Derler ki, gökkuşağının yedi ayrı rengi olurmuş. Bu renklerden her birine tek başına olduklarında öylesine bakılıp geçilse de o renkler bir araya geldiklerinde dünyanın en güzel mucizesini gerçekleştirirlermiş. İşte o vakit yeryüzündeki hiç kimse gö...
Nisan üniversite için ailesiyle birlikte İstanbul'a taşındı. Evlerini öğrenci pansiyonu haline getirdiler ve beş farklı karakterle aynı evde yaşamaya başladılar. İçlerinden biri Nisan için maziden kopup gelen en güzel hatıraydı. Peki hâlâ öyle mi kalacaktı?
Bölüm Şarkısı: Taylor Swift / Back To December
9. Bölüm
Aralık, 2033
Kalabalık, satır satır ezber ettikleri gerçekleri bizzat sahibinin dudaklarından duyduklarından beri şaşkınlık içerisindeydi. Bir hikâyeyi okumak, okurken nasıl gerçekleştiğini hayal etmek başkaydı, bizzat yaşayan kişiden dinlemek bambaşka...
Her biri tüm bu hüznü yaşayan genç kadın için yüreğinin parçalandığını hissederken ister istemez ön sıralara doğru öfkeyle bakmaya başlamışlardı. Sonrasında neler yaşandığı o an için önemli değildi, o an önemli olan tek şey onların çok sevdikleri birinin kalbini kırmış olmasıydı...
Her biri karşılarında duran, hayranlıkla seyrettikleri kadını çok iyi anlıyordu çünkü birçoğu benzer acıları bir vakitler yüreklerinin tam ortasında hissetmişti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Kasım, 2023
Bahçedeki ağaçlar çırılçıplak, savunmasız kalana değin yapraklarını zemine sermişlerdi. Rüzgârın tüylerimi ürperten uğultusu eşliğinde kurumuş sarı-kahve yapraklar etrafta savrulurken, yapraklara eşlik edercesine saçlarım da tokanın kıskacından kurtulmuş yüzüme doğru savrulmaya başlamıştı. Ve bu, o an başıma gelen en iyi şey olabilirdi çünkü başka türlü yüzümü saran şok ifadesini gizlemeyi başaramazdım.
Birçok insanın hayranlıkla dinleyeceği bir anı yaşıyorduk aslında kâğıt üzerinde. Yıllar sonra bir araya gelen çocukluk arkadaşları aynı okulun bahçesinde birbirlerini bulmuşlardı ve şimdi de son derece romantik bir ambiyansın ortasında sevgili olmaya doğru ilk adımı atıyorlardı.
Peh...
Tabii ki gerçeğin bununla uzaktan yakından bir alakası yoktu. Karşımda çocukluğum, bir vakitler en masum yanım durmuş bana alenen bir oyun kurmamızı teklif ederken, ben şoktan başka bir şey hissedemiyordum. Neydi ona bunu kabul edeceğimi düşündüren, bunu da anlayamıyordum.
''Bir şey söylemeyecek misin?''
Bir vakit sonra az evvel sesinde yankılanan özgüveni bir parça kaybetmiş bir tınıyla sorduğu soru karşısında ellerimle uçuşan saçlarımı kulaklarımın arkasına sıkıştırırken, derince soluklanıp boş bahçede gezdirdim bakışlarımı. Neyse ki etrafta kimseler yoktu da malzeme olmuyorduk meraklı gözlere...
Bakışlarını hâlâ yüzümde hissettiğimden bir an sonra başımı yeniden ondan tarafa çevirdiğimde de yüzümde ne görmüştü bilmiyorum ama gördükleri omuzlarını düşürmeye yetmişti.
