Her zaman rutubetten nefret ettim. Ve her zaman edeceğim. Annem denilen cani belki beni rutubetli bodrumumuzda öldürmeseydi sevebilirdim.
Her zaman onu gökyüzünden izledim hapiste ağlayışını, akıl hastanesine kapatılmasını ve dahası...
Öldüğümde daha 18 yaşındaydım. Şuan yaşıyor olsaydım mesleğimi elime almış bile olabilirdim yada hapiste çürürdüm. Ancak yapacak bir şey yok.
Gökyüzünde hiçkimse ile konuşmadan yaşadım. Tabi bazen öğrencilerin silgilerini kaybettirdim, insanların düşen kağıtlarını uçurdum veya bana zorbalık yapan çocukların hayatlarını kararttım.
Ancak hep bir sebebim vardı kötü insanları üzdüm, kırdım.
Ben annem gibi sebepsiz yere insanlara hiç zarar vermedim.
Yada babam gibi insanları sebepsizce kırmadım.
Ben sadece kötülere haddini bildirmiştim ta ki Han Jisung'u görene kadar.
