His Love Stare Memories ( Stare series #1 )

Chapter 3

Another morning came, another day that I need to faced. Nag leave ako sa work ngayon para bumili ng susuotin mamaya. But here I'am laying on the bed, thinking about the form I fill up yesterday.

'Makakapasa kaya ako?' sa monday na kasi ang interview. Rushed daw kasi ang paghahanap kaya natawagan agad ako.

'Paano kapag di ako nakapasa?' another thinking thoughts.

ERASE! ERASE! MAKAKAPASA KA DIANNE! THINK POSITIVE, DON'T HESITATE.

Bumangon nako sa kama para maghilamos. Tapos lumabas, para makapag almusal. Kaso wala na si mama, late na pala akong nagising 9:30am na.

I yawn and stretch my body, buti nalang nagleave ako ngayon. Mukhang di ko kakayaning magtrabaho dahil sa pagod pa ang katawan ko, nakapagpahinga na naman ako pero pagod parin ang nararamdaman ko. My breakfast today is champorado, my favorite.

While I'm eating my one of my favorite food. Bigla nalang may kumatok sa pinto. Istorbo.

Pagbukas ko si Marche lang pala. Ang kaibigan ko dati, kaaway ko na ngayon. Kahit tinatarayan ko ang kulot na to, feeling close parin.

"Oh, ano ginagawa mo dito?!" inis kong tanong.

"Wala, magtatanong lang" sagot niya.

"Bilisan mo nang magtanong" kunot kong sabi. "I'm busy" paalala ko sakanya.

"Saan naman" curious niyang tanong, pero nakangiti. Nangaasar ata to eh, sarap pagsaraduhan ng pinto.

"Mind your own business, ano ba kasi tatanong mo" di siya sumagot "kung wala naman pala, Pangit mo" sasaraduhin ko na sana ang pinto, pero bigla niya kong pinigilan.

"Sorry na, ang cute mo kasi pag nagagalit" ngiti niya showing his cute dimple. Inirapan ko naman siya.

"Tatanong ko lang, kung pupunta kaba sa Class Reunion mamaya"

"Oo" maikli kong sagot.

"Pupunta din ako" sabi niya, na nagpakunot sa kilay ko. Pumunta ba siya dito, para lang sabihin yun.

"Talaga" nasabi ko nalang. "Hindi ba busy ang isang, Engineer Marche Tommy Velarde" mabagal kong saad.

"Nagaalala kaba, sakin?" tanong niya. "Kung gusto mo, wag nako pumunta. Magpapahinga nalang ako, para...dika na magalala" ngiti niya.

"Tama yun, wag kana lang pumunta" sabi ko. "Magpahinga ka nalang!" sabay sarado ko ng pinto.

Mabilis akong bumalik sa lamesa, para ituloy yung hindi ko natapos na almusal. Kaso malamig na, hindi na tuloy masarap. Pero kinain ko parin, ayoko magsayang ng pagkain no.

Pagkatapos ko kumain, pumunta nako ng kwarto. Hindi para matulog ulit, kundi para magsulat ng diary. Hobby ko na kasi ang pagsusulat ng diary everyday. Para hindi ko malimutan yung bawat araw na lumilipas. Humina na kasi yung memory ko, pagkatapos kong maaksidente 10 years ago. Basically I have retrograde amnesia.

Kung sa iba ang diary nila, puro letter lang. Saakin with pictures. Cellphone lang ginagamit kong pang pic tapos nipriprint ko gamit ang photo printer.

Nisusulat ko lang yung mga happy moments ko kahapon, para di ko malimutan. Kapag hindi ko kasi sinusulat, hindi ko siya naaalala masyado.

While I'm writing on my blue diary notebook, nararamdaman na ng mga mata ko ang pagkaantok and I dozed off.

______________________________________

Dear diary

Even though it's hard to let go. For my sake of my feelings, this time I will not follow my heart.

MY REALIZATION TODAY :)
______________________________________

I open my eyes and check my phone. Hala!! 5:23pm na. Dali dali akong kumuha ng damit at nagbihis, mamaya nalang ako mag half bath.

Nagsuot nalang ako ng simple black fitted top and blue jeans partnered with white sandals. Tapos nagponytail para makaalis ako agad.

Paglabas ko ng kwarto, nakita ko si Leo my little brother. Panonood ng t.v ang routine niya kada galing niya sa school. Ang madalas niyang panoorin Nba basketball, tapos laging nakaheadset habang nanonood. Napairap nalang talaga ako.

"Dapat pagbalik ko, tapos na homework mo" paalala ko. "Lagot ka talaga sakin, pag nalaman kong dika nagaaral ng mabuti" tumitig lang siya sakin, tapos umalis nadin ako. Kailangan ko magmadali, bago magsarado ang mall.

5:41pm na, nung nakarating ako sa mall. Pagpasok ko sa unang store, naghanap agad ako ng dress. Kailangan kong makahanap ng magandang susuotin.

1 minutes pala akong naghahanap, ay may nakita na kong pwede kong suotin. It's white dress na may konting slit sa ibaba. Unang tingin ko palang sa dress nato. I know this is for me. Pagtingin ko sa price tag, OMG P50000. Binitawan at umalis agad sa unang store. Branded clothes pala tong napasukan ko.

Tiningnan ko muna yung name ng second store, bago pumasok. Mahirap na wala tayong budget at dipa nasahod. Pagpasok ko wala agad akong nakitang dress na nagustuhan ko. Kinakabahan nako 6:00pm na, kaya tinawagan ko agad si Vanessa. Ang expert pagdating sa mga fashion.

["Hello"] panimula niya.

["Vanessa, buti nalang sinagot mo"] kinakabahan kong saad.

["Bakit may problema ba"] tanong niya.

["Busy kaba??"] tanong ko.

["Hindi naman, bakit?"] kalmado niyang saad.

["Van, pwede mo ba kong tulungan"] sabi ko. ["Wala pa kasi akong mahanap na susuotin ngayon, nagaalala nako"] dugtong ko.

["Calm down, umuwi kana ako ng bahala"] sabi niya.

["Talaga?"] nawala ang kaba ko.

["Oo, wala namang inaasikaso sa hospital ngayon. Kaya umuwi kana don't stress yourself, Ok?"] sabi niya.

["Thank you Van, the best ka talaga"] I smiled.

Pagkababa ko ng tawag ay nagtingin tingin muna ako, maaga pa naman. I decided to buy white ribbon para di naman ako mag mukhang plain.

I walked happily palabas ng store, excited nako. Masyado ata akong naging masaya, kaya may nabangga akong balikat. Medyo masakit yung pagkakabangga ko, pero ako yung nasaktan.

"Sorry" nakasuot siya ng tuxedo, pagtingin ko sa mata niya. His eyes is so black. Tumalikod agad ako at umalis na.

'His eyes is captivating'

-Jelouiva