Tonlarca haber , röportaj , fotoğraf , photoshoplar , iftiralar... Hepsiyle 1 haftadır yüzleşmeye çalışıyordum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kimisi aşının kötü amaçla üretildiğini , kimisi de kaçtığımı düşünüyordu. Bu çok saçmaydı , nereye kaçabilirdim? Ama asıl sorun tabii ki iftiralar değildi , aşım yüzünden insanlar cinayet işliyordu , tutuklanınca ise bunu siyah maskeli adamın yaptırdığını söylüyorlardı. Ama gelecekte daha büyük sorunlarla karşılaşacaktık çünkü aşıyı milyonlarca kişi olmuştu , bu tamamen benim hatamdı. Ne yapacağımı bilemez halde yatakta kıvramaya başladım , telefonuma gelen bildirimler , aramalar susmuyordu , boş boş yatmanın fayda etmeyeceğini anlayıp dolabımı açtım. Kırmızı bir bluz ve siyah bol pantolonumu giyip çantamı da alıp evden çıktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arabaya binmek yerine yürümeyi tercih ettim , arabam çalıntıydı , tam bir aptaldım ve her şeyi berbat etmiştim , iyi hissetmeye ve huzura ihtiyacım olduğundan bana huzur veren tek yere gittim. Hastane. İçeri korkak ve yavaş adımlarla girdim , girer girmez Ashley ile karşılaşmam büyük bir tesadüftü. " Adela hanım! İnanmıyorum iyisiniz! Buradasınız! " Diyip boynuma atladı. Ben ise arkadan geçen sarışın doktora gözlerimi kilitleyip ağlamaya başladım. Bailey'mi çok özlemiştim , benim yüzümden daha kaç insan ölecekti? Ashley durumu anlamış gibi ellerimden tuttu bana destek vermek amacıyla , yumuşacık ses tonuyla kulaklarımı okşadı. " Hadi , gel John'un yanına gidelim , kaç gündür yolunu gözlüyor , senin için çok endişeli. " Burnumu çekip tamam anlamında kafamı salladım. " Sen burada kal Ash , ben yalnız giderim , teşekkür ederim her şey için " Diyip buruk bir gülümseme bıraktıktan sonra üst kata çıktım , hızlı adımlarla en iyi arkadaşımın yanına giderken ayaklarım duraksadı , noluyordu? Bir an yürüyemediğimi hissettim , korkuyla sağıma baktım , insanlar normalce yürüyüp konuşuyordu. Ve soluma baktım , burası benim odamdı. Uzun zaman sonra odamı tekrar görmenin mutluluğuyla kapımı açtım , içerisi aynı duruyordu , masam , sandalyem , belge ve sertifikalarım ve diğer bütün eşyalarım , burnumu çekip sandalyeme oturdum ve masama uzanıp ağlamaya başladım. Yarım saat kadar sonra kapım kibarca tıklandı ve ben cevap vermeden yavaşça açıldı , daha önce hiç görmediğim , önlüğünden doktor olduğunu tahmin ettiğim bir adam girdi içeri ve başıyla selamladı. " Merhaba? " Adama cevap vermek ile vermemek arasında gidip geldim ve neden vermeyeyim diye düşünüp dünyanın en bitkin sesiyle cevap verdim. " Merhaba " dedim burnumu çekerek. " Justin bey odamın burası olduğunu söylemişti ama yanlış geldim sanırım , bu oda kullanılıyor mu? " Duyduğum 3 kelimelik soru cümlesi kafamda yankılandı Bu oda kullanılıyor mu? Kullanılıyor mu? Kullanıyor muyum? Ben burada mı çalışıyorum? Ben doktor muyum? Ben kimim? Aklımdan geçen saçma sorulara son vermek için başımı iki yana sallayıp yutkundum. " Şey , hayır kullanılmıyor , ben daha yeni işi bıraktım , eşyaları toplamaya vaktim olmadı üzgünüm " Dedim ağlamamak için kendimi zor tutarak , tam o sırada içeri John girdi , onu çok özlemiştim , onu herkesten çok özlemiştim. Hıçkırarak boynuna doladım kollarımı , başımı boynuna gömüp sessizce ağlamaya çalıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Şşh , tamam , geçti ben yanındayım , yalnız değilsin Adela " Her bir kelimesi içimi yumuşatırken burnumu çekip ondan ayrıldım ve yanımızdaki şaşkın gözlerle bakan adamı göstererek " O-odamı başkasına vermişler " Dedim sessizce , çok kötü hissediyordum , bunca şey içinden üzüldüğüm şey gerçekten bu muydu? Sanırım gerçekten deliriyordum. Yabancı adam John'la el sıkışıp tanıştıktan sonra karşımda havada duran eli farkettim , yavaşça elini tutup sıktım. " Philip " " Adela " diye kendimi tanıtıp buruk bir gülümseme bıraktıktan sonra John'un elini tutup odadan çıkarttım , beraber kafeteryaya indik. " Olanları duydum , kaçak suçlu seni " Diyip gülmeye başladı John. Kaşlarımı çatıp omzuna vurdum , nasıl gülebiliyordu? Bu ciddi bir işti! John'la oturup saatlerce konuştuk , her şeyi , bütün planlarımı anlattım ona , tahmin ettiğim gibi yaptığım hiçbir şeyi yargılamamıştı , yanımda olacaktı , her zamanki gibi. Ben yine uzaklara dalıp kahvemi yudumlarken John'un telefonu çaldı " Alo? " John yanımda oturduğu için telefonu ben de duyabiliyordum. " John! Çabuk eve gel! Suyum geldi! Doğurmak üzereyim çok acı çekiyorum lütfen acele et! " John ne yapacağını şaşırdı ve uçarcasına sandalyeden kalkıp çıkışa koştu , aynı zamanda ambulansı arıyordu , ben de John'un peşinden gittim , en yakın arkadaşlarımdan biri daha acı çekiyordu ve ben yanında olacaktım..
Merhaba okurlarım! Evet kitabı bırakmıştım , ama sırf okumaya devam ettiniz diye yeniden başlıyoruz, umarım beğenirsiniz yorum atmayı ve oy vermeyi unutmayın karşılıklı vote yapıyorum sizi seviyorum 💗
