Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
—
Lee Minho, artık küçük yazıları okumaktan ağrımış olan gözlerini hâlâ evrakların satırlarında gezdirmeye devam ederken bir yandan da parmaklarıyla masada minik bir ritim tutturuyordu. Saat oldukça geç olmuştu; sekreteri, korumaları ve şoförü hariç herkesin mesaisi bitmiş sayılırdı. Kendisi de normalde bu saate kadar şirkette kalmasa da bir son dakika gelişmesiyle beraber ofisinden çıkamamıştı bile.
Derin bir iç çekti ve saate baktı, 23:11. Saati görmesiyle aklı direkt olarak evdeki minik kedisine giderken yanaklarını şişirerek oflamıştı. Tamamen unutmuştu Jisung'u, normalde bırak eve bu saatte gelmeyi, azıcık geç kalsa bile küçük olandan büyük bir trip işitirdi genç adam. Melezi her zaman şirkete götürmezdi, özellikle de son olaydan sonra neredeyse hiç getirmemişti Jisung'u. Woojin'in dikkatini çekmesini istemiyordu küçük olanın.
Durum böyle olunca da kedisiyle çoğu sabah kavga eder olmuştu, gündüz bakım evine gitmeyi reddeden, boyutunun aksine oldukça inatçı olan Jisung'u ikna etmek pek kolay olmasa da bir şekilde kandırmış ve çocuğu melezler için olan kreşe bırakmıştı. Pek kreş denemezdi gerçi; içinde 18-35 yaşındaki melezlerin bulunduğu, oyun oynayıp, vasilerinin yasakladığı aktiviteler dışında istediklerini yapabilecekleri güzel bir merkezdi. Her gün oraya büyük bir mutlulukla giden, bir sürü melezle arkadaş olan Felix'in aksine Jisung neredeyse oradaki herkesle kavga etmişti. Bu da durumları kolaylaştırmıyordu.
Yine de bunlar büyük sorunlar değildi, Jisung tatlılık derecesinde şımarık ve huysuz olsa da sınırlarını bilirdi ve Minho'nun ciddi olduğunu anladığı anda tıpış tıpış arabaya binerdi. Fakat bu akşam sahibine trip atmayacağı anlamına gelmiyordu.
Fakat bugün geç kalması, hatta kedisinin yatma saatini bile geçirmesi ekstra bir tribe maruz kalacağı anlamına geliyordu.
Ciğerlerine doldurduğu nefesi verdi ve okuduğu dosyasını kapattı. Mavi kapaklı ince dosyayı çekmecelerinden birine koyarken ayağa kalktı ve telefonunu eline aldı. Aşağıda kendisini bekleyen şoförüne arabayı hazır etmesini söyledikten sonraysa hızlıca eşyalarını toplamış, onu bekleyen sekreteri Yuna'ya çıkması için izin verdikten sonraysa hızlıca şirketin otoparkına inmişti.
Saat gerçekten geç olmuştu, sokaklarda çok az sayıda insan vardı ve arabayla malikanesinin bulunduğu, sadece zenginlerin yaşadığı mahallelere girerken bu sayı gitgide azalmıştı. Yaşadıkları yer şehrin merkezinden biraz uzakta sayılırdı, fakat kendisinin ve Jisung'un özel doktoru olduğu için bu pek de sorun sayılmazdı. Acil bir durumda artık aileden biri gibi gördüğü Jeongin'i aradığında genç doktor kısa bir sürede evlerine gelirdi.
Sonunda tanıdık sokağa girdiğinde düşüncelerinden uyandı ve şoför arabayı garaja park ettiği gibi indi. Orta yaşlı adam kendisine selam verdikten sonraysa neredeyse bomboş olan eve doğru ilerlemeye başlamıştı. Koca bahçede duran korumalar ve birkaç aşçıyla hizmetli dışında kimsecikler görünmüyordu ortada.
