EMANET

   Evde tatlı bir telaş vardı. Dayım evleniyor diye düğüne yetişmeye çalışıyorlardı. LGS'ye yeni girdiğim için dinlenmek istiyordum bu yüzden düğüne ben gitmek istememiştim. Biz Ankara'da yaşıyorduk fakat dayım İstanbul'da yaşadığı için düğün İstanbul'daydı. Bu yüzden annemle babam uzun yol için hazırlıktaydı. Ben ise arkadaşlarımla dışarı çıkmak için hazırlanıyordum. "Annecim, biz çıkıyoruz güzel kızım! ", diye annem içeriden bağırıyordu. " Tamam annecim. Size iyi eğlenceler! ", diyerek bende son hazırlıklarımı tamamladım. Yaklaşık 5 dakikaya evden çıktığımda evimizin yakınındaki kafeye doğru ilerliyordum...

    *2 saat sonra*

   Arkadaşlarımla kafede çok güzel sohbet ediyorduk. Bir anda kaybetmediğim bir numaranın beni aradığını gördüm. Kaşlarımı hafif çatarak telefonu elime aldım ve " Alo! " dedim. " Ayça Arslan ile konuşuyorum öyle değil mi? ", dedi telefonun diğer ucundaki kadın. " Evet buyurun, benim? ", dediğimde biraz tedirgin olduğumu hissediyordum. " Anneniz ve babanız ağır bir trafik kazası geçirmiş bulunmaktalar. İstanbul/Maltepe Bademci hastanesine kaldırıldılar. ", dediğinde sanki o an telefon sanki gözyaşımla beraber yere doğru ilerledi. " Güzelim, noldu? ", diyen Merve'nin sesini zar zor algılayabildim. " T-tamam, hemen geliyorum! ", deyip direkt telefonu cebime attığım gibi çantamı alarak kafeden çıktım. Arkamdan bağıran arkadaşlarımı duymazlıktan gelerek hıçkıra hıçkıra ağlayarak otobüs durağına doğru koşuyordum. Hemen titreyen ellerimle zor da olsa telefonumu cebimden çıkardım ve İstanbul'a bir uçak bileti aldım. Fiyatı umurumda değildi...

   *Birkaç saat sonra*

   Sonunda İstanbul'a varabilmiştim. Hâlâ ağlamamı durduramamıştım. Hava alanından koşa koşa durağa doğru ilerledim ve hastaneye doğru ilerledim. Yaklaşık 10 dakika sonra hastaneye varmıştım. Hastaneye hızlı adımlarla ve hıçkıra hıçkıra ağlayarak girdiğim için çoğu kişinin bakışlarını üzerimde hissediyordum ama umursayacak durumda değildim. Danışmaya ilerleyerek, "Leyla Arslan ve Ali Arslan'ın hangi odada kaldığını öğrenebilir miyim? " diye nefes nefese sorduğumda birkaç sorudan sonra kadın, "3.kat 304.oda, yoğun bakımdalar. " diyerek karışık verdiğinde hafif geriye doğru sendeledim fakat hemen sonunda daha fazla ağlamaya başlayarak koşarak 3.kata çıktım. Odayı bulduğumda koşarak içeri girmeye çalıştım fakat beni durdurdular. "Anne! Baba! " diyerek koridoru inlettiğimde bir hemşire beni tutarak bir koltuğa oturttu. "Hanımefendi, acınızı anlıyorum ama lütfen sakın olmaya çalışın! ", diyen doktoru umursamadan, " ANNEMLE BABAMA NE OLACAK? DURUMLARI NASIL? " diye bağırdım. Doktor, "Üzgünüm, durumları pekte iç açıcı değil... " dediğinde 304.odadan bir bağırış sesi geldi. "1, 2, 3...VER ELEKTRİĞİ! " diye birkaç doktor bağırıyordu. Odanın cam tarafından içeriye bakmaya koltuğunda daha fazla ağladım. Annemle babamın kalp ritimleri düz bir çizgi halindeydi. "ANNEE! BABAA! " diye haykırdığımda koridorda sesim yankılandı. Fakat doktorlar yavaşça aletleri bıraktığında dışarı yöneldiler. "HAYIR! DEVAM EDİN, HAYIR! " diye gürlediğimde sesim kendi kulağımı bile acıttı. Doktorlar kafalarını mahcup bir ifadeyle eğerek, "Malesef... Hastalarımızı kaybettik... " dediklerinde bir anda bağırmayı ve hareket etmeyi bıraktım. Bacaklarımın tutmadığını hissettiğimde yavaşça yere doğru eğilmek zorunda kaldım. Yere sertçe oturduğumda gözyaşlarıma engel olamıyordum. Bir anda kendimden beklemediğim bir şekilde istemsizce haykırarak ağlamaya başladım. Koridordaki hastalar bana acınası bir haldeymişim gibi bakıyorlardı. Sonra bir anda kolumda hissettiğim hafif sızıyla o tarafa dönme gereği bile duymadım. Yavaşça haykırışlarım sessiz hıçkırıklara döndüğünde sakinleştirici verdiklerini anladım...

   Tüm ailemi kaybetmiştim! Annemi ve babamı. Küçüklüğümden beri benı büyüten insanları kaybetmiştim! Onlardan başka kimsem yoktu ki benim... Sanki dışarıda şiddetli bir yağmurda şemsiyesiz kalmış gibi hissediyordum. Düşündükçe daha çok ağladım, ağladıkça daha çok düşündüm.

𝐁𝐚𝐳𝐞𝐧 𝐢𝐧𝐬𝐚𝐧 𝐞𝐯ı 𝐲ı𝐤ı𝐥𝐦ı𝐬̧ 𝐠𝐢𝐛𝐢 𝐡𝐢𝐬𝐬𝐞𝐝𝐢𝐲𝐨𝐫𝐝𝐮...