Sevgili(m) Minho,
Selam Ay'ım. Sana böyle sesleneceğim artık. Nedenini belki ileride söylerim. Ama şimdi hadi anılarımızdan devam edelim!
Bir gün evime gelmiştin. Korku filmi izleyecektik. Her şey tamamdı, sende filmi seçip açmıştın. Arada ikimizde korkuyorduk ama sen belli etmiyordun, korkmadım ki diyordun sürekli. Sonra film bitti. Birden yukarı kattaki odamdan bir ses geldi. Ben çığlık attığımda ağzımı kapadın, sonra mutfaktan bir bıçak aldın. Yavaş yavaş yukarıya çıkacakken sen;
"Ya çıkmasak mı ki? Bu gece bende kalalım yarın sabah gelir bakarız."
Demiştin.
"A-ah, korkuyor musun yoksa?"
"Hayır, ne korkması. Senin için dedim."
"Ben korkuyorum. En azından korktuğumu kendime yedirebiliyorum hyung."
"Hah, tamam. Bende korkmadığımı sana ispatlarım."
Diyerek yukarı kata tırsarak ilerledin, bende arkandaydım. Birden odanın kapısına geldiğimizde bana dönüp baktın, ben anlamadım. Sonra odaya girdik, birde ne görelim!
Penceremi açık unutmuşum! Cam duvar kenarına çarpınca da ses çıkarmış. Çok gülmüştük o gün. Hatta bizde kalmıştın, sırf ben korkuyorum diye!
Görüşürüz Ay'ım, bir gün görüşeceğiz.
