Things are looking up

Chapter 6: Katy Miles

Na het avondeten ga ik weer naar mijn kamer en pak mijn boek erbij. Ineens hoor ik mijn telefoon dan af gaan. Het is Fay. 'Heey,' zegt ze blij als ik de telefoon opneem. 'Haay,' zeg ik dan blij terug. 'En hoe is het daar? Heb je een beetje geslapen?,' vraagt ze me dan. 'Het is hier wel leuk en om eerlijk te zijn heb ik vrij goed geslapen.' Ik denk weer terug aan vannacht met Riker. 'Echt?' Ze klinkt wel een beetje gekwetst. 'Ja, ik was niet de enige wakker en hij gaf me iets waardoor ik wel sliep,' zeg ik dan voorzichtig. 'Je hebt toch geen drugs gebruikt he?,' ze is gelijk op haar hoede. 'Oh mijn god Fay serieus het was warme melk,' zeg ik en begin te lachen net als zij. 'Mooi zo want als je daar aan gaat beginnen is het echt gedaan met je.' Ik ga op mijn bed liggen. 'De mensen hier zijn echt heel aardig voor me Fay, ze nemen me ook echt nu al op in hun familie,' zeg ik maar tegen haar. 'Katie ze willen je helpen.' Gelijk is ze weer serieus. 'Weet ik maar ik heb me al een hele tijd niet zo gevoeld in de buurt van vreemden.' Ze zucht even. 'Je kan er het best maar niet te veel aan hechten, straks gaat er iets fout en moet je daar weer weg.' Ik kan het gevoel in haar stem niet helemaal plaatsen, het is een beetje voorzichtig en toch ook een beetje bazig, een kant van haar die ik nog niet zo vaak heb gezien. 'Fay ik moet hangen, sorry, maar ik zou zo nog met de anderen een film gaan kijken,' zeg ik waarna we afscheid nemen en ik op mijn bed blijf liggen. Het is hier zoveel beter dan dat ik ooit had kunnen hopen. Hopelijk slaap ik vannacht ook weer zo goed als de nacht ervoor.

Het tegendeel werd toch bewezen want om 2 uur 23 lag ik al weer klaar wakker in mijn bed en had ik nog maar net anderhalf uur geslapen. Toch besluit ik om maar uit bed te stappen en naar de keuken te gaan voor een kopje warme melk. In de keuken zie ik Riker weer aan de eettafel zitten. Zodra hij mij hoort kijkt hij gelijk op. 'Hoi,' zeg ik dan voorzichtig. 'Hey,' zegt hij en kijkt daarna gelijk weer naar zijn beker. 'Kan je ook niet slapen?,' vraagt hij dan als ik mijn melk in de magnetron heb gezet. Ik schud mijn hoofd. 'Zo gaat het al elke nacht sinds het ongeluk,' beken ik dan. Als de melk klaar is ga ik tegenover hem aan de tafel zitten. 'Ik zit hier elke nacht wel dus je bent niet alleen,' zegt hij dan zuchtend. Vragend kijk ik naar hem op. Als hij mijn blik ziet laat hij zijn hoofd zakken. 'Ik praat er liever niet over.' Zijn stem is zacht en klinkt een beetje gekwetst. 'Dat kan ik begrijpen, ik praat liever ook niet over het ongeluk,' zeg ik en pak mijn mok tussen mijn handen. We nemen allebei een slok van onze melk en kijken elkaar daarna aan. 'Je was trouwens niet eens zo slecht in basketbal gister,' zegt hij dan zachtjes. 'Dank je.' Mijn stem is zacht en ik voel dat mij wangen kleuren. 'Bedankt dat je me opving,' zeg ik dan terug. Nu begint hij licht te blozen. 'Dank je.'

Als ik mijn melk op heb zet ik mijn mok weer op het aanrecht en loop weer naar de trap. 'Katy?,' hoor ik Riker dan nog vragen. Ik draai me weer naar hem om. 'Dank je,' zegt hij dan voorzichtig. 'Waarvoor?,' vraag ik hem verward. Hij haalt zijn schouders op. 'Omdat je er voor me wil zijn, ookal ken je me niet.' Zijn stem is nauwelijks een fluister maar toch hoor ik het perfect. 'Degenen met een beschadigde ziel zouden er voor elkaar moeten zijn, omdat zij als beste weten hoe het voelt.' Die woorden verlaten mijn mond waarna ik de trap oploop en weer naar bed toe ga.