IQ 160

Είσαι σημαντική για μένα!

Είχε βραδιάσει.

Ο Γιώργος και η Δάφνη είχαν φύγει λίγο νωρίτερα. Η Σοφία ήταν ακόμα στο γραφείο της. Για λίγο, όμως, όπως υπολόγιζε ο Αργύρης. Σύντομα κι εκείνη θα αποχωρούσε. Ήταν ήδη δέκα και μισή το βράδυ.

Κοίταξε στο απέναντι γραφείο, όπου η Πηνελόπη δούλευε πυρετωδώς την υπόθεση που της είχε εξ ολοκλήρου ανατεθεί, λόγω υπερβολικού φόρτου εργασίας του τμήματος. Ήσυχα και ήρεμα. Ούτε χαριτωμένα γέλια, ούτε αυθορμητισμός, ούτε καν ένα χαμόγελο.  Αφοσιωμένη όλη την ημέρα στη δουλειά, δεν είχε απομακρυνθεί από το γραφείο της, παρά μόνο για να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον πρώην σύζυγό της. Μάλλον για τα παιδιά. Ή έτσι ήθελε να ελπίζει.

Ο Αργύρης παρατήρησε ότι δεν είχε φάει τίποτα. Ήταν χλωμή και μιλούσε ελάχιστα. Την είχε ρωτήσει πολλές φορές αν χρειαζόταν κάτι, να φάει ή να πιεί, αλλά του είχε γνεψει αρνητικά. Δεν του είχε απευθύνει το λόγο, όσο και αν ο Καλαντζής προσπαθούσε. Σαν να μην υπήρχε για εκείνη. Σε λίγο, όμως, που θα έφευγε η Σοφία, θα την ανάγκαζε να τον αντιμετωπίσει στα ίσια. Ήθελε να μείνει μόνος μαζί της. Αναζητούσε μια ευκαιρία να της μιλήσει. Έπρεπε να της εξηγήσει. Να της ζητήσει συγγνώμη, αν την έφερε σε δύσκολη θέση. Να της πει πως ένιωθε. Και τις σαρωτικές αλλαγές που έλαβαν χώρα στη ζωή του. Καμιά καλή κατάληξη φυσικά δεν προμηνυοταν από την μέχρι τώρα συμπεριφορά της, αλλά εκείνος θα προσπαθούσε.

Η πόρτα του γραφείου της αρχηγού άνοιξε και η Σοφία βγήκε βιαστική. Χαιρέτισε, αφού κοίταξε αρκετά έντονα την Πηνελόπη για λίγες στιγμές. Εκείνη ανταπέδωσε τον χαιρετισμό αρκετά ευγενικά, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση της. Κάτι πήγε να πει η Σοφία, αλλά το μετάνιωσε και βάζοντας την τσάντα της στον ώμο της, απομακρύνθηκε.

Τώρα ήταν η ευκαιρία.

- Δεν μιλάς καθόλου σήμερα. Είσαι καλά;

Ήταν εντελώς πρωτάρης. Δεν ήξερε πως αλλιώς θα μπορούσε να την προσεγγίσει. Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της, του απάντησε βιαστικά ελπίζοντας την αφήσει ήσυχη.

- Έχω πολλή δουλειά.

Έτσι θα πήγαινε. Αυτό είχε αποφασίσει. Θα παρίστανε σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα και θα προσπαθούσε να τον αποφεύγει. Δεν θα την άφηνε, όμως.

Σηκώθηκε και πλησίασε στο γραφείο της. Γονάτισε στο πλάι της καρέκλας της. Εκείνη τον κοίταξε ξαφνιασμένη.

- Σε παρακαλώ, πρέπει να μιλήσουμε.

Είδε φευγαλέα την ανησυχία στο βλέμμα της, πριν φορέσει τη μάσκα της απόλυτης αδιαφορίας.