"မိုးစက်ဘယ်သွားတာတုန်းကွ လာပါဟ စကားပြောကြရအောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ကိုရွှေ"
မိုးစက်လဲ ကိုရွှေတို့ဝိုင်းနေသည့်ဝိုင်းသို့ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ အငယ်လေးမှာတော့ ဖင်သိုးအောင်အိပ်နေပြီးသံစဉ်နဲ့နွေနှောင်းတို့ကတော့မုန့်ထုပ်များနှင့်သူတို့နဲ့အတူထိုင်နေသည်။စံထားသူကတော့သူရဲ့စာရေးစာပွဲမှာပင်။
"ပြောပါအုံး မင်းရဲ့အကြောင်းလေး"
"ကျွန်တော်က မိဘတွေမရှိဘူးလေ ငယ်ငယ်ထဲကပေါ့ အခုလဲကျွန်တော်ကိုမွေးစားတဲ့သူနဲ့တူတူနေတာပါ"
"ဪ မိုးစက်ရယ်စိတ်မကောင်းပါဘူးကွာမေးမိတာတောင်းပန်ပါတယ်"
"ရပါတယ်ဗျ "
မိုးစက်ကပြုံးကာပြန်ဆိုလေသည်။
"ဒါနဲ့ E major ကဆို"
"ဟုတ်ပါတယ်ဗျ"
"ငါကသမိုင်းကွ စံစံကတော့ မြန်မာmajorလေ သံစဉ်ရောပဲ နွေနှောင်းကတော့ Math ဟိုသေနေပြီဖြစ်တဲ့ကောင်ကတော့ ဘူမိ"
ရွှေကြီးမှာ အငယ်လေးအား မေးငေါ့လျက်ဆိုပေသည်။
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော့်ကိုခင်နိုင်ပါတယ် ကျွန်တော့်မှာကငယ်ငယ်ထဲက သူငယ်ချင်းမရှိခဲ့ဘူးရယ်"
"အဲ့တာတော့မပူနေပါနဲ့မိုးစက်ရယ် အေးဆေး တို့တွေအားလုံးကခင်တတ်ပါတယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ"
"ဟာကွာ မင်းကလဲတစ်ဗျာဗျာနဲ့အဲ့လောရိုသေမနေပါနဲ့ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောစမ်းပါ သူငယ်ချင်းတွေပဲဟာ"
"ဟုတ်ကိုရွှေ"
"အေးအဲ့လိုလုပ်ပါဟ မင်းလဲနားတော့လေ ဟဲ့ဟိုနှစ်ယောက်မျိုနေတာတော်တော့ အိပ်တော့"
"ဟာ ကိုရွှေကလဲ ဒီမှာကုန်မှမကုန်သေးတာကိုမုန့်တွေက"
"မြန်မြန်လက်စဖြတ်အဲ့တာဆိုလဲ အကုန်ပုရွက်ဆိတ်တွေတက်ကုန်တော့မှာပဲ"
"သူ့အိပ်ရာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့ကိုများ သူများကုတင်ပေါ်လာထိုင်နေပြီး"
"တိတ်စမ်း သံစဉ် နင့်ကုတင်ပေါ်မဟုတ်ပဲငါတို့ဆီပါတက်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ "
YOU ARE READING
𝘛𝘩𝘦 𝘙𝘢𝘪𝘯𝘥𝘳𝘰𝘱𝘴 𝘖𝘧 𝘝𝘪𝘰𝘭𝘪𝘯
Romanceတို့ရဲ့အချစ်တွေကိုဆေးလိပ်အဖြစ်တန်ဆာဆင်ရင် အငွေ့အသက်တွေကြားမင်းမွန်းကြပ်မှာပေါ့မောင်
