GECENİN CADILARI

Birinci Bölüm- Av Başlıyor!

   "Yılın en büyük avı başlamak üzereydi. Avcılar yerlerini almışlar ve kana susamış bir şekilde başlangıç işaretinin verilmesini bekliyorlardı. Tek gayeleri kadın kılığına girmiş iblislerin  kalplerini sökmekti, bunun için aylarca hazırlık yapıyorlardı. Bunu bir festival olarak kutluyorlardı ve buna bir isim bile verilmişti; Kara Ay Hasadı.

   Başlama işareti verildiğinde göklerden bir çığlık yükseldi. Festivalin verdiği kasvet bile saklayamıyordu kan kızılına dönen gökyüzünün acısını. Avcılar, ayaklarının yere çivilerle sabitlenmişcesine çığlık atmaya başladıklarında, feryatları kızıl gökyüzünün rengini daha da canlı hale getiriyordu. Hiçbiri yerinden kıpırdayamıyor, tuttukları hançerleri yere fırlatarak teslimiyetlerini gösteriyorlardı. Avcılardan biri yere diz çöktü. Gökyüzüne bakarak neyin geldiğini tahmin edebildiğini söylendi kendi kendine. Yüzyılın laneti, az sonra üzerlerine yağacaktı.

"Bir daha, hiçbir avcı..." dedi ve yutkundu. "Cadılara zarar vermeyecek!"

"Los Condenados!" Bu kelime bir kadın tarafından söylenmişti. Avcıların önünde durduğu ormanın içinden bir kadın, çırılçıplak bedeniyle göz önüne çıkmıştı. Simsiyah saçları, gece karası gözleri ve kusursuz teniyle Avcıları susturmayı başarmıştı. Çünkü biliyordu, erkek ırkını susturmak çok basitti, 'Tanrı'yı arkalarına almadıkça' diye düşündü. Yakın zamanda bunu acı bir şekilde öğrenmişti.

"Lanetliler..." dedi bir kez daha, karşısındaki basit zihniyete daha iyi anlatabilmek için. "Madem benim çocuklarımı avlamayı bir oyun haline getirdiniz..." Ellerini havaya kaldırdığında tüm avcılar dizlerinin üstüne çökmüştü. "Hadi oyuna yeni kurallar koyalım...Önce Lilith!"

Lilith, hala gökyüzüne bakan avuçlarını sıktığında avcılar boğazlarının parçalanacağını hissetmiş ve nefesleri bir bıçak gibi kesilmişti. Ciğerlerindeki acı, tüm vücutlarına yayılırken bu gecenin onlar için birer son olduğunu anlamışlardı, artık çırpınmıyorlardı. Ve bu iblislerin annesine zevk veriyordu. 

"Bu gece burada bitmeyecek, görüyorum... Lucifer. Sizin nankör yaratıklar olduğunuzu anlattı. Kızlarımı öldürmek için her zaman bir savaş vereceksiniz, onları öldürecek ve babalarının ganimeti olan ateşlerinizde yakacaksınız. Ama bir gün gök yeniden kızıla boyandığında, dölleriniz Kara Hasat'ı yeniden yapmak istediklerinde geri geleceğim!"

Tüm avcıları serbest bıraktı. O günden sonra kasaba  dışına itilen hiçbir cadıya dokunulmadı fakat cadılar avcı grubun içinde kim varsa herkesi tek tek öldürdüler. Ve bir söz verdiler, nankör olan bu ırkın bu cinayeti yeniden  işlemeleri için onları kışkırtacak ve sonra öldüreceklerdi. Ve böylelikle 1692 Salem Cadı Mahkemeleri ve bir çok cadı avı, gerçek cadıların onlara saldıranları birer hizmetçi olarak öne sürmesi ve öldürülmesiyle elde edilen bir zaferdi."

.....

      Tüm hikaye sonlandığında sınıfın neredeyse tamamı kanı donmuş bir şekilde ders hocasının yüzüne bakıyordu. Mitoloji efsanelerini anlattıkları bu derste, hoca kocaman bir kahkaha atmış ve yüzü donuk bir şekilde ona bakan öğrencilere karşı sırıtmıştı. "Çocuklar bu bir efsane, bir halk öyküsü. Tabii ki böyle bir şey olmadı."

"Her efsanenin ardında bir gerçek yatar ama?"

Hoca, sınıfın çoğu kadar etkilenmeyen öğrencisine bakıyordu. Öğrenciler de onunla birlikte genç kıza döndüler. "Gece?"

"Yani babaannem öyle söylerdi, anlatılan her efsanenin altında ufak da olsa bir gerçeklik payı yatar." dedi şeytani bir gülümseme ile. Bunun herkesi korkutacağını biliyordu ve yapmaktan zevk alacağını da. Gözlerini kısarak ders hocasının ne tepki vereceğini beklemeye başladı. İnsanların internetten çıkmış bir kağıt parçasının yazdıklarına inanması ya da gerçeklik payını ölçüp biçmeden 'bu bir efsane' diyerek yalanlaması, onların ve geçmişte onların atalarının yaşadığı şeyleri hikaye kalıbına sığdırılması, bu genç kadını öfkeye boğuyordu. Dersin hocası onun derin bakışları altında gergin bir şekilde gülümsedi, orta sırada oturan ve asla ayrılmayan bu üç kızın bakışları, hikayenin gidişatından daha da korkunç hâle dönüyordu.