Jeudtehuis //bankzitters

4~ Gaat het nu al mis

Eerste indruk? Wel goed denk ik. Er is één iemand die ik nog niet heb gezien. Hij is er wel maar nog niet gezien. "Boy's we gaan eten willen jullie de tafel dekken dan haal ik Robbie." Ik heb wel honger. We dekken de tafel. Nou ja we. Matthy zit gewoon op de bank. "Matthy?" "Wat is er Raoul?" "Kom je helpen." "Ow ja." "Alles oké?" "Ja." "Zeker?" "Jaha." Hij is niet blij. "Sorry je komt er van zelf wel achter hoe ik in elkaar zit speciaal gevalletje soms val ik plots weg andere keer ben ik boos." Hij lacht het een beetje weg.

"Hey Robbie mag ik binnen komen?" Geen reactie. Geen geluid. Nu loop ik naar binnen. Hij ligt met zijn rug naar de deur en heeft oortjes in. Ik leg mijn hand op zijn schouder en schrikt. Zijn ademhaling wordt zwaarder. "Hey rustig ik ben het maar." "Ik had je niet gehoord." "Zag ik, kom je eten?" "Ja." "Ik ben trots op jou." "Waarom?" "We hebben een gesprek kunnen voeren zonder dat je stottert." "Ja ik ben blij dat ik niet altijd stotter nu kan ik het wel nog accepteren."

We lopen naar de woonkamer kamer. "Frank?" "Ja." "Die messen." "Wacht." "Vangen." Ik gooi de sleutel. "Ik heb geen honger." Ik hoopte dat het van iemand anders komt maar het is van Koen. Koen de jongen met anorexia. "Klein beetje." "Maar." "Je moet iets eten." "Ik kan het gewoon niet." "Je denk dat maar je kan het wel Ik geloof in je." "Oké."

We zijn aan het eten. Ik let op iedereen. Koen eet het stuk op dat ik hem heb gegeven. Milo, Robbie en Raoul eten gewoon. Matthy is er eerder een kunstwerk van aan het maken. "Matthy eet je een beetje?" "Hm?" "Ik zeg eet je een beetje?" "Geen honger." "Je moet wel eten." Bam. Stoel op de grond met iemand er in. Ik loop naar hem toe en leg hem zodat hij stabiel ligt. "Jongens rustig jullie mogen naar jullie kamer." "Mag ik hier blijven?" "Als je het niet eng vind." "Nee hij zei daarnet al dat het kon gebeuren." "I-i-i-i-i-i-i-i-i-ik w-wil ook h-h-hier bl-blijven." "Oké." "Matthy?" "Matthy?" Hij ademt nog. Na een minutje beweegt hij. "Fack." "Rustig heb je pijn?" "Mijn hoofd." "Nog iets?" "Nee." "Ga even op de bank liggen." "Nee." "Wil je naar je kamer?" "Ja." "Lukt het om te lopen?" "Ja." Hij gaat staan. Als hij twee stappen heeft gezet valt hij bijna. "Ik ga je helpen." Ik ondersteun hem en loop naar zijn kamer. "Ik ga even bij je blijven." "Oké."

"Wie heeft er zin in een spel?" Vraagt Milo. "Wat voor spel?" Vraag ik bang. "Gewoon waarheid, durven of doen." "Oké." Iedereen doet mee. Frank blijft even bij Matthy. "Oké Raoul waarheid, durven of doen?" Begint Milo. "Doen." "Doe een koprol." "Huts." Koen kan zo rare woorden uitspreken. "Hoe kom je nu weer bij dat woord?" "Weet ik ook niet." Zo gaat het nog even door. Tot iedereen wat losser is en de vragen wat anders worden. Zo vraagt Koen aan Raoul 'ben je nog maagd?'. Ik ben blij dat ze dat niet aan mij vragen wat moet ik zeggen. 'Nee ik word verkracht door kinderen.' Dat ga ik toch niet zeggen. Gelukkig was de vraag niet voor mij. "Robbie waarheid, durven of doen?" Vraagt Raoul. "Waarheid." "Waarom zit je onder jeugdzorg?" "Uhm vooral op medisch vlak een zware last voor mijn ouders, ze wouden mij niet weg maar ik heb zware dyslexie, stottert op sommige momenten, adhd, hoogbegaafd op wiskundig vlak en groeiachterstand." "Wow." "Waarom zitten jullie hier eigenlijk je moet het niet vertellen." "Mijn ouders hadden te weinig geld en op medisch vlak clusterhoofdpijn, zelfbeschadiging, ik ben heel vaak niet blij en mis mijn familie." "We gaan elkaar helpen beloofd." Hoor ik Koen zeggen. "Mijn ouders zijn heel vaak op zakenreis en mijn oma was niet meer in staat om voor mij te zorgen medisch heb ik anorexia, angststoornissen en moet een test doen voor adhd." "Ik ben gewoon een onhandelbaar kind jeugdzorg heeft me uit huis geplaatst mijn ouders wouden het niet medisch is het agressief, luister nooit, brutaal en groei snel." "Kan jij een beetje lengte aan mij doneren zou handig zijn." "Hahah."

Ik voel mij zo een nietsnut. De eerste avond en ik ga al out. Ik mis gewoon mijn broertjes. Ik kan zo slecht tegen veranderingen. "Gaat het?" "Nee." "Kan ik iets doen." "Mij naar huis laten gaan." "Matthy je zit hier omdat we in je geloven dat je snel weer naar huis kan, om er aan te werken, om bezoek te krijgen zonder beveiliging, om te bellen wanneer je wilt, voor meer vrijheid." "Oké." "morgen krijg je de nummers van je familie." "Oké." " Ga je weer mee naar de woonkamer?" "Ja."

"Hier zijn we weer." "Huts." "Wat voor rare woorden zitten allemaal in dat kopje van jou?" "Vroegen wij ook al Frank." "Even zonder gekkigheid jullie mogen een naam verzinnen voor het huis." "Huts." "Koehoen." "Casa del huts." Matthy zegt het een beetje lacherig. "Jaaaa doen we." Koen is heel enthousiast. "Is iedereen daar oké mee?" Vraag ik. Iedereen knikt ja. "Goed welkom in casa del huts."

"Jongens ik ga naar huis dat is niet zo ver van hier dus als er iets is bel mij." "Oké." Hopen dat dat maar goed gaat. "Let op elkaar en zorg voor elkaar ik weet dat het nu nog lastig is maar doe het zodat we deze groep kunnen behouden." "Doei." "Doei." Ik loop weg. Met de auto is het maar vijf minuutjes.

"Dag schat hoe was je dag en hoe is de groep." "Dag schatje mijn dag was goed de groep ben ik een beetje bang voor vanavond." "Hoezo?" "Zijn de Kids al aan het slapen?" "Ja." "Oké eentje is daarnet al weggevallen tijdens het eten, ze zijn als eens in paniek naar mij gekomen omdat er iemand was weggelopen naar zijn kamer met tranen voor hemm ben ik het meest bang voor vanavond zijn verleden en hoe jeugdzorghet neer zet zijn totaal andere dingen, nog een andere wou niet eens eten heeft het wel gedaan." "Heftig de Kids wouden nog een kusje van papa Frank." "Komt voor elkaar." Ik loop naar boven. Eerst gaat ik naar Sam en dan naar Noud. Als ik net de kamer uit ben hoor ik beneden een telefoon. "Schat wie is Raoul?" "Fuck, een kind van mijn nieuwe groep." Ik sprint naar beneden. Direct neem ik mijn gsm op. "Ja Raoul wat is er?" "Het is ...."