Everything has been Depleted

Day seven

"Are you comfortable with your chair?" Elpis Asked when She was Preparing her papers. I just Got in Elpis Office. I am quite comfortable with the ambience and atmosphere of her Office. Hindi na ako nagpapalinga-linga pa sa kabuo-an ng kanyang office. 

Noong una kasi ay masyado akong manghang-mangha sa office niya, it has a lot of paintings galing sa iba't ibang painters and mostly written poems na nakalagay pa sa frame. they were hangging alternately, I remembered the time I asked Elpis about this room, ang sabi niya saakin ay ang mga isinabit niyang Paintings and Poems are galing mismo sa pera niya, siya ang bumili ng lahat ng mga palamuti. but there's one painting na nakakuha ng pansin ko, it doesn't look like an abstract but it seems like given to her by someone.

I didn't ask more about that, maybe some other time.

This is is sort of Stress reliver,  maraming na napapabuti sa loob ng Office na ito, Elpis is a great psychiatrist. May isang bagay lang akong ipinagtataka sa kaniya, Noong tinanong ko siya kung bakit mas pinili niyang maging psychiatrist kaysa pumili ng ibang kurso, sandali siyang napatulala noon at pilit na tumawa. Sinagot niya lang ako na gusto niyang tulungan ang taong mga katulad ko. Pero alam kong may mas malalim pang dahilan.

She's a great psychiatrist but not a good liar. Nababasa ko siya.

"I'm fine, Elpis." I said as i grabbed the coffee on small table, I was sitting on single Lether sofa, Elpis took her sit on the other one. 

"Okay..." Panimula niya, may hawak siyang papers na hindi ko malaman kung para saan. Pagkatapos mabasa ang nakasulat sa papel ay ibinaba niya iyon sa hita at saakin Itinapon ang tingin.  Ngumiti siya. "So, what happend Yesterday? Could you tell me about that two girls you were Talking about?" 

Naalala kong hindi ko nga pala siya sinagot sa  tanong niya kahapon, Hindi ako nakapag-reply Hindi ko din naman masabi sa kaniya kung anong nangyari, Elpis does not know about dad, wala pa kaming napag-uusapan doon. 

Medyo nagulat ako sa unang tanong ni Elpis dahil hindi iyon ang ine-expect ko mula sa kaniya. Ang akala ko'y ang una niyang magiging tanong ay tungkol sa nangyari three days ago. Alam kong patikim palang itong mga tanong niya. She wanted me to feel secure first bago ibato ang mga tanong.

"Well... I was in supermarket yesterday" Umikot ang paningon sa paligid bago ako muling magsalita. "They were chatting about me and my and.." Tumikhim ako "..D-dad" Hindi ko alam pero hindi ako makatingin ng diretso sa kaniya, nagsisimulang manlamig ang kamay ko. 

"Why is that?" She asked. No. I don't wanna tell her about Dad. Masyadong traumatizing ang nangyari kaya hindi ko iyon agad agad mai-share sa kaniya.

"Nah, They were just talking about how dad's death ruined my life" I said. I was trying my best to sounds normal, trying my best to hide my nervousness and fear.

I stared at her. 

No please don't ask me

"Why? how does it affects you?" That was it. Ito na ang simula ng mga tanonng tungkol kay daddy. I composed myself, tried not to cry and to be stoic.

Lumunok ako. wala akong maramdaman sa nangyayari. You know how it feels like? Naparang hindi mo iyon kayang ikwento sa ibang tao. na kapag sinubukan mong ibahagi sa iba mas lalong lalalim ang mga sugat. Nanlalabo ang mga mata ko sa kaba.

Ngumiti ako para takpan ang lungkot at sakit na nararamdaman ko. Siguro ito na ang oras para harapin at ilabas ang mga nakatago. Nanikip ang dibdib ko , At tila hindi ako makahinga dahil may kung anong bumara sa lalamunan ko. Pinilit kong ibuka ang bibig ko para magsalita ngunit para akong nalulunod.