•Yanılgı• || Muichirou x Reader || Modern Au || Demon Slayer ||

Sessiz Çığlıklar

Çığlıklar... Çığlıkları herkes duyabilir değil mi ? Duyduklarında sözde yardım etmek , o insana bir el uzatmak için çığlığın sahibini ararlar. Nereden geldiğine bakarlar. Peki ya sessiz çığlıklar ? Sessiz çığlıkların sahibi bulunabilir mi ? Onlar için bir yardım eli uzatır mı insanlar ? Onları bulabilmek için ararlar mı , görmek isterler mi vahim durumlarını ?

Sessiz çığlıklarımı duyan olmadı benim. Kimse , hiç kimse duymadı beni.  Bazıları duymak istemedi bazılarıysa en başından beri habersizdi bu durumdan. Diğerleri ise bu küçük çırpınışlarımı , umutsuz sesimi görse de kendi yararına kullandı. Bir hiç saydı umuda tutunuşumu onlar. Oysaki çok düşlemiştim , inanmıştım umudun gerçek olduğuna. Lakin umudun zaten gerçek olduğunu ve asıl sonunun tamamen yanılgıdan oluştuğunu anlamamışım ben. Hiçbir şeyin farkına varamamışım uzun zaman boyunca. Şimdi düşündükçe açıklığa kavuşuyor her şey...

1 hafta geçti. Koskoca bir hafta...

Bu bir hafta boyunca çok çığlık attım ben , hepsi de sessizdi. Çığlıklarımı duyurmaya çalıştıkça hep kısıldı sesim. En sonunda susmak zorunda kaldım , fark edemediler beni. Asla görmediler, asla gerçeği görmediler. Ona inandılar , saygı duydular , sevdiler... Onun yüksek sesi , kükreyişi benim zaten sessiz olan çığlıklarımı en başından bastırmıştı. Gerçi durum böyleyken niye direnmiştim ki ?

Sevgili günlük, artık yazmak istemiyorum. Sanki yazdıkça çığlık atmaya devam ediyormuş gibi hissediyorum. Sadece kendi zihnimde yankılanan ve bir türlü diğerlerine ulaşamayan bu gürültüden bıktım.

Sanırım yazmayı bırakmalıyım.

Sevgili günlük, beni duymayan onlar mı yoksa ben mi kendimi duyuramıyorum ? Önceki yazdıklarıma göre onlar duymuyor veya duymak istemiyor beni ama sence tersi de olamaz mı ? Belki de düşündüklerimin , yazdıklarımın hepsi saçma tahminler , teorilerden ibarettir. Belki de en başından beri kimse beni duymamıştır. Asla fark etmemişlerdir yardım çığlıklarımı. Durum böyleyse saçma şeyler yazmamın manası ne peki ?

Sevgili günlük, zihnim asla boş durmuyor. Sürekli farklı düşüncelere yöneliyor ve bu beni fazlasıyla yıpratmaya başladı. Kaçış yolum olan müzik bile bunu pek durduramıyor eskisine göre... Artık yazmakta içimden gelmiyorken nereye sığınacağım ben ? Gereksiz her anda düşüncelerden kaçmak için uyumalı mıyım yoksa ?

Keşke sonsuz bir uykuya dalabilseydim.

Şakaklarımı ovuşturdum elimdeki bana göre ağır olan kalemi bırakınca. Başım çatlıyordu lakin geç saatlere kadar ayakta olduğumdan mı yoksa aralıksız ders çalıştığım için miydi bilmiyordum.

Günlüğümün kapağını kapattığım gibi kaldırdım her zamanki rafına. Keşke düşüncelerimi de rafa kaldırmak bu kadar kolay olsaydı diye iç geçirdim şu an çok rahat gözüken yatağıma geçerken.

Kafamı yastığa koyar koymaz uyumak istesem de bu pek mümkün olmayacak gibiydi baş ağrım yüzünden.

Derin bir nefes verdim , kapattım gözlerimi. Bu gece pencereme gözlerimi dikmeyecek , izlemeyecektim karanlık gökyüzünü. Sadece zihnimde hala yankılanmakta olan çığlıkların bu güzel geceye karışmasını isteyecektim iz bırakmadan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nasılsınız iyi misinizzz
Umarım iyisinizdir 🥲

Bölüm hakkında görüşlerinizi almak istiyorum biraz karışık oldu ve hiç kontrol etmeden atıyorum bu yüzden kötü olabilir-

Anlık yazdım bu yüzden çok anlamsız ve de saçma olmuşsa özür dilerim umarım beğenirsiniz ★

Herkese iyi günler dilerimmm<3