MISSING.

HOOFDSTUK 3: de dood

Zonder er bij na te denken dat ik op de tweede verdieping zat klom ik via het balkon van mijn ouders kamer op de schuur. Ik liet mezelf van de schuur afzakken en liep naar de schutting. Daar klom ik overheen en rende naar het straatje achter ons huis. Het was erg stil. Ik keek door elk raampje en belde af en toe aan. Toen ik net op het moment stond om de tuin in te lopen van het volgende huis hoorde ik een gil. Het kwam uit het huis waar ik voor stond. Nog geen vijf seconde later hoorde ik nog een gil. Ik deed een paar stappen naar achter om door het raam te kijken van de bovenste verdieping. Ik trilde op mijn benen. Toen hoorde ik een man iets in het frans roepen en daarna nog een gil. Was dat Laura? Het gordijn schoof een stukje open en een man keek me aan. Toen hij me zag kijken pakte hij een pistool een richtte op me. Ik kon niet weg, mijn benen stonden vast in de grond. Achter de man zag ik het. Een paar rode krullen. Ik rende weg, zo ver als ik kon. Ik rende naar het huisje, klom op de schutting en via de schutting sprong ik naar de schuur. Het was een afstand van een meter maar ik kon even niet meer nadenken. Ik sprong op de schuur en viel voor  over. Ik klom naar het balkon en ging via het raam naar binnen. Ik hoorde mijn ouders beneden huilen. Ze huilde om Laura. Ik rende naar mijn kamer, ging in het bed liggen en kwam tot adem. Ik had niet eens door dat mijn handen bloedde door de val. Ik had niet eens door dat ik nog nooit zo snel had gerent en geklommen. Ik kon mijn huil niet in houden en schreeuwde het uit. Waarom moest Laura daar binnen zitten. Die man had  haar vast al neer geschoten. Hij had niet voor niets een pistool..

De dagen daarna kon ik nergens anders meer aan denken. Thuis durfde ik niet te zeggen dat ik Laura daar binnen had gezien. Ik wist niet precies waarom maar ik was gewoon te bang. Bang dat iedereen teleurgesteld was dat ik het niet daar had gezegd en bang voor Laura. Dat als we naar die mannen gingen hij ons één voor één zou neer schieten. Het was te gevaarlijk om daar nog één stap in de tuin te zetten. Mij zou hij gelijk herkennen..

Nu lig ik in mijn bed. Ik wil niets meer. Het enige dat ik nog wil is Laura. Die nu dood is. Ik wou haar nog zoveel dingen vertellen. Waarom moet Laura nu al weg? Wat deed zij verkeerd? Ik ben de genen die het meest verkeerd is. Ik durf helemaal niks te zeggen omdat  ik gewoon bang ben. Ik heb het al 100 keer geprobeerd te vertellen maar het komt mijn mond niet  uit. Ik voel me zo schuldig. Toen we terug kwamen van "vakantie" en bij Laura haar huis aanbelde geloofde haar ouders niet dat ze weg was, maar toen we zeiden dat het echt geen grapje was begonnen ze alle twee te huilen. Ik had hun nog nooit zo zien huilen. Ik haatte mezelf. Waarom zei ik niets. Waarom zei ik niet gewoon dat ze dood was. Dat ze in een kamer ligt met allemaal dooie mensen. Dat niemand haar ooit nog zou zien. Ik heb het grootste geheim, een geheim dat ik niemand wil vertellen. Ik ben een lafaard. Ik kan niet meer denken over wat Laura zou doen. Elke dag als ik weer naar school ga en in de klas zit. Naast m kijk, waar niemand zit en normaal Laura hoort te zitten. Het is nu bijna een jaar geleden. We gaan deze vakantie niet weg. Ik wilde ook niet weg. Ik wil nooit meer ergens anders heen. Het doet me allemaal veel te veel denken aan Laura. Ik heb niemand anders meer. Iedereen is me gaan haten omdat ik niet meer met ze praat. Omdat ik niet meer ergens anders aan kan denken.