Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapak^
Hehehehehe konusu, yazarın dram ve intihar düşünceli şeylerden zevk alması.
Peter vuruldu
Çok yüksek bir ses duyduğunda, iki saldırganın işini bitirmiş, uzaklaşıyordu.
Ancak, karnında ki o deliğin de söylediği gibi, Spider-man'in bir kişiyi daha haklaması gerekirdi.
Ağı acıdan dolayı bırakıp farklı bir sokak arasına düşerken, duyuları hakkında daha fazla çalışması gerektiğine karar verdi Peter.
İçinde, içinde bulunan kurşun kadar bile endişe yoktu. Sonuçta Spider-man'nin sonunun böyle olmayacağı kesindi.
Spider-man, bir çöp kutusunun hemen yanına düşmüş ve şuanda kendini dikleştirme çabaları vererek ölemezdi.
Karnında ki diğer yaralarla kaynaşmış gibi görünen bu kurşun mu onu durduracaktı?
Uzaya çıkmış olan, Thanosla savaş vermiş olan, Mysterio ile dövüşmüş olan Spider-man mi, bu normalde insanları öldürecek kadar sert yarayla tarihten silinecekti?
Kendi kendine kıkırdadı, her ne kadar durum aksini belirtse de. Her ne kadar bu 7. Vuruluşu olsa da.
"Peter bu gülünecek bir durum değil! Hemen ağınla karnını sarmaya başla. Kurşun diğer taraftan çıkmış. Kan kaybı daha fazla!"
Karen'nın sesi, onu bir süreliğine içine daldığı histeriklikten kurtardı, ancak Peter karnına bakıp o küçük ama ölümcül deliği bir süre izledikten sonra "neden çalışıyorum ki?" Dedi.
"Ne demek istiyorsun Peter?"
"Neden çalışıyorum Karen?"
"Yaşamak için."
"Bunca şeyden sonra, ismimi bilmeyen bir dünya da yaşamak istediğimi sanmıyorum."
"... Kendin için yaşamasanda insanları kurtarmak için yaşa."
"Peki ölmek üzere olan bir çocuğu bundan sorumlu tutan kim?" Dedi Peter, tüm o sorumluluk ile ilgili olan fikirlerini düşünerek.
Bu onun sorumluluğu olmaktan çıkmıştı artık.
Ölmek üzere olan birisi, diğerlerini kurtaramazdı artık.
"Lütfen Peter. Sadece, biraz ağ sık ve yakında ambulans gelecek."
Karen'nın sesinde ki olmaması gerek duyguyu hissedebiliyordu. Yine de umursayacak güç artık onda değildi. Kolunu kaldıracak güce bile sahip değildi.
"Üzgünüm Karen."
Yüksek bir siren sesi ile gözlerini kapadı.
Gözlerini bip sesleri hariç tamamen sessiz bembeyaz bir odada açtı.
"Olmadı ha?"
Tek yapmak istediği dinlenebilmek olan genç, kafasını feri yastığına yasladı.
Onun için hayat hiçbir zaman düzgün gitmezdi zaten değil mi?
Canım sıkıldı ama hastalandığım için ciddi şeyleri düşünemiyordum. Hani diğer kurguları yazmak istedim ama başım fazla ağrıyordu. Bu yüzden öyle çok kısa ve aşırı bok gibi şeyler yazayim hadi dedim.
Öyle işte okuduğunuz için teşekkürler.
(Ayrıca biliyorum bu aralar takipçileri bildirime boğuyorum ama cidden elimde olsa bu kitabın bildirimlerini size kapatırdım.)
