"မောင် နဒီအခန်းထဲဝင်ခဲ့မယ်နော်"
"ဟုတ်ဗျ တံခါးမပိတ်ထားဘူး"
အထဲကအသံအပြီးနဒီအရှေ့ကတံခါးမိုးပြာရောင်လေးကိုဖွင့်ကာဝင်တော့ အထဲမှာမောင်ဟာ စာကြည့်စားပွဲ၌ ထိုင်နေလျက် သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာသည်။
"မောင် စာလုပ်နေတာလား တို့နှောက်ယှက်သလိုဖြစ်သွားလား"
"ရပါတယ်နဒီရဲ့မောင်ပြီးပါပြီ"
မိုးစက် အနားရှိစာအုပ်တစ်ချို့ကို ထပ်လိုက်ပြီး နဒီမတ်တပ်ရပ်နေသည့်ဘက်သို့ခုံကိုလှည့်လာသည်။
ထို့ေနာက်လက်နှစ်ဖက်အားဆန့်တန်းလိုက်သည်။
နဒီသူ့မရှေ့၌ လက်လေးနှစ်ဖက်ဆန့်တန်းကာကြိုဆိုနေသော မောင့် ရဲ့ပေါင်ပေါ်သို့ တစ်ဖက်စောင်းထိုင်လိုက်သည်။
ထို့နောက်မောင့်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ဟာသူမခါးသို့ရစ်တွယ်လျက်သူ့အားကြည့်လာသည်။
ထို့အကြည့်မှာ ဘာပြောမလဲလို့မျော်လင့်နေသည့်အကြည့်ဖြစ်သောကြောင့်နဒီစကားစရန်ပြင်မိသည်။
"မောင်လာမဲ့စနေ မောင့်မွေးနေ့နော် ဘာလိုချင်လဲ"
"အာဘွားး"
"မောင်နော် နဒီအကောင်းမေးနေတယ်"
"ဟောဗျာ အကောင်းပဲဖြေနေတာပဲလေ"
"တကယ်ပဲ အဲ့တာပဲလိုချင်တာလား တို့ပေးမဲ့ပစ္စည်းတော့မလိုချင်တော့ဘူးလား"
"ပစ္စည်းထက် နဒီ့အာဘွားလေးကရခဲတာကို နှစ်တိုင်းမွေးနေ့ရောက်မှပဲတဝကြီးရတဲ့ဟာကို"
နဒီထိုကလေးလေးအပြောကြောင့် သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့မောင့်မျက်နှာလေးကိုင်ကာ နှဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်သည်။
"ကဲဒို့မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးပြီးပြီနော်"
"နဒီ မောင့်မွေးနေ့တောင်မရောက်သေးဘူး.."
မိုးစက်ရဲ့စကားမပြီးဆုံးမှီနဒီမှ သူမရဲ့လက်ညိုးလေးနဲ့ စကားတို့အားရပ်တန့်စေသည်။
ထို့နောက်သူမရဲ့အင်္ကျီ အိတ်ကပ်လေးမှာ အနီရောင်ဘူးလေးအားထုတ်လိုက်သည်။ပြီးနောက်မိုးစက်ပေါင်ပေါ်မှဆင်းသွားသည်။
YOU ARE READING
𝘛𝘩𝘦 𝘙𝘢𝘪𝘯𝘥𝘳𝘰𝘱𝘴 𝘖𝘧 𝘝𝘪𝘰𝘭𝘪𝘯
Romanceတို့ရဲ့အချစ်တွေကိုဆေးလိပ်အဖြစ်တန်ဆာဆင်ရင် အငွေ့အသက်တွေကြားမင်းမွန်းကြပ်မှာပေါ့မောင်
