🌸YOURS AGAIN🌸 [Yizhan Short]•°•|ᴄᴏᴍᴘʟᴇᴛᴇ|✓

Chapter 9

අදත් උදේම මම ලැහැස්ති වෙලා පහළට ආවෙ අප්පච්චිත් එක්ක වැඩට යන්න හිතාගෙන.

"පුතා අර දරුවා ඇවිල්ලා ගේට් එක ළඟ ඉන්නවලු. ඒ දරුවාට යන්න කියන්නද අප්පච්චි ලෑස්ති උනා."

අම්මා අහනකොට මම මොකුත් කියන්නත් කලින් එයා වාහනේ මිදුලට දානවා මට ඇහුනා. වාහනෙන් බැහැලා ආව එයා අම්මට කතා කරේ මගෙ අතින් අල්ල ගන්න ගමන්.

"ආන්ටි මම ජාන්ව එක්කන් යන්නම් අංකල්ට බොරුවට කරදර වෙන්න ඕනේ නැහැනේ."

එයා කියද්දි අම්මා මගේ දිහා බැලුවෙ මොකද්ද කරන්නේ වගේ. එයා අල්ලන් ඉන්න මගෙ අත හිමින් ගලවගත්ත මම කතා කරා.

"මම අප්පච්චි එක්ක යන්නම්."

"ප්ලීස් බබා."

එයා කෙඳිරුමකින් වගේ බිඳුණු කටහඬකින් කියනකොට මම ඇස් වලට උනපු කඳුළු හංඟගෙන සාලෙට ආව අප්පච්චිගෙ අතේ එල්ලුනෙ යමු කියන්න වගේ. අප්පච්චිත් එයා දිහා එක බැල්මක් දාන ගමන් මාවත් එක්කගෙන වාහනේට නැග්ගා. සයිඩ් කණ්ණාඩියෙන් එයා අපේ වාහනේ දිහා බලන් ඉන්නවා පේනකොට මම කඳුළු බේරෙන ඇස් එක්කම වීදුරුවට ඔළුව තියාගත්තා.

වාහනෙන් බහිනකොට එයාගෙ වාහනෙත් පිටිපස්සෙන් නවත්තනවා දැක්කත් මම නොදැක්ක ගානට හොස්පිටල් එකට ආවා.

"ජානෝ නවතිනවා.."

අදත් නෙතූගෙ කටහඬ පිටිපස්සෙන් ඇහෙනකොට මම නැවතුනා.

"ගුඩ්මෝනින්. මන් බැලුවා ඒත් රථ පෙළපාළියකින් හොස්පිටල් එකට එන වී.අයි.පී කවුද කියලා."

නෙතූ අදත් ඔක්කොම දැකලා නිසා කතා කරන්න මූඩ් එකක් නැති මම මොකුත් නොකියම ඉස්සරහට ඇවිදගෙන ආවා.

"ඇයි ජාන්?"

මගෙ නිහඬබව හින්දා නෙතූ අහනකොට මම නෑ කියන්න ඔළුව වැනුවා.

"මොකද උනේ?"

"මම මොකද්ද කරන්න ඕනෙ නෙතූ. එයා ළඟට ආයෙමත් යන්න ඕනද , එයාව විශ්වාස කරන්න ඕනද?

මම අහනකොට නෙතූ මගෙ අතින් ඇදගෙන ඇවිත් එළියෙ තියෙන බෙන්ච් එකකින් වාඩි කෙරෙව්වා.

"මොකද්ද ඊයෙ උනේ කියන්නකො."

කොයි වෙලාවෙත් හැම දේම විහිළුවට ගන්න නෙතූ මගෙ හැම ප්‍රශ්නෙකදිම, ඒ හැම වෙලාවකදිම මට හොඳ සවන්දෙන්නෙක් උනා. නෙතූ ළඟ ලොකු උත්තර නැති උනත් මම කියන හැමදේම අහන් ඉන්න යාළුවෙක් ඉන්න එක මට ඒ හැම වෙලාවෙම ලොකු හයියක් වුණා. මම ඊයෙ උන දේවල් අකුරක් නෑරම නෙතූට කියනකොට එයා ඒ හැම දේම අහගෙන ඉඳලා කතා කරන්න පටන් ගත්තා.