Way Back You

CHAPTER5

Chapter5: Alaala

NAKALABAS na rin kami ng hospital at ngayon ngay hinatid ko muna sa bahay nila si Mab dahil don ko naisipan na deretso siya at para na rin mapadali ang pag galing niya. Naka wheel chair siya dahil may kaunting pilay sa kanya tapos di pa siya ganon ka lakas kaya kailangan niya ng alalay.

Masaya naman kaming sinalubong ng pamilya ni Mab habang may handaan pa silang inihanda para sa pagkakalabas niya ng hospital.

Nakangiti ko namang nilapitan ang mga magulang niya, "Magandang araw po sa inyo ma'am, sir.." magalang na sabi sa kanila habang tinutulak papasok sa loob ang anak nila.

"Magandang araw rin sayo iho, masaya kami na makita kayo ng anak namin na nakalabas ng hospital," ani ng kanyang ina habang nakangiti.

"Sige iho, pasok ka, wag kang mahihiya dahil kami pa lang naman ang taong nandito. Wala pa kasi yong mga bisita na inimbita namin," saad naman ng ama niya.

Ngumiti naman ako sa kanila. "Salamat ho sa pagpapatuloy niyo sa akin rito. Its my pleasure na makapasok sa bahay niyo ho,"

"Nako iho, dapat kami nga ang magsabi niya sayo dahil malaking tulong ka sa naging pag galing ng anak namin. Kaya salamat iho, salamat dahil hindi ka nawalan ng pag asa sa anak namin.." ani ng ama sa tono na maluha luha.

"Tay naman! para naman po kayong iwan jan ehhh. Wag nga kayong umiyak. Kakalabas kulang ng hospital, tapos nagdradrama na kayo. Pati po tuloy ako ay naiiyak na rin dahil sa inyo..." pumagitnang na si Mab habang mangiyak ngiyak.

"Pasensya na iha, talaga namang masayang masaya laang kami dahil sa wakas ay nakalabas ka na rin ng hospital,"

"Siyang tunay anak! masaya kami na makita ka, kahit na mejo hindi ka pa ganon kagaling pero buti na rin at nagising ka sa pagkaka aksidente mo."

Dahil naman sa sinabi ng ina, kaya nakaramdam ako ng kirot sa puso at nagpasiya na lumabas mo na para magpahangin saglit kaya naman nagpaalam ako sa kanila na lalabas na mo at babalik rin.

Habang nagiisip ay nagulat ako ng biglang nagsalita sa likod ko si Mab kaya naman nagaalala hinarap ko siya.

"Mab naman.. kakagaling mo nga lang, tapos lumabas ka na agad ng bahay niyo. Bawal kang mapagod dahil yon ang bilin ng doctor at di ka pa ganon kagaling..."  narinig ko naman na tumawa siya. "Tsk, parang iwan naman to. Ok lang ako noh. Isa pa narindi na rin ako don sa loob ng bahay kasi kong anu anong pinaggagawa sa akin nila itay at inay. Tapos sobra rin sila sa pagaalala at pagbabantay sa akin, kaya lumabas ako ng palihim at sinundan ka dito,"

"Ang tigas talaga ng ulo mo." saad ko pa.

"Nga pala," saglit siyang natigilan at inis akong tinignan. "Ikaw ha, ni di mo man lang ako ni-inform na nakakakita kana pala? Ang daya ahhh. Sa iba ko pa talaga nalaman na nakakakita ka na!"

Natawa nalang ako nong makita kong nginusuan niya ako.

Nakaka-tempt tuloy...

Kumamot naman ako sa batok at nahihiya sinagot siya.

"Sorry. I did mean to lie you. Sasabihin ko naman dapat sayo yong totoo. Naisip ko nga na i-suprise kita,but my plan is ruined when Jonathan's talk to you and tell you the truth na my sight is back." naiinis na sabi ko habang inaalala ang mga kalokohan na pinaggagawa ni Jonathan while nasa hospital kami.

"Oyy, wag ka namang magalit sa best friend mong yon. Isa pa... kasalan ko rin yon kasi.. kinulit ko siya, pinilit na magsabi sa akin ng totoo. Pansin ko rin kasi sayo na hindi ka na nahihirapan na maglakad ng magisa. Tapos one time pa nong nasa hostipal pa tayo, nakita ko na muntik kanang mabungo sa center ng table, pero agad mo yong naiwasan. Wala ka na rin hawak na blind stick kapag naglalakad. Kaya ayon.. napagisip isip ko na naging success yong operation sayo while tulog ako. Sayang nga kasi di ko nakita yong unti unti pagbalik ng paningin mo..."