IQ 160

Αργύρης

Είχε κάνει αυτό που ήθελε. Αυτή ήταν η πραγματικότητα. Δεν το παραδεχόταν ούτε στον εαυτό του αλλά το ήθελε. Δεν το έκανε γιατί τη λυπήθηκε. Το έκανε για να της αποδείξει πως υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που μπορούσε να την αγαπήσει. Δεν μπορούσε να την αφήνει να πιστεύει όλα αυτά που του είχε αραδειασει. Εκείνος να καίγεται για αυτή, και εκείνη να μιλάει τόσο απαξιωτικά για τον εαυτό της. Δεν άντεξε να την ακούει να υποτιμά το χαρακτήρα και τις ικανότητες της. Την έκανε να σωπάσει κλείνοντας της το στόμα με ένα φιλί. Ένα φιλί που το έκανε να νιώσει υπέροχα, όπως δεν είχε αισθανθεί ποτέ πριν!

Ήταν εντελώς παρορμητικό, ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε πώς έγινε. Από όσο όμως θυμόταν, αυτός πρώτος το είχε προκαλέσει. Την αιφνιδίασε και το κατάλαβε. Αλλά την ένιωσε να λιώνει στα χέρια του και δεν μπορεί να έκανε λάθος. Αλλά μετά τραβήχτηκε μακριά του. Γιατί;

Στην επιστροφή τους, κουβέντα δεν βγήκε από τα χείλη της. Τον απέφευγε με όποιο τρόπο μπορούσε. Κι εκείνος κόντευε να τρελαθεί. Πρώτη φορά την έβλεπε έτσι. Αμίλητη, απόμακρη, ψυχρή. Δεν το αντεχε.

Προσπάθησε πολλές φορές να της μιλήσει, αλλά σκόνταψε στην απόλυτη απροθυμία της να ακούσει. Από μια πλευρά είχε δίκιο. Ήταν επίσημα δεσμευμένος και την ώρα που η σύντροφος του ανάρρωνε στο νοσοκομείο, εκείνος φιλούσε μια άλλη γυναίκα. Τι περίμενε δηλαδή; Η Πηνελόπη ήταν παρορμητική αλλά σε καμία περίπτωση ανήθικη ή χαζή. Για την ακρίβεια μόνο χαζή δεν ήταν. Συνειδητοποίησε τι έκανε και προφανώς ένιωσε τύψεις και ενοχές. Κι εκείνος ένιωθε απαίσια απέναντι στην Ιωάννα. Δεν θα μπορούσε να την αντικρύσει μετά απ' αυτό. Ωστόσο, καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε, πια, να θάβει τα συναισθήματα του για την Πηνελόπη κάτω από το χαλί, όπως μάλλον έκανε τόσο καιρό.

Κατευθύνθηκε αμέσως στο σπίτι του. Μπήκε μέσα φουριοζος, και άφησε το σάκο του να πέσει κάτω με δύναμη, μην μπορώντας να ελέγξει το θυμό του. Ο αδελφός του ήταν στο σαλόνι και έκανε βαρακια. Είδε τον Αργύρη σε αυτή την κατάσταση και κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Άφησε τα όργανα στην άκρη και τον πλησίασε. Είχε κάτσει στον καναπέ, κρατώντας με τα χέρια το κεφάλι του.

- Τι έγινε;
Δεν θυμόταν να τον είχε ξαναδεί έτσι. Ανήσυχος, μπερδεμένος, τσακισμένος. Τα μάτια του ήταν κατακόκκινα και ο Στέλιος θα στοιχιματιζε ότι είχε κλάψει νωρίτερα.

- Τίποτα.
Δεν ήταν έτοιμος να μιλήσει. Ούτε να το ξεστομίσει δεν μπορούσε. Ότι είχε συναισθήματα για την Πηνελόπη; Ότι είχε φτάσει στο σημείο να τη φιλήσει; Ότι του είχε γίνει απαραίτητη; Ότι δεν μπορούσε μακριά της;