İsimsiz | Texting

1.3

Keki sıramda gördüğüm ilk an, sınıfımdan biri olduğunu anlamıştım, daha doğrusu düşünmüştüm ama...

Ama bu kişinin sınıfın en sessiz çocuğu olacağını asla düşünmemiştim elbette!

O hep çok uzaktı; herkesten uzaktı. Kitapları, kulaklığı, sol elinden asla düşürmediği kalemi ile eskiz defterine çizdiği şeyler... Bir de öğle arası mutlaka yediği keki.

Keki elinde gördüğüm an yanına gidip konuşmayı düşünmüştüm ama yanına gelen herkesi kız erkek fark etmeksizin tersleyen biri olduğunu hatırlayınca bundan anında vazgeçmiştim. Yine de gözlerimi ondan tam anlamıyla çekemediğimin farkındaydım.

Kekini benimle paylaşan çocuk; gözlerimin odağını başka yöne çevirsem bile aklımdan çıkmayan çocuktu!

Arjin'im; yaşam ateşim. Donmak üzere olan yaşamımı tekrar alevlendirmeye gelen kahramanım...

2. katta olmamız, sesli konuşmamız için iyi olurdu fakat sorun şu ki, babam en ufak sese uyanıp ayağa dikilebilirdi!

Yüzündeki gülümseme benim de gülümsememi sağladı. Elleri siyah eşofmanının ceplerinde, önce parmak uçlarına ardından topuklarına ağırlığını vererek bir ileri bir geri gidiyordu. Tam ağzımı açıp bir şeyler söyleyecekken sol elinin işaret parmağını dudaklarına götürüp sessiz olmamı istediğini belli etti.

Dilfiruz: Baban en ufak seste kalkar diye sen söylüyordun.
Bana değil Nil'e elbette ama genelde sınıfta konuştuğunuz için ve ben de hep sınıfta olduğum için biliyorum, sapık değilim yani!

Son söylediğine kıkırdarken sağ elimi dudaklarıma götürdüm, gülümserken veya konuşurken genelde ağzımı kapatırdım, istemsiz olan bir alışkanlıktı.

Dilfiruz: Gülüşünü saklama, ne olursa olsun. Olur mu güzel gülüm?
Mesajlaşmanın da yetersiz kalması hiç iyi olmadı.
Seni rahatsız etmiyorum, değil mi?

Telefonda olan bakışlarımı aşağı çevirdim, yüzüne ışık vuran ekrana bakıyordu. Dudakları hafif büzülmüş, saçları alnına dökülmüştü. Ekrana mesajım düşmediğinden olsa gerek, gözlerini gözlerime değdirdi.

Kısık sesimle konuştum "Hayır, Arjin, beni rahatsız etmiyorsun."

Ve içeriden kapının açılıp kapanma sesi geldi.