espoirs et amour

2

20 ARALIK PAZAR

Kar yağıyordu, yılın ilk karı,yetimhanedeydim evet her hafta çarşamba günü huzurevine pazar günü ise yetimhaneye giderdim. Çocukları çok severdim onlar da beni çok severlerdi beraber lunaparka giderdik piknikler yapardık beraber çok eğlenirdik onların gülüşleri beni her zaman güldürdü çocuktu onlar ruhları temizdi gülüşlerinde hayat vardı masumlardı her çocuk masumdu bazıları ağlardı bazı çocuklar üzgündü bazı çocuklar yaralıydı ruhlarında izler vardı onların,ama ne olursa olsun onlar hiçbir zaman suçlu değildi çocukları yaralı yapanlar suçluydu ama hiçbir insan bu suçun üzerinde durmazdı çoğu zaman çok canımı yakardı benim bu adaletsizlik.

Birkaç çocuk ile bahçedeydim saat geç olduğu için -23.00-
birçoğu uyuyordu uyanık olanlarla oynuyordum karlı havaları çok severdim çok fazla severdim her kış hasta olurdum hatta dışarda çok fazla kaldığım için kendime dikkat etmezdim çünkü umrumda da değildi açıkçası kar benim için mutlu olmaya yeterli bir sebeptir.

Deli gibi oynuyordum,yerlere uzanıp melek yapıyordum, avucumu karla doldurup yüzüme çarpıyordum nefessiz kalıyordum ve yüzüm donuyordu ama umrumda değildi, temiz olan karları fazla fazla yiyordum, bütün çocuklar bana kartopu atıyordu onlar biliyordu karı çok sevdiğimi- gerçi beni tanıyan herkes bilirdi- kardan adamdan farkım kalmamıştı resmen heryerim kartopu olmuştu montumu bile çıkarmıştım oynarken gerçekten hasta olacaktım ama hala oynamaya devam ediyordum beni izleyen gözlerden habersiz.

Benimle oynayan çocuklar bir anda yetimhanenin kapısına doğru koşmaya başlamıştı şaşkınlıkla bakışlarımı oraya çevirdim gördüğüm şey beni daha çok şaşırtmıştı Kim Taehyung karşımda duruyordu çocuklar yanına doğru koşunca onlarla ilgilenmeye başladı hepsinin saçlarını okşuyor güzel sözler söylüyordu onun yüzünden ilk defa bir duygu geçtiğini görmüştüm; sevgi ,şefkatle bakıyordu çocuklara bir süre daha çocuklarla ilgilendikten sonra yanıma doğru gelmeye başladı

"Gerçekten huzurevine gittiğin gibi yetimhaneye de mi geliyorsun"

Yüzünde şaşkınlık vardı ama neye şaşırdığını bilmiyordum

"Evet her pazar gelirim yoksa sende huzurevinin sahibi olduğun gibi buranın da sahibimisin?"

Elini ensesine atıp mahcup bir ifadeyle konuştu

"Evet "

"Çocukları seviyor gibisin ilk defa mimiksiz yüzünde bir duygu gördüm"

"Evet çocukları çok severim "

Cevabımı aldıktan sonra onunla konuşmayı bırakıp tekrar çocukların arasına girdim oynamaya devam ediyordum ki bir anda bütün çocuklar üzerime doğru koştular hepsi bir anda sarılıyordu bana sanırım bir duygu patlaması yaşıyorduk ama çok çullanmış olmalılar ki dengemi koruyamayıp yere düşmüştüm sırt üstü o anda hepsi üstüme kar atmaya başladı amaçlarını şimdi anlamıştım ben sarılıyoruz sanarken onlar beni düşürmek istiyormuş meğersem kendimi canlı bir ceset gibi hissediyordum gözümü açamayacağım kadar kar vardı üstümde kahkahalar atıyor kalkmaya çalışıyordum ama çocuklar izin vermiyordu

"Çocuklar yeter lütfen Jeongguk sizin yüzünüzden hasta olacak bunu istemezsiniz dimi"

Taehyung keyifli gelen sesi ile çocukları benden uzaklaştırmıştı bana uzattığı eline tutunup ayağa kalkıp üstümdeki karları sirkelemeye çalıştım ama kar hala tipi şeklinde yağdığı için pek mümkün değildi o sırada aklıma gelen fikirle Taehyung'a döndüm

"Şey bişey isteyebilirmiyim
"Dinliyorum "

"Bana şarkı açar mısın "

" Hangi şarkıyı istiyorsun bakalım "