MISSING.

HOOFDSTUK 4: gevonden?

Vandaag is er iets vreselijks gebeurd. Ik wist niet dat het nog erger kon. De vader van Laura ging vandaag naar Frankrijk om haar te zoeken. Ik had gewoon moeten zeggen dat ze dood  was. Het was de laatste dag op school, ik was blij en verdrietig tegelijk. Ik had nu weer zes weken lang om aan Laura te denken.. toen ik vannacht weer sliep droomde ik weer over Laura. Ze stond opeens voor mijn deur, maar niet alleen. Er stond een man naast haar, het was de man met de pistool. Hij zij iets in het frans. Ik staarde naar Laura. Haar haren waren al heel lang niet gekamd en ze was erg vies. Ik bleef staren, de man pakte zijn pistool en hield het tegen Laura haar hoofd, maar ik deed weer niks. Ik vraag me af of het iets zou betekenen. Of ik weer dezelfde fout zou maken? Bij mijn vorige droom gebeurde het zelfde en een paar dagen later gebeurde het.

De politie belde net. Ze zeiden dat ze niks hadden gevonden, ik wist het al maar was alsnog bang. Mijn moeder probeerde me gerust te stellen, maar ik wilde niet. Hoe kon ik rustig zijn als Laura dood was? Mijn moeder vroeg wat er met me was, waarom ik zo erg onrustig was.   Ik zei dat ik Laura gewoon terug wilde, maar dat was het niet. Ik wist niet of ik het moest vertellen. ik vroeg mijn moeder of ze weg wilde gaan. Ik pakte een blaadje en schreef daar alles op. Over de man met zijn pistool en over Laura's rode krullen. Het briefje had ik onder mijn matras gestopt en ik zou wachten op het goede moment. Maar ik kan niet wachten, ik wil dat iemand weet waar Laura is. Ik weet niet wie het moet weten. Mijn ouders zouden boos worden dat ik het niet eerder heb gezegd. Klasgenoten zouden me niet geloven. ik kan naar Charlota toe gaan, zij woont in mijn straat. Ze weet niks van mijn vakantie en de vermissing ik heb haar namelijk al een 2 jaar niet meer gesproken. We waren goede vriendinnen in groep 8 maar we gingen alle twee naar een andere school. Ik besloot naar haar toe te gaan en stopte de brief in mijn achterzak. Ik wist nog niet of ik het haar zou vertellen maar ik wil gewoon even ergens anders aan denken.

Toen ik thuis kwam van Charlota zat mijn moeder op de bank met een brief in haar hand. Het was mijn brief, hij was dus uit mijn zak gevallen. Toen ik de kamer in liep keek ze me aan en vroeg me waarom ik het niet eerder had vertelt. Ik begon te huilen en ging bij mijn moeder zitten. Ik vertelde over dat ik Laura ging zoeken en de man toen zag. Ik vertelde ook dat Laura dood was en dat mijn schuld was. Mijn moeder geloofde niet dat Laura dood was. Ze wilde de politie bellen maar ik hield haar tegen.  Het had toch geen zin  meer.. mijn moeder stopte me in bed en zei dat ik niet ongerust moest zijn. beneden hoorde ik haar met mijn vader praten. Ik wist 100 procent zeker dat ze het over Laura had.  

Mijn moeder maakte me vanmorgen al vroeg wakker. We gingen naar frankrijk met het vliegtuig. Ze had dus toch wel de politie gebeld. Ik was wel opgelucht maar wilde laura niet dood zien liggen. Een uur later kwamen we aan en gingen naar het huisje waar we zaten. Vanaf  daar moest ik de politie naar het huis brengen waar ik laura zag. Mijn moeder hield me goed vast. Er liep ppolitie voor me en achter me, er kon eigenlijk niks met me gebeuren. Toen ik het huis zag bleef ik staan en wees naar het huis. Ik wilde niet verder lopen en in de buurt komen van het huis waar het allemaal gebeurde. De politie ging naar het huis toen en belde aan. Er werd opengedaan door iemand, ik kon het niet zo goed zien. Een paar minuten later kwam de politie weer naar buiten met drie mannen. Een van de mannen herkende ik, het was de man met de pistool. Ik keek hem bang aan maar hij keek niet terug. Opnieuw ging de politie weer naar binnen. Opeens stond er een ambulance auto achter me. Snel gingen een paar mannen in pakken naar binnen met een bedje. Ze kwamen naar buiten met Laura op het bedje en daarna nog een paar kinderen van mijn leeftijd. Ik kon niet goed zien of Laura haar ogen dicht of open had want er lagen allemaal dikke dekens over haar heen. De politie vertelde dat Laura naar ziekenhuis werd gebracht. Ik ging met mijn ouders ook naar het ziekenhuis. We werden door een politiewagen naar het ziekenhuis gebracht. Ik was nog nooit zo bang geweest.