ပထမဆုံးအကြိမ် လှတာကိုတွေ့ခဲ့ဖူးတာပဲ။ သူကတော်တော်လေးကိုလှတယ် ပြီးတော့အမျိုးသားလေးတစ်ဦး နောက်ပြီးကျွန်တော်သူ့ကို ပထမဆုံးချစ်ခဲ့မိတာ။
____________________
"ဂျောင်ဂု မြေး..."
"ဗျာ အဘိုးဘာလိုလို့လဲ"
"ဒီနေ့မင်းအဖွား နှစ်ပတ်လည်နေ့လေအဲ့တာအဘိုးသွားမလို့ မြေးရောလိုက်မလား"
"အာဟုတ်သားပဲ ကျွန်တော်မလိုက်တော့ဘူးအဘိုး။ ဆိုင်မှာလုပ်စရာတွေရှိသေးလို့ အဘိုးပဲသွားလိုက်ပါ"
"အဲ့တာဆို အဘိုးသွားပြီမြေး"
အဘိုးသွားတာနဲ့ ဆိုင်ကောင်တာမှာသွားထိုင်လိုက်သည်။ ဒီနှစ်နဲ့ဆိုအဖွားကျွန်တော်တို့နဲ့မရှိတော့တာ 10 နှစ်တောင်ရှိပြီလေ။ အဖွားရဲ့နှစ်ပတ်လည်နေ့တိုင်းအဘိုးကတော့ သွားပြီးဂါရဝပြုရှာပါတယ်။
အဘွားမဆုံးခင်ထဲက ပဲရစ်ကိုရောက်နေခဲ့တာဆိုတော့ကျွန်တော်လည်းဒီဒေသမှာ အသားကျနေပါပြီ။ အမေနဲ့အဖေကတော့ ကိုရီးယားနိုင်ငံရဲ့ဘူဆန်မြို့နယ်လေးမှာ ပန်းဆိုင်လေးနဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေးဖွင့်ထားကြတာပေါ့ဗျာ။
မကြာမကြာတော့ဘူဆန်ကို အလည်ပြန်ရောက်ဖြစ်ပေမဲ့ ဒီနှစ်ထဲမှာတော့တစ်ကြိမ်မှမရောက်ဖြစ်သေးဘူး။ အဲ့တာကလည်းကျွန်တော့်ရဲ့ပန်းကမ္ဘာကြီးကြောင့်လေ ပန်းတွေနှစ်သက်တဲ့ကျွန်တော့်အဖို့တော့အမြဲတမ်းပန်းတွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်နေရရင်ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ဖြစ်ကုန်ရော။
"အစ်ကိုလေး!! "
"အလန့်တကြားနဲ့ဗြောလေးရယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ဟိုလေ... အရှေ့ဘက်မှာကားတစ်စီး အစ်ကိုလေးပန်းပင်တွေကိုတိုက်မိသွားလို့"
"ဟမ် ဘယ်လိုဘယ်လို..."
ပန်းပင်တွေဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဂျောင်ဂုမျက်လုံးတွေဝိုင်းသွားပြီး အပြေးအလွှားထွက်ကြည့်ရသည်။ ပန်းတွေဆို အသက်တမျှတန်ဖိုးထားရတာလေ။
အပြင်ရောက်တော့ ပန်းအိုးသုံးအိုးလောက်ကကွဲတာကကွဲ လဲနေတဲ့ဟာကလဲနဲ့မလို့ ဂျောင်ဂုစိတ်တိုသွားရသည်။ ဘယ်လိုလူကများ ကားကိုဘယ်လိုမောင်းလာရတာလဲ!!
