The Final Chapter

3. ❦

Yeni bir hayat, yeni arkadaşlar, yeniden sevmek...
Bu kadar acı, bu kadar keder
Ne kadar bastırsam geçer?

Geçmez. Büyük ihtimalle.
Bu güne kadar karşılaştığım lise mezunu herkes için lise çok önemli bir yer nedense. "Bu günleri çok özleyeceksiniz." "Keşke sizin gibi lisede olsam." "Lisedeki arkadaşlıklar hiç unutulmuyor." gibi gibi...
Şimdiden hiç olmamış varsaymak istiyorum. Lise ve arkadaşlarım kadar bana hasar veren hiçbir şey olmadı. Kimsenin umurunda bile olmadı.

🔗

Hayatım boyunca bir şekilde hep geçmişe bağlı yaşadım. Çocukken bile anaokulundan ayrılırken bir sorun yoktu hatta hiç umurumda bile değildi ama ilkokulda oturup da onları özlediğim için ağladığımı hatırlıyorum. Annemin oradaki bazı çocukların anneleriyle hala düzenli görüştüğünü bile bile hem de.

Ortaokulda ilkokul için ağladım ama hiçbir zaman ortaokulu özlemedim. Özellikle son yıllarını. Yaşım ilerledikçe iyilerden çok, kötü anılarımı hatırlıyorum veya iyiden çok kötü anılarım var. Ben ikincisine daha çok katılıyorum. Herkesi er ya da geç affediyorum. Güzel şeyler için kötü şeyleri görmezden gelebilir veya tamamen unutabilirim. Ama ortaokulu hiç affedemedim. Hala görüştüğüm arkadaşlarım olmasına rağmen.

Her neyse, bu gün nedense biraz daha farklı hissediyorum. İçimde garip bir his var. Kötü bir hisse benziyor ama bunu romantize etmek için elimden ne geliyorsa yapıyorum. Okul sıramda oturup defterime bunları yazmak gibi mesela çünkü okulda başka bir şey yapamam.

Keşke buradan yapabildiğim kadar hızlı uzaklaşabilsem. Hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim. Bazen sadece düşünüyorum ki, Ali benim için hiç varolmasaydı bu kadar yalnız hisseder miydim?
Bilmediğim bir şeyi özleyemem. Burada yalnız hissetmek yine de rahatsız eder miydi? Tamam evet ederdi. Ama onun da rolü var.

Ne olursa veya arkasında kim olursa olsun, yalnız hissediyorum işte. İnsanlarla konuşuyorum ama kimse samimi değil. Kimse gerçek bir şekilde iletişim kurmuyor. Bundan nefret ediyorum.

🔗

Mizahi sohbetlere dahil olmayı hep sevmişimdir. Camın önündeki sırada oturuyorum ve sınıftaki erkeklerle konuşuyorum. Yiğit diye geçen sene bizim sınıfta olmayan bir çocuk sürekli dünle alakalı dalga geçiyor benimle. Dün okula gelmek yerine kafamı dağıtma amaçlı eski okuluma gittim. Telefonum yanımda değildi kimseye haber veremeyecek kadar da dalgındım ve kaybolduğumu/kaçırıldığımı düşünmüşler. Ali'nin annemle snapchat hesabımdan konuşmalarına çok güldüm eve geldiğimde. Ali sadece annemle konuşmakla kalmamış birkaç arkadaşımı da aramış. Aslında buradaki olay annemin Emirhan diye bir arkadaşıma ulaşması ve onun bana söylemesiyle bitiyor ama okulda pek de öyle olmadı. Yiğit benimle dalga geçiyor. Mehmethan kimle olduğumu sorgulayarak ayrıca dalga geçiyor. Nur hoca da dalga geçiyor. Kısacası komik bir gün. Her ne kadar pek de komik olmasa da...
Konuya dönelim.

Biz sohbet ederken Ali gelip oturduğum sıranın sandalyesine oturdu. Dahil olması hoşuma gitti ama dahil olmaktan çok benimle konuştu. Nerede olduğumu falan sordu. Kısaca açıkladım. O okuldan ortak bir arkadaşımız vardı, Esma. "Onu neden aramadın onunlaydım." dedim. Hafifçe sola bakıp düşündükten sonra "Aradım." diye cevap verdi. Eğer arasaydı Esma bana söylerdi çünkü Azra ve benden bağımsız Ali ve Esma konuşmuyordu. "Neyse belki de Esma numaranı kaydetmemiştir." diye konuyu kapatmak isteyerek devam ettim. "Belki de" dedikten sonra devam etti. "Buluşma ayarlasana" dediğinde şaşırdım. "Azra, sen, ben belki Emin falan" diye devam etti. Gerçekten beklemiyordum çünkü birkaç gün öncesine kadar beni yok sayıyordu. "Tamam ayarlarım ama Emin ne alaka" dedim. Azra onu hiç tanımıyordu çünkü. "Hiç öyle birileri olsun diye dedim istemezsen çağırma." dedi. Emin'i isterdim açıkçası, Azra ve Ali yan yana geldiklerinde birbirlerine odaklanıp eski şeyleri konuşuyorlar ve yanlarında yalnız kaldığımda bu benim kabustan başka bir şey olmuyor.
Ayrıca Ali şımarıyor. Bir kere bana sırf bir yere gitmeyi teklif ettim diye hiç beklemediğim bir anda "Ya Melike neden böyle bir kız olmak zorundasın" demişti. Nasıl bir kızdan bahsettiğini anlamadım açıkçası, bir kafe teklifi ne kadar garip olabilir ki?