ကျွန်တော့်ရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာ ဂျီမင်းနာမည်လေးရှိနေမှန်း ရုတ်တရက်သိလိုက်ရတော့ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ အချစ်ဆိုတဲ့အရာကိုမယုံကြည်ပေမယ့်ဂျီမင်းအပေါ်ဖြစ်တည်လာတဲ့ခံစားချက်ကိုတော့ ကျွန်တော်ရဲ့ပန်းတွေထပ်တောင်ပိုယုယချင်ခဲ့မိတယ်။
___________________
မနက်အစောကြီးနိုးနေတာကြောင့်ဆိုင်ကအလုပ်သမားတွေသာမက ကိုယ်တိုင်တောင်အံ့ဩမိသည်။ ဂျွန်ဂျောင်ဂုကအမြဲတမ်းနေဖင်ထိုးမှထတတ်တဲ့အမျိုးလေ ဒါမှမဟုတ်မနေ့ကဂျီမင်းနဲ့အတူ ပန်းခင်းဆီသွားဖို့ပြောထားတာကြောင့် အစောကြီးနိုးလာတာများလား။
“အစ်ကိုလေးဘယ်သွားမှာမလို့လဲ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင် အစောကြီးနိုးနေတော့လေ”
“ပန်းခင်းဆီသွားမလို့ ဧည့်သည်ပါမှာနင်လိုက်လို့မရဘူး”
“ဗြောလည်း လိုက်မယ်လို့မပြောမိပါဘူးနော် ဘယ်သူနဲ့သွားမှာမလို့ မြောက်ကြွမြောက်ကြွဖြစ်နေတာလဲ”
“ဧည့်သည်ပါဆိုနေ စပ်စုလိုက်တာ အော်ဒါနဲ့ဒီနေ့ဘူဆန်ကို ပန်းတွေပို့ရမှာနော်”
“သိပါတယ် မနက်ကလေးတင်အစ်ကိုလေးမေမေဖုန်းဆက်သေးတယ် သူတို့ဆီမလာဘူးလားတဲ့”
“ငါနောက်လကျ ဘူဆန်ပြန်ဦးမှာဒီနှစ်မွေးနေ့ကိုတော့ မွေးရပ်မြေမှာပဲလုပ်တော့မယ်”
“ရောက်လက်စနဲ့ ကြာကြာနေလိုက်ပါဦးဒေါ်လေးတို့လည်း လွမ်းနေရောပေါ့”
ဗြောလေးအပြောကြောင့် ဂျောင်ဂုခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရင်း ပြင်ဆင်စရာရှိတာဆက်ပြင်နေလိုက်သည်။ အချိန်က ဆယ်နာရီစွန်းစွန်းလောက်ရှိနေပြီမလို့ ဂျီမင်းလည်းလာနေလောက်ပြီထင်တယ်။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က ခနခနတွေ့နေဖြစ်ကြပေမဲ့ ဖုန်းနံပါတ်တွေမယူထားမိတာက ခက်သည်။ တစ်ခြားတော့မဟုတ်ပါဘူး ဒီလိုချိန်းထားတဲ့အချိန်ကြ အချိန်ညှိဖို့လိုတယ်လေ ဟုတ်တယ်မလား။
“အစ်ကိုလေး ဆိုင်ထဲဧည့်သည်ရောက်နေပြီ”
ဧည့်သည်ရောက်နေပြီဆိုတဲ့စကားကြောင့် အခန်းထဲကအမြန်ထွက်ပြီးဆိုင်ဘက်ကိုပြေးရသေးသည်။ တစ်ဆက်တည်းသိချင်မိတာက ဒီနေ့လည်း ဂျီမင်းဝတ်နေကျ suit အပြည့်လေးပဲလားလို့။
