ölüm değilse bizi ayıran,
yazık olmuş.
•
"kullanmanız gereken ilaçları lütfen aksatmayın,eğer alışılagelmedik bir durumla karşılaşırsanız,saat kaç olursa olsun bana ulaşabilirsiniz. mutlaka iletişim halinde olalım." dedi doktor.
"tabi ki,çok teşekkür ederiz." diye karşılık verdi arda.
"başka danışmak istediğiniz bir konu var mı?"
"yok,çok teşekkürler tekrardan. haftaya görüşürüz." dedim ve oturduğum sandalyeden doğruldum,arda'yla beraber doktora veda ettikten sonra odadan ayrıldık.
ilk kematorapi seansım başarıyla gerçekleşmişti,vücudumda inanılmaz bir ağrı vardı ama artık bu tür ağrılara alışmıştım. bir sonraki seans iki hafta sonra gerçekleşecekti.
"iyi misin?" diye sordu arda.
"evet,iyiyim. ama çok yorgunum,dinlenmek istiyorum."
"ağrın var mı?"
"evet,ama fazla değil.."
onu üzmek istemediğimden pek fazla detaya girmiyordum.
arabaya binmiş ve otele doğru yola çıkmıştık. arda beni göğsüne yatırmış saçlarımı okşuyordu. başımı kaldırıp ona baktım.
"arda.."
"efendim sevgilim?"
yutkundum,bunları onunla konuşmak benim için çok zordu.
"saçlarım dökülsün istemiyorum."
arda'nın yüzüne korkunç bir ifade yayıldı. buz gibi olmuştu,kaskatı kesilmişti. ben ise söylediğim şeyden anında pişmanlık duymaya başlamıştım,onu üzeceğini biliyordum.
arda,bir anda benden ayrılıp eliyle yüzünü kapattı. hüngür hüngür ağlıyordu resmen,bir süre ne yapacağımı bilemeden öylece ona bakakaldım. daha sonra kollarından tutup bana bakmasını sağladım.
"arda,özür dilerim. yapma,ağlama.."
ona sarıldım ve güçlü durmaya çalıştım. arda küçük bir çocuk gibi durmaksızın ağlıyordu. beş dakika sonra biraz olsun sakinleşmişti.
ondan ayrıldım ve alnımı alnına yasladım.
"iyi misin?" diye sordum göz yaşlarını silerken.
"iyi olmak zorundayım,her şey senin için ahu.."
"arda.. ben ameliyat olmak istiyorum."
•
dünyanın en depresif insanı olduğum için bu hikayenin her bölümünde içinizi karartmaya yemin etmiş gibiyim
