BEYAZ LALE

Giriş

Şarkı,
Dedublüman- En Dibine Kadar

Güneşin  bile doğmadığı anlamsız yağmurlu bir sonbahar sabahına uyandı. Görmekten bıktığı hastane manzarasına son kez bakmak için perdeyi araladı. İçinden o dizeleri tekrar etti. " Ne hasta bekler sabahı , Ne taze ölüyü mezar.." şiiri bitirmeye fırsat kalmadan öksürükleriyle boğuşmaya başladı. Her nefes aldığında canı daha fazla acıyordu. Buna daha fazla katlanamazdı. Ecelin ona geleceği yoksa o eceli kendine getirtecekdi.Fakat senelerdir görmediği kızına açıklaması gereken bazı şeyler vardı. Ölmeden önce bunları ona söyleyecekti. İçini bir ateş gibi yakan sırrı kağıtlara döktü.

''Ne hasta bekler sabahı, Ne taze ölüyü mezar. Ne de şeytan, bir günahı... Seni beklediğim kadar.''

Gözlerimi açtığım da kendimi ahşaptan yapılma bir evde yatarken bulmuştum.Kendimi garip bir sonsuzluğa bırakmadan önce hatırladığım tek şey bir mektubun ellerimde olduğuydu. Yatağımın başında duran masamın üzerindeki kağıda çevrildi bakışlarım. Elime almak için yavaşça ayaklandım. Sararmış kağıt elime ulaştığında gözüme ilk satırlar takıldı. 'Yıllardır görüşemediğim biricik güzel kızıma...' Yanaklarımın ıslandığını hissediyordum. Küçüklüğümden beri kayıplarım vardı. İlk önce abimin evi terk etmesi. Daha sonra annem.. annemin ölümü. Bir babam vardı, bir başıma kaldım. Bu koca evde öylesine tektim ki bazen nefes alışverişlerimi duyuyordum. Sabahları kalktığımda yanağından öpüp masaya oturabileceğim bir babam yoktu mesela. Masayı kurabilecek bir annem yoktu. Abim.. yerine gelen olamadı. En acısıda kimse sormadı "Bu yüreğindeki boşluk niye?" diye. Abim derdim. Boşluğun sebebi abimdi. Düşüncelerimin arasından sıyrılıp kağıda odaklanmaya karar verdim.

'Yıllardır görüşemediğim biricik güzel kızıma,

Öncelikle kalbin kadar temiz bu sayfayı kendi pisliklerimle doldurduğum için senden özür diliyorum. Nasıl başlayacağımı bende bilmiyorum aslında neden yazdığımı da bilmiyorum çünkü bu mektup ne bir adım yaklaştırır seni bana ne beni sana... Hayatını altüst ettim belki.. hayallerini çaldım biliyorum. Fakat pişmanlık bu emin ol, kendimi acındırmak değil. Yıllarca üzerine bu denli bir yük bıraktığımı, yıldızlarla dolu gökyüzünde biricik ay kadar yalnız kaldığını biliyorum. Unutmamalısın ki ben seni ne kadar yalnız bıraktıysam, sende aynı şekilde beni bu dört taraflı betonda yalnız bıraktın. Bu mektubu yazmakta ki asıl amacım da aslında bu hayatta yalnız olmadığını hissetmen. Bir abin olduğunu hayatın boyunca unutmamalısın. Onu ara, bul kızım. Belki bu zamana kadar yalnız, bundan sonra asla.
Seni çok seven baban.'
****** sokak  no ** kat * Fındıklı,Rize."

Gözyaşlarım elimdeki kağıdı ıslatıyordu. Bu denli ağlamamın asıl sebebi neydi kendi benliğimde aramaya çalışıyordum. Sonra içimdeki o sesi duydum.
"Bulmalısın,ne pahasına olursa olsun onu bulmalısın."
Bulmalıydım.
Bu devran böyle dönmez, bu hesap yarım kalmazdı.
Bulacaktım..ucunda ölüm bile var olsa.