Kan Kokusu

1

Sabah güneşinin odama vurmasıyla hemen sıçradım yatağımdan. Güneşin ışıkları yüzüme vuruyordu nefret ediyordum bu histen. Ah bugün güneşli bir gün olacaktı belliydi okula gitmemek lazımdı ama nasıl. Sahi bu liseyi kaçıncı bitirişimdi. Nefret ediyordum insanlardan gerçek kimliğimizi gizlemekten. Bir de insan olan ailem vardı geliyordu sesleri.

Üzerimi giyip indim aşağıya mecbur gidecektim okula idare edicektim artık. Kahvaltı yapıyorlardı ben de yapacaktım mecburen sonuçta anlamamaları gerekiyordu. İnsan kanıyla beslenmiyorduk. Daha doğrusu beslenemiyorduk.

Kahvaltıyı yaptıktan sonra çantamı sırtlayıp okula doğru yola çıktım elimden geldiğince güneşten gitmemeye çalıştım. Hep klasikler vardır ya vampirler güneşten nefret eder çünkü bedenlerini yakıyor. Tamamen insan uydurması. Güneşi sevmiyoruz sadece, bedenimizi yaktığı falan da yoktu ayrıca.

Okulu gerçekten sevmiyordum o kadar insanın içinde ve kan kokuklarını çekmek ve kendini tutmak zorundaydın. Bir nevi nefis terbiyesi falandı bu. Daha önce vampirler vardı okulda ama bırakmışlardı okulu. Ben her yüz yılda bir okuyordum liseyi.

Çok geçmeden okula geldim okulun ilk günüydü. Yeni öğretim yılın hayırlı olsun Helen. Dedi iç sesim. Oflayarak girdim okulun kapısından. Yeni insanlar vardı ama biri vardı ki insan değildi. Ben hemen anlamıştım ama o anlayamıyordu. Sanırım yeni vampir olmuş ve insan içine karışmaya çalışıyordu. Eğlence çıkmıştı bana da.

Bana çok ters bakıyordu. Bende tam olarak gözlerinin içine bakıyordum. Yeşildi lensleri. Bizler hep lens takarız insanların içinde.  Göz bebeğimiz yoktu. Sadece renkli olurdu gözlerimiz.
 

Bakışları korkunç bir hal almaya başlamıştı. Sinir olduğu her halinden belli oluyordu. Kan kokusu alamıyordu çünkü. İnsanlardan kan kokusu alabilir ama benden alamazdı. Bunu bilmiyordu. Gözlerini asla ayırmıyordu benden. Ne yapacak diye merak ediyorum.

Birkaç konuşmadan sonra sınıfa geçtik. O çocuk da bizim sınıftaydı. Sanırım yeni taşınmışlardı buraya. Burası küçük bir ilçe daha önce görseydim unutmazdım çünkü. Neyse öğreniriz yakında. Sırama geçerken sinirli gözleri yine benim üzerimdeydi.

Öğretmen sınıfa gelince mecburen ayağa kalkmak zorundaydık. Bu ayağa kalkma işlerini hiç sevmiyorum ne bu benden küçük insanlara saygı gösterisi falan mı. Acaba bizim gerçek kimliğimizi öğrenseler yine de bize aynı gözle bakabilirler mi? Bizden korkarlar mı? Evet korkarlar. Hep klasik vampir tablosu vardır ya ondan ibaret değil işte. İnsanlar asla çekici bulamaz vampirleri.

Gelen öğretmen matematik öğretmeni olan Hasan hocaydı. Bu yıl sınıf öğretmenimiz oolacaktı.

"Eveeet çocuklar öyle kafanıza göre oturmak yok."

Ay üf bir de bu vardı değil mi kendi istediğimiz yere değil başkalarının bizim için seçtiği yere oturmalıydık. Ne kadar doğru olurdu bu, ne kadar iyi ders dinlenebilirdi istemediğin yerde oturarak.

"Helen kalk bakalım yeni gelen Robinin yanına otur"

Hahahaha şaka gibi bir de onun yanına mı oturacağım. Şu an kahkaha atmamak için kendimi zor tutuyorum. Yerimden yavaşça kalkıp sinsi adımlarla Robinin yanına oturdum. Sinirli gözlerini çekmiyor üzerimden. Beni insan sandığı için kendini benden güçlü sanıyordu. Binevi güç gösterisi falandı bu.

Sahi biz daha mı üstündük insanlardan? Hayır tabi ki. Üstün olan kişi saklanmaz. Kimliğini gizlemez. Tüm benliğiyle sunar kendini insanlara. Üstün falan değiliz biz aciz vampirleriz işte. Bunu hiçbir vampir kabul etmezdi. Evet insanlardan güçlüydük ama bu bi üstünlük sayılmazdı. Üstünlük sayılsaydı saklanmazdık. 

Gözlerimi Robinin üzerinden çekmezken çantamı bıraktım yanına. Çok komik duruyordu. Bir de en arka sıraya oturmuştu. Bu biraz iyi olabilirdi. Çünkü ders dinlemek azap gibi geliyor bedenime tam 4 kez bitirmiştim liseyi. Yanımda oturan Robin nefret dolu gözlerini çekmiyoru üzerimden. Bu gerçekten de çok komikti.

"Merhaba ben Helen. Hoşgeldin okulumuza."
Yüzümde olabilecek en masum ifade ile söylemem karşımdaki kişiyi delirtmişti.