Their Obsession

Chapter 28

Chapter 28

"H-Hindi kami magkapatid?" nanginginig ang boses na tanong ko.

I should be happy! I should be celebrating but I can't! Lumaki kami ng sabay. Hindi man normal na magkapatid ang turingan ay 'yon ang itinatak namin sa isip namin.

All our life is a lie.

"W-Who's my parents?" mahina ngunit seryosong tanong ni Kuya.

Nakatitig siya kay Daddy. Daddy ko nga ba? Hindi naman niya sinabing hindi niya kami anak. He just said that Kuya Kane and I are not related.

Pero sa turing nila sa amin sa mga nakalipas na taon, mukhang wala sa aming dalawa ang anak talaga nila. Hatala naman. I have a hunch before pero ibinaon ko na 'yon sa limot. Para kasing imposible. May hawig ako kay Mommy at si Kuya naman ay medyo hawig ni Daddy.

"You're the son of my brother," ani Daddy.

Nawalan naman ng imik si Kuya. Kita ko ang gulat sa mukha niya.

Humarap naman sa akin si Daddy.

"And you, Myreen, you're Myleen's daughter with another man." sabi ni Daddy na mas lalong nagpayanig ng mundo ko.

I was out of words. Kung anak ako ni Mommy, paano niya naatim na pagsalitaan ako ng ganoon. Paano niya natiis na ilang beses lang kaming magkita sa mga nakalipas na taon? Paano niya nagawang matiis ang sarili niyang anak?

Masama bang hilingin na sana ay hindi nalang din niya ako anak? Mas hindi siguro masakit. Mas matatanggap ko pa. Mas maiintindihan ko pa na hindi niya ako minahal.

Matapos ang mahabang katahimikan ay timikhim si Daddy para magsalita.

"I'm doing this so the two of you will feel at ease. Lumaki kayong magkapatid at sa mata ng iba ay mali ang ginagawa ninyo." paliwanag ni Dad sa mahinanong paraan. "You're not blood related, malaki ang pagkukulang namin sainyong. Hindi ko inaasahan na aabot kayo sa ganito. You two were lack of parents guidance. Alam kong alam ninyo ang tama at mali pero may mga bagay na kailangan pa rin ng gabay ng magulang. I know that the two of you has hatred towards me and Myleen..." ngumiti ng maliit si Daddy. "...and that's okay. That is acceptable. Believe it or not, I tried to love you as my own Myreen." kita ko ang lungkot sa mga mata ni Daddy.

"Pero tuwing makikita ko ang mga mata mo. Naaalala ko ang pagtataksil si Myleen. I'm sorry that I didn't tried enough." malungkot na sabi niya. "The two of you doesn't deserve those treatments. I-I'm sorry." he sincerely said.

Right! Dad's right. We don't deserve that and a single sorry from him cannot change anything. Nangyari na ang lahat ng 'yon. It already scarred us.

"Just cry..." my brother whisphered sweetly.

Hindi ko namalayan na yakap na niya ako ng mahigpit dahil sa pagkatulala ko.

Alam kong nasasaktan rin siya ngayon. Alam kong marami rin siyang tanong pero mas iuuna niya pa akong aluin.

Gaya ng sabi niya, I cried on his chest.

Bakita ganoon si Mommy? I am her child. Sana ay hindi nalang niya ako pinanganak kung ganito lang rin naman.

Hindi ko makakalimutan ang tingin niya sa akin noong nakaraang linggo. It was full of anger and disgust. Ni wala man lang simpatya ang pag-intindi.

Kinakausap pa ni Kuya si Daddy pero wala na akong maintindihan. Alam kong malungkot rin si Kuya pero wala akong magawa dahil ganoon rin ang nakakaramdaman ko.

I felt betrayed.

Hindi ko alam kung paano kami nakarating sa kotse nang hindi ko namamalayan dahil tulala ako habang nakaalalay sa akin si Kuya.