Eftelya'nın tek dileği, çocuklarının karşısına hep iyi insanlar çıkmasıydı.
Hayat ona dünyanın en güzel tesadüfünü, kocasını vermişti.
Ve tabi onunla birlikte sayısız güzel insanı...
Kafasını bıyık altı bir gülümseme eşliğinde çocuklarını izleyen ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İnsanı insan yapan, yüzüne güzellik katan ve onu sevdiren tek şey kalbinin temizliğidir. Yoksa hepimiz aynıyız, etten ve kemikten oluşmuş bedenleriz. Biz birbirimizden ayıran tek şey kalplerimizin özelliğidir."
uğultulu tepeler | emily brontë
✨
''Defne...''
En yakinina bile guvenme Defne'cik
''Kızım...'' Kolumda bir dokunuş hissettim. ''Ne oluyor, ne bu surat?'' Aynı dokunuş diğer kolumda da vardı artık.
Abin bu fotograflari gordugunde eminim cok uzulecek.
''Biri ifşanı yaymış gibi ne bakıyorsun öyle kızım...''
Bakışlarım hızla Doren'e gitti.
Saçmalama Defne... Doren senin kardeşin. Böyle bir şeyin biraz bile ihtimali bile yoktu. Düşünmem bile utanç vericiydi. Zihnimi susturup telefonumu açtım.
''Benim gitmem lazım.''
''Nereye?'' Diye sordu Doren hemen. ''Seni bu saatte hem de bu halde hiçbir yere gönderemem. Bana açıklama yapmak zorundasın.''
''Sonra Doren.'' Nefes almaya çalıştım ama sanki boş bir çabaydı bu. ''Beni idare edebilir misin?'' Bu şekilde etmeyeceğini biliyordum. ''Daha sonra anlatacağım gerçekten.''
