Bir Eylül Sabahı

Bölüm 1

Nefes nefese kalmıştım arkamı döndüğüm de ondan kurtulduğumu farkettim hayatımın en korkunç günüydü korkmuştum o salaklardan kaçarken yorulmuştum zaten sırtıma aldığım o ağır darbeden sonra iyice yorulmuştum arkama bir kez daha baktım görünmüyorlardı bu sefer başarmışmıydım yoksa yine erken mi seviniyordum.

Artık dayanamayıp oturdum bir köşeye ağlıyordum yorulmuştum sonra omzumda bir nefes hissettim korkmuştum yine bulmuşlardı beni yine kaçamamıştım şuracıkta ölmek istiyordum.

''Sen iyimisin'' sesle irkildim onlar değildi bi kız sesiydi.

Ağlamayı bırakıp ona döndüm o benim tek şansımdı o bana yardım edebilirdi

''Bana yardım et ne olur gidelim''dedim bir anda nası güveniyordum ki ona kim olduğu bile belli değildi ama inanmak zorundaydım mecburdum.

''Ne oldu kimsin sen''

''Ne olur götür beni bulacaklar'' neden böyle bir şey yapıp kendini niye tehlikeye atsın ki çaresizce baktım ona.

Evine mi getirmişti beni niye yapmıştı bunu ama muhtaçtım ona.

Önce banyo yaptım üstüm başım çok pisti bana yeni giysiler getirmişti nereden bulmuştu bunları.

Durumu iyiydi sanırım evi çok büyük ve güzeldi bana yiyecek bir şeyler hazırlamıştı gerçekten çok açtım karnımı doyurduktan sonra oturduk bana meraklı gözlerle bakıyordu

''Bak kızım benim kötü bir amacım yok kimsin, nerden geldin peşindekiler kim sana yardım etmek istiyorum'' gerçekten de hiç kötü birine benzemiyordu zaten yorulmuştum artık gerçekten konuşmaya ihtiyacım vardı.

Başladım anlatmaya ''Ben daha 5 yaşımdayken kaçırmışlar beni her istediğini yaptırıyorlardı ilk başta 4 kişiydik bizi kaçıran kişi mesut abi iyice hırslanmıştı gözü paradan başka bir şey görmüyordu''derin bir nefes aldım aklıma geldikçe kötü oluyordum.

''İstersen sonra konuşalım iyi değilsin'' dedi neden bu kadar iyiydi bu kadın ama anlatmak istiyordum.

''Hayır anlatacağım'' dedim başını onaylar anlamında salladı.

''Bizi dilendiriyordu ilk başlarda sonra sanırım daha büyük işler peşindeydi bize çok kötü davranmaya başlamıştı sürekli dövmeye başladı bazen yemek vermiyordu biz tam 15 kişiydik hepsi benim gibiler di küçük ve masum en büyüğümüz 16 yaşındaydı umut abi çok iyi biriydi bizi ne kadar koruyabiliyorsa koruyordu.Ama o gün koruyamadı'' ağlamaya başladım ama durmadım anlatmaya devam ettim.

''O gün her şey normaldi hiçbir şey yoktu geldiğimizde gaye hasta yatıyordu o bizim en küçüğümüzdü henüz 8 yaşındaydı durumu iyice kötüydü onun ölümünü öylece seyrediyordu mesut abi, korkuyorduk endişelenmiştik Umut abiden sonra en büyük bendim 14 yaşındaydım ikimiz plan yaptık gayeyi kaçıracaktık hastaneye götürecektik planımız tıkır tıkır işliyordu tam götürecekken mesut abiye yakalandık dur diye bağırdı umut abiye ama o durmadı yürüdü sonra bir silah sesi o kadar korkmuştum ki hiçbir şeye bakamadım o günün üstünden 3 gün geçmişti ne umut abi geldi ne de gaye yoktular mesut abi onlara ne yapmıştı bilmiyorum ama korkuyorum tamam mı korkuyorum ben korkağın tekiydim kaçırılırken annem bana sakın korkma demişti söz vermiştim ona korkmayacağım diye şimdi ise basit bir korkağım sadece''

Bir an durdum ben anneme söz vermiştim korkmuyordum. Taki şu son bir yıla kadar ne olduysa son bir yıl içinde oldu zaten.Devam edecektim anlatmaya masadaki suyu alıp içtim sonra devam ettim.

''Sonrası malum çok denemiştim başaramamıştım kaçmayı bu sefer başardım ama BAŞARDIM ''

Konuşmam bittiğinde ağlıyordu isminin idil olduğunu öğrendiğim kadın.

Oda bana anlatmaya başladı onunda bir kızı varmış onu da kaçırmışlar şimdi yaşasaymış 12 yaşında olacakmış hatta bugün doğum günüymüş kızının.