Tina POV
"Hindi... Hindi! Hindiiiiii!" Pag wawala ko sa loob nang kwarto namin nang asawa ko.
"Si Irene ang tunay na ina ni Lalaine? Pano nang yari yun? Ahhh!"
Good thing our room is soundproof. Kaya kahit anong ingay ko walang makakarinig sakin.
"Bakit si Irene pa?! Bakit?!" tanong ko. At bigla namang pumasok ang asawa ko.
"Ano yun Athena? Hindi ba pinag usapan na natin to, Mahal? Na pag dumating na yung panahon na kinakatukotan natin susuportahan lang natin si Tala?! Pero ano yung kanina?!" bungad niya sakin.
"Bakit parang mali ko pa Lucio? Mali ba ha?! Sabihin mo nga sakin?! Mali ba na ipagkait ko ang anak ko? Na anak mo din! Anong gusto mo?! Ha! Pag ka tapos kung bihisan, pag aralin, pag tuunan ko nang pansin, at mahalin! Hahayaan ko nalang mawala sakin?!" I burst out.
"That's bullshit, Lucio!" pag dagdag ko.
"Tama na. Bukas nalang tayo mag usap, Mahal. Matulog kana." kalmado nitong sagot at saka ako hinalikan sa noo. At kinuha nito ang kanyang unan at umalis sa kwarto.
Wala akong nagawa kundi humagogol sa kwarto namin. Alam ko naman ang pinag usapan naming mag asawa eh. Naiintindihan ko. Pero ang sakit. Ang sakit sakit. Na alam ko any days from now yung batang asa bisig ko lang mawawala nalang bigla.
Alam kung hindi ko siya pag ma may ari oo. Tanggap ko yun.
Pero anak ko siya.
Lucio POV
Naiintindihan ko ang asawa ko. Naiintindihan ko kung saan siya nang gagaling. But Tala is not ours, hindi naman siyang ang kinin dahil may pamilya ito. Pamilyang hindi tumigil sa pag hahanap sakanya.
From the moment Tala healed and we firstly got to see her face.
We knew right from there, who's her parents were.
Masisi niyo ba kami kung naduwag kami sa pag sasabi nang totoo? Definitely, yes. Kasi alam na naming sa una palang mali na.
Napamahal na kami sa bata eh. Ang hirap na siyang bitawan.
That's my only mistake. Our only mistakes. Hiding the truth and lying to everyone.
We took the years she could've been with her family and for that I'm so sorry.
I'm so sorry anak. Papa is so sorry. Sana pag nalamn mo yung totoo hindi lalayo ang loob mo kay papa.
"Pa, you're not yet sleeping? What are you doing here?" My panganay daughter, Alena, asked nang makita ako sa kusina.
"Wala iniisip ko lang ang Mama mo at Bunchoy natin." maikli kung sagot.
"Pa." pag tawag niya sakin tska bumuntong hininga.
"The incoming days will be one of the hardest days for us po. Ma hirap man pero we have to accept it. Para malinawan din si Tala, Pa. She have the rights to know." kalmado nitong salita.
"Naiintindihan ko ang mama mo. Alam ko kung saan siya nang gagaling. Masakit din sakit ito. Pero I need her to be with me through this fight. I can't fight this alone, anak. Hindi ko kaya." maluha luha kung pag amin sa anak ko.
"Well hindi naman kayo mag isa Pa eh. Andito kami nila Lance. Mama is just shocked for sure. Pero naiintindihan niya." sagot nito habang niyakap ako patagilid.
"Mamimiss ko siya Pa. Mawawala na yung makulit na Bunchoy namin. Whatever is your and her decision we just gotta support it, Papa. And kailangan nating siguradohin na maiintindihan niya ang mga bagay bagay." dagdag nito habang hinahaplos ang likuran ko.
