The Beauty And The Nerd

Hoofdstuk 4

(Pov: Kay)

Ik had die dag een uur uitval. Ik en Mare zaten wel in dezelfde klas maar sommige vakken had zij niet of sommige had ik niet. Bijvoorbeeld: ik heb scheikunde en zij niet. Maar scheikunde viel uit. Ik liep dus maar naar het muziekhokje ik pakte mijn gitaar en begon Wrecking ball te spelen. Het was al 10 over 2, zou ze, komen? "Natuurlijk!" zei mijn hoofd. Maar de tijd vloog voorbij. En nog steeds geen Mare. Ik pakte de gitaar weer in. Wat dacht ik eigenlijk? Dat DE Mare Autumn met mij wilde gaan spelen? Het was inmiddels 3 uur. Ze was een uur te laat. Ik maakte aanstalten om naar de grote grijze deur van het hok te lopen, toen die deur open vloog. Mare keek zoekerig om zich heen, maar stopte toen ze mij zag staan met mijn ingepakte gitaar. "Ben je een heel uur blijven wachten?" Zei ze arrogant, ik wist dat dit niet Mare Autumn was, dit was dè populaire Mare. "Nee ik kon zelf ook nog wat training gebruiken". Zei ik arrogant terug. Ik voelde de neiging om weg lopen steeds kleiner worden des te langer ik in haar ogen kijk. Zo mooi, zo groot. Ik kijk weg hopend dat ik mijn moed weer kan vinden. "Mooizo ik hoef niet nog een stalker". Na die woorden pikte ik het niet meer. "Jij denkt echt dat je de enige persoon in de wereld bent. Je denkt dat je fantastisch bent, en dat je weet ik veel wat nog meer. Maar ik dacht dat we vrienden waren en dat ik niet een stakkertje ben. Want ja echte vrienden wachten op elkaar!!" Schreeuwde ik er uit. Mare kwam naar me toe lopen. "Waag het nog een keer, denk niet dat je ook maar een haar beter ben dan mij. Ik ben inderdaad fantastisch en veel meer dingen die jij nooit zult worden/zijn." Ik keek haar verbaasd aan. "Tegen mij hoef je je niet voor te doen als een populair kut kind. Ik ben een vriend en dat niet zo een als die nep vrienden van jou. Niemand kent jou zoals jij bent, en ik denk dat ik jou vieze vuile egocentrische gezicht nooit meer hoef te zien!!" Ik loop in grote passen naar mijn kluisje. Ik open hem maar iemand drukte hem dicht. Mare. "Raad eens waarom ik niemand toe laat" zei ze sluw, en dat beviel me totaal niet. Ze zag mijn blik. "Goed ik vertel het wel. De enige personen die mij 100% kennen maken daar gebruik van en verlaten mijn leven". Ze zucht. "Olivia Spring was mijn beste vriendin, zij had in de eerste tegen iedereen gezegd dat ik het met haar neef had gedaan. Mijn moeder en broer hebben mijn leven verlaten omdat ik voor mijn vader koos, terwijl zij wisten dat ik niet wist hoe ik ooit een kant zou gaan kiezen. En dan heb je mijn vader nog. Hij wist dat ik ook van mama hield en is daarom uit huis gegaan, hij stuurt af en toe een pak geld zodat ik eten kan kopen en al dat soort dingen." Ik keek haar diep aan. De neiging om haar in mijn armen te trekken was groot, maar ze verdiende het nog steeds niet. Ik deed mijn kluisje weer open. Ik pakte mijn jas en deed hem dicht. Zonder iets te zeggen liep ik de school uit. Voor de deur zei ik nog tegen haar:"Krijg een echt leven en laat mensen toe in je leven". Ik liep naar mijn brommer. Ik starte hem en reed weg. Weg van school. Weg van Mare.

(Pov: Mare)
Vond hij dat echt? Vast niet. En zo ja dan heeft hij pech. Ik ben blij met mijn leven. Denk ik. Ik ging maar weer eens naar de sportschool. Wat denkt hij eigenlijk, hij weet niet eens waarom ik zo laat was. Kan ik er wat aan doen dat het gratis ijsjes dag was bij het park. Toen ik de sportschool zag staan begon ik sneller te lopen. Ik liep naar binnen en kleden we snel aan. Ik liep naar de boksbal en begon met trappen en slaan. Ik wilde alle opgekropte woede en verdriet eruit slaan.
Na zo'n uurtje slaan en trappen zakte ik uitgeput neer op de grond. Was dit echt wie ik wilde zijn? Of doe ik dit alleen maar zodat mensen me zien staan? Ik weet het allemaal niet meer. Misschien moet ik een keer met iemand gaan praten. Gedver nu klink ik net als een of andere psychopaat. Maar misschien heeft Kay wel gelijk en is dit niet de ware Mare.

Als ik 's avonds thuiskom ligt er een briefje op de mat voor de deur.
Hoi Mare, ik had niet zo boos moeten reageren, ik heb niet eens gevraagd waarom je te laat was. Ik zou deze 'muziekdate' graag een keer overnieuw doen als jij dat ook wilt. Maar ik begrijp het als je dat niet meer wilt. Ik heb waarschijnlijk alles verpest ik ben ook echt een sukkel. Nouja als je het weet laat het me dan weten. Gr Kay.
Zuchtend laat ik me op de bank vallen. Nu denkt hij dat hij alles verpest heeft maar ik ben degene die het verpest heb. Waarom is mijn leven toch zo'n puinhoop? Ik zet de tv aan op een muziekkanaal en ga iets te eten maken ik heb namelijk erge honger gekregen. Als Flashlight van Jessie J erop is zing ik zachtjes mee. Ik loop met mijn bord vol lasagne naar de tafel toe waar ik, zoals gewoonlijk alleen zit te eten.

(Pov: Kay)

Ik hoop echt dat ze de muziekdate nog een keer over wil doen. Ik heb het echt verknald ik vind haar zo leuk en ik wil niet dat ze haar leven vergooit alleen omdat ze populair is. Ze doet VWO dus ze is slim, ze kan muziek maken dus ze is erg muzikaal. Ik hoop echt dat ze mij ook leuk vind maar die kans is erg klein na vanmiddag.
Na het eten ga ik naar bed. Als ik mijn pyjama heb aangedaan en mijn tanden heb gepoetst plof ik op mijn bed. Waarom is mijn leven toch zo'n puinhoop?
Ik blijf over deze vraag nadenken totdat ik anderhalf uur later in slaap val.

Hee allemaal willen jullie pls op dit hst stemmen.
Ps: de foto aan het begin zijn Benji en Nala. De puppy's van Kay.