secrètement |tk

11

Nerdesin jk kişisi nerde
Neyse ya ben çok açım
Aç aç yazıyorum

______

Çok yorulmuştum.

Her gün sabah belki bu sefer gelmiştir umuduyla kalkıyordum ama yine tık bile çıkmayınca yataktan çıkmayıp evde saatlerce ağlamak istiyordum.

Ne yapmıştı bana? Kendisi de böyle hissediyor mudur?

İki seneye yakın olacaktı artık, ve o hala daha yoktu. Çocuklar arada yanıma geliyor gerek kendi arkadaşlarım gerek Jungkookun arkadaşları, moralimi düzeltmek için her defasında geliyordular.

Ama onlar da farkındaydı gittikçe çöktüğümün, yemek bile yiyemiyordum artık ve sağlığım bozulmuştu hemen hemen.

Bu gün ise bir bardak su alıp ilaç içmiş, yemek yemeyi es geçerek askılıktan anahtarlarımı alıp işe gitmiştim.

Arada çalışanlar bana numara getiriyor o müşteri bilmem bilmem benden hoşlandı diye, kardeşim bile benden olgun gibi davranıp yanımda oluyordu.

Günler geçiyor, ben gittikçe batıyorum ve jungkook hala daha gelmiyor.

Wooshik'e odama gideceğimi ve kafa dinleyeceğimi söyleyerek ona konuşma fırsatı vermeden odama çekilmiştim.

Dedim ya günler geçiyor ama jungkook hala gelmiyor..

Sahi gelse de konuşur muydum bilmiyorum, umarım mantıklı bir açıklaması olur. Yoksa ben çoktan yavaş yavaş sevgimden dolayı yorulmaya başladım.

Gerçek gibi gelmiyordu.

Zaten öyle oturduğum sıra gözlerim karardığı için sanırım ya uyumuş ya da bilincimi kaybetmiştim.

______

Ne yapıyordu Jungkook?

Başka şehirde sevdiği adamdan uzakta ne yapıyordu ki buradaydı?

Annesi kardeşini göz göre göre ölüme sürmüş, babasına bir şey dememiş iyiymiş gibi göstererek herkesi kandırmıştı.

Nasıl bir anneydi bu? Ödeyebilir miydi bir canın hesabını? Sanmıyorum.

Olayı öğrenir öğrenmez babama yetiştirmiştim o ise doğru kararı beni kardeşimin yanına göndererek görmüştü.

Kardeşim yatalak, yürüyemiyor ve nedenini bilmediğim bir şekilde de konuşamıyordu.

Gittikçe kötüye gitmesi ise kaçınılmazdı.

Ben ise o sırada boş durmuyor küçükken annem yüzünden olan bütün sorunlarımı psikoloğa giderek atlatmaya çalışıyordum, eğer evime geri döneceksem kendimi düzeltmem gerekirdi.

Buraya gelmemden yana neredeyse bir buçuk sene geçti, kardeşim hala kötü ben ise psikoloğun dediğine göre iyiye gidiyordum.

Bir ara kardeşime bir şeyler almak için hastanee gitme yolumu uzatmış, sevdiği bir tatlıdan ve birde ayıcık almıştım.

Ayıcıklı şeyleri çok seviyordu..

Arabama atlamış derin bir iç çekerek yola koyulmuştum. "Taehyung..." özlüyordum, her gün ağlamama sebep oluyordu çok özlüyordum.

Önceden olsa sık sık bana yazardı ama şuan ara ara yazıyor, sanki kendisine beni unutturmamaya çalışıyordu.

Okuyor ama cevap veremiyordum.

_____

Hastaneye gelir gelmez odaya çıkmış, kardeşimin orda olmadığını telaşla gidip doktorlara sormuştum. "Kardeşim odasında yok, kardeşim nerde?" kendimi tutamıyor aklımda iki seçenek bulunduruyordum.

Ya başka odaya alınması,
Ya da ölmesi..

İlk seçenek olması için dualar ediyordum içimden ama sanırım o bile olmamıştı. "Hangi odada kalıyordu hatırlatır mısınız beyfendi?" dediğinde hemen aklına getirmeye çalışmıştım. "214 numaralı oda ismi Jeon minsung" diye alelacele dediğimde kadın ilk bana bakmış ardından listede adını bulmaya çalışmıştı. "Neyi oluyorsunuz?"

"Abisiyim ben, iki saattir listeye bakıyorsun bulmak zor olmamalı!" diye sinirlenerek bağırmıştı ama duydukları ile de dona kalmıştı jungkook.

"Üzgünüm bayım, aramam uzun sürdü çünkü o odanın boş olduğu ve öyle bir ismin olmadığını görüyorum." saçmalık..

"Jeon Jungkook?" diye bir ses işitmiştim. Kafamı o yana çevirip baktığımda kardeşimin doktoru ile karşılaşmış, başını eğdiğini görmüştüm.

"Sayın Jeon üzülerek söylüyorum ki kardeşinizi kaybettik, kendisi odaya girdiğimizde ilk donuk ifade ile duruyordu, müdahale ettik başta düzeldi sandık ama yanıldık. İki senedir konuşmamasına rağmen sadece ağzından abi kelimesi çıktı ve sonra da kalbi durmuş zaten, hemşire serumu değiştirirken koşup bizi çağırdı ama geldiğimizde zaten çoktan kardeşiniz melek olmuştu. " kardeşim sadece iki sene değil yedi senedir konuşamıyordu.. Kendisi zaten 15 yaşındaydı, ve yedi senedir konuşamamasının sebebi de annem olacak pislikti.

Şimdi ise kardeşimi kaybetmiş, göz yaşlarımı durdurmaya çalışıyordum. Elimdekiler ne zaman düştü bilmiyordum bile ama umrumda da değildi. "kardeşinizin bir kaç eşyası var bunları almak ister misiniz?" dediğinde ciddi misiniz gibisinden bakış atmıştım.

Kim almazdı ki!

Kardeşimi bir daha göremeyecek olmak daha da yıkıyordu beni...

_____

Psikoloktan tekrar eve dönmüş, sonunda yalnız kaldığım için evde rahat rahat ağlamış, kardeşimin eşyalarını koklamış, bakmış ve okumuştum.

Ne de güzeldi benim kardeşim.

Defteri varmış meğerse, benden bahsetmiş çoğunda sonra ise annem denen kadından ve babamdan.

Bu defteri babama göstererek o kadının gerçek yüzünü göstermek istiyordum, çünkü kardeşimi elimden almıştı, bütün bu geç kalınmışlıklar hep onun yüzündendi.

Telefonuma gelen bildirim ile ekrana bakmış, ve daha çok ağlamıştım.

Taehyung
Gelmeyeceksin değil mi?
Çok özledim ben seni.
Gelsen olmaz mı?
Dediğin gibi hala bekliyorum seni.

Sanırım bir süre daha burda durup psikoloğa devam etmem ondan sonra gitmem gerekiyordu.

Öyle de yapacaktım.

______

Açık olayım böyle saçma bölüm görmedim lan ben
Neyse siz görürsünüz