Vian POV
The breakup (Part 2)
--
Yung dalawang linggo naging tatlo hanggang naging buwan. Walang mintis ang punta niya dito sa bahay pero di ko nagawang pag bukasan siya. Anong karapatan niya para lokohin ako ng paulit ulit.
"Baby please open this damn door."
Nagising ako dahil sa ingay mula sa labas ng bahay. My apartment is three storey house na pina renovate ko. Ang unang palapag ay akin lang while the two storey pinaparent ko bale apat na kwarto lahat.
Sa kabila ng sakit na binigay niya sakin di ko pa rin magawang di silipin siya. Kasama niya si Jake na todo awat sa kanya para wag sirain ang pinto na nasa harap niya.
"Give her more time Kurt. Isipin mo muna ang sarili mo napapabayaan muna ang sarili mo." Nakikiusap na sabi ni Jake sa kaibigan niya.
Napaluha ako sa sitwasyon namin ni Kurt. Bumagsak ang katawan niya humaba na rin ang buhok niya ang itim na ng ibabang mata niya.
"Nasaktan ko siya Jake alam kong nasa loob siya. Wala naman siyang pupuntahan na ibang lugar e kilala ko yun." Naiiyak na sagot niya kay Jake na siyang kinailing nito.
"Baby open the door let's talk. I will explain." Nakikiusap na sabi ni Kurt habang hawak ang door knob.
I wipe my own tears and decide to open the door so he could let in.
Nagkasalubong ang tingin namin ni Jake at tumango naman siya atsaka umalis at iniwan si Kurt.
When I open the door mabilis ang pag tayo niya mula sa pagkakaluhod at mabilis na yumakap sakin.
"Thank God you're fine." Bulong niya sakin.
Kumalas ako at humakbang paatras.
"Let's settle everything between us Kurt." Sabi ko naunang umupo sa single sofa.
Sumunod siya sakin akmang lalapit pa siya pero pinigilan ko.
"I'm so sorry." Yung palang ang sinabi niya pero bumubos agad ang mga luha sa mata ko.
"You broke all your promises Kurt. You hurt me not physical but my emotion is in the middle bridge right now. Ang daming tanong e. Diba ako sapat. May kulang ba? May mali ba? I did everything for you to stay." Panunumbat ko sa kanya.
Umiling siya sakin.
"Baby."
"Di ko pa kayang pumasok sa buhay may asawa dahil may mga kailangan pa akong gawin para sa sarili ko Kurt. Alam kong kaya natin pareho pero paano si Mama. Paano ako makakabawi Kurt. Ubos na ubos na ako.. ikaw nalang yung pahinga ko pero mas pinili mong saktan ako. bakit? Ano yung dahilan mo para lokohin ako para gamitin ang emotion ko." Masama ang naging tingin ko sa kanya.
Napasabunot siya sa buhok niya.
"I did that on purpose Vian. Not to hurt but to protect you from her. He can pay people's to kill you." Mahina na sagot niya sakin.
Nagulat ako sa sinabi niya.
"Mas gugustuhin kong mamatay dahil sa ibang tao Kurt sa ginagawa mo sakin ngayon pinapatay mo na rin ako."
Ngayon ko lang napagtanto anak siya ng Senator na kapartida ng daddy ni Kurt.
"Ginagamit mo siya para sa frame ganun ba yun Kurt."
Tumango naman siya.
Di ako makapaniwala sa mga nalaman ko ngayon lang. They're once engaged but Bianca needs to study abroad kaya they call off the wedding before she go.
"Let take a break Kurt no let's end it here. Let's break up." Madiin na sabi ko sa kanya mabilis na lumapit siya sakin.
"No no no no no... Baby." Umiling na sabi niya sakin.
"Fix yourself Kurt magpapahinga lang ako pagod na pagod na ako oh. Ubos na rin e. Hayaan mo muna ako hanapin yun natitirang pahinga na kailangan ko." Pakiusap ko sa kanya.
Ang higpit ng yakap niya sa mga binti ko.
"Baby naman e. Sinabi ko na yung dahilan ko diba."
"We need a space Kurt. You need to fix yourself. Kailangan natin mag grow individually." Sabi ko habang hinawakan ang buong mukha niya.
"Lagi mong tatandaan ikaw at ikaw pa rin ang hahanapin ko pag okay na tayong pareho."
Punas luha.
"Mahal na mahal kita."
"And I love you more Kurt. Lets end it perfectly. Choose what make you happy." Parang tanga ako sa punto na sunod sunod yung luha ko pero nakangiti na ako ngayon sa harap niya.
"You are my happiness baby." Malamlam na sabi niya.
"Then choose me when the right time come. I will welcome you wide open. Baby this is what we need fix yourself and I will fix mine to." Nakangiti na sabi ko pero sobrang sakit ayoko nito dahil di ko kakayanin pag lumabas siya sa pinto sigurado akong kailangan ko ng isang taon o dalawa para makalaya sa kanya.
"Baby.. di ko kaya."
"Kayanin mo dahil kakayanin ko pag kinaya mo. Alam kong kaya mo."
For the last time. I kiss him. Tipong ayoko na matapos pero kailangan.
Yumakap ako ng mahigpit sa kanya.
"Hanapin mo ako pagkatapos ng tatlong taon. Let's healed ourselves and let's get married then." Bulong ko.
"I love you so much baby na kaya kong pakawalan ka sa mga oras na to. Sana sa muli nating pagkikita ako pa rin ang pinakamagandang babae na mamahalin mo."
--
🏹
