The Rain Street In Ohio (Army Series #2)

Kabanata 13

"60 seconds."

Few more blocks.

"48 seconds."

I run as fast as I can.

"32 seconds."

I jumped and went left. Then I saw that damn hill part of the hallway again. Mas binilisan ko pa ang pagtakbo. At kahit hingal na hingal na at halos mawalan na ng lakas ang aking mga paa ay ginawa ko parin.

"27 seconds."

"Run faster, Carson!" I heard my teammates shouted.

I run as fast as I really can!

"22 seconds." Shit.

"Faster, Martinez." His voice is calm but I knew he's already mad again. I can feel it, coming from my ear piece.

"9, 8, 7. . ."

"C'mon Carson!" Now I heard Lior's voice coming from nowhere. Sa lakas ng pagkakasigaw niya ay halos matapilok ako sa gulat.

Sobrang hingal na hingal na ako.

Mas tumakbo pa ako lalo. Tila hindi ko na maramdaman ang aking mga paa dahil sa pagtakbo. Para na akong lumulutang. Hindi na alam kung nasaan ang sakit na nararamdaman sa aking mga paa o sa aking buong katawan at tanging paghingal ko nalang ang aking naririnig. Hanggang sa ipinatong ko ang hawak na sniper sa may window para barilin ang target.

But before I pull the trigger, the buzzer vibrated. It means the training is over.

"Congratulations, Soldier Martinez. The whole building exploded because of you." Napapikit ako at napayuko.

Damn it!

"For the twenty seventh time, the hostages are already dead." Rinig kong mungkahi ni Revel pagkatapos kong mabagsak ulit ang training mission namin.

I bite my lips out of frustration.

"Ahh, shit?!" I shouted. Hingal na hingal parin dahil pang ilang ulit ko na tong training pero hindi ko parin matapos tapos. Halos mabato ko ang hawak kong baril dahil sa ilang beses kong hindi maipasa itong training na 'to.

It's been what? Weeks since we 've start the so called "training". The easiest ones like physical training, are done. Pero itong force training ang medyo nahihirapan ako which is hindi dapat. But I injured myself, kaya medyo tagilid ang performance ko rito. Pero kailangan ko parin maging matatag at mapasa ito, kundi mapopostpone na naman ang pag-uwi namin sa Ohio.

About that, two weeks na yata ang naganap?

Imbes na nakauwi na kami ay hindi kami makauwi uwi because of me. Nahuhuli kasi ako sa training kaya natatagalan na ang pag-uwi. One of us made a small mistake or failed a single session, will be mistake of the whole team kahit one second late pa yan.

Nanghihina akong bumaba at naglakad palabas ng building. Bitbit parin ang hawak na baril mula sa aking mga kamay.

Kita ko sa malayo na naglalakad na pabalik ang aking teammates papuntang camp. Napatigil ako sa paglalakad.

Ilang araw na kaming pagod dahil sa akin.

Napaupo nalang ako sa lupa.

"Ahhh. You're so damn weak Carson." Bulong ko sa aking sarili. Napahiga tuloy ako, hingal na hingal parin habang tinitignan ang kalangitan.

Few more seconds before I close my eyes. Pinapakalma lang ang aking sarili. Hanggang sa napansin kong parang dumilim dahil sa kung anong tumambad sa tapat ko.

I opened my eyes at tumambad ang mukha ni Revel. Sa gulat ko'y agad akong bumangon kasabay din ng pagkakauntog ng noo namin sa isat-isa.

Napainda kami sa sakit dahil sa lakas nito. He's looking at me like a pet, na parang I've been missing the whole time.