MAFYA KADIN/2023/RiTa

~ bölüm 1.

  Merheba arkadaşlar nasılsınız? Yeni bir hikayeyle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz.

Herkese iyi okumalar💎

   ____________________                 

Atadan

Ben Ata Korkmaz. Balkan devletlerinin en güçlü,en zeki ve en zengin mafyasıyım. Karşımda hiç bir kuvvet duramaz. 15 yaşımda ailem gözlerim önünde öldürüldü. O günden itibaren çok acımasız birine dönüştüm. Ne canlar yaktım. 25 yaşımdayım hayatımın kadınını arıyorum. Bu acımasız hayatta bana destek olacak bir eş, bir hayat yoldaşı arıyorum ama bulamıyorum.

Yazardan

Rina dolabını topluyordu. Yağmurlu havaydı. Kiyafetlerini düzenlerken bir kaç kitap yere düştü tam o anda alacakken koruma alıp yerine koydu.

"Teşekkür ederim"
"Bir şey değil efendim"

Odaya Rinanın babası girdi. "Rina! Sende ne meraklıymışsın erkeklerin elinden tutmaya kızım?" Rina korkmaya başlamıştı. Çünki babası onu hep dövüyordu annesi o küçükken onu terk etmişti.

"Baba sadece kitap almama yardım ediyordu  düşündüğün gibi değil" Rinanın babası Yakut bey kızına yavaş yavaş yaklaşarak uzun saçlarından tuttu ve aniden çekdi. "Demek namusumu kirletmeye dünden hazırsın! O zaman bende seni atarım." Diyip Yakut bey kızı sokağa atar. Yağmur şiddetle yağıyordu. Rina ağlamaya başlamıştı ve çok üşüyordu. Üzerinde sadece ince bi pijama vardı.

Rinadan
Çok üşüyordum. Babam olacak adam beni sokağa atmıştı. Arkadaşlarımda yoktu. Çaresizce bir yere geçip ağlamaya başladım. Bir an başım döndü ve devamı karanlık......

Atadan
İş yerine gidiyordum. Geç kalacaktım bugün 2 toplantım vardı. Tam hızlanacktım ki bir villanın önünde uzanmış bir kız gördüm. Arabayı durdurdum ve kıza bakmaya gittim. Bayılmıştı. Yağmur yağdığı için üzeri ıslaktı. . Onu alıp arabama geçtim. Elimi anlına koydum ateşi yüksekti. Üşümüş olmaydı. Hemen hastaneye gittik.

Hastanedeydik. Doktorlar kızın üzerini değiştirip serum taktılar. Uyuyordu hala. Bugünde toplantı olmayacaktı çünki geç kalmıştım! Ama kızıda öylece bırakamazdım tamam mafyayım ama bir kalbim var.
Kız yavaş-yavaş gözlerini araladı.
_neredeyim ben? Ne oldu bana? Sen kimsin?
_off ne çok soru sordun. Birincisi hastanedesin. İkincisi yağmurlu bir havada sokakta bayılmıştın ateşin yüksekti doktorlar ateşini indirdiler. Üçüncüsüde ben seni hastaneye getiren şahıs Ata  Korkmaz.
_Ben Rina Çelik.
_tamam o zaman tanıştık bitti. Birazdan seni evine götürürüm.
_ne! Evimemi!? Hayır hayır ne olur beni evime götürme nolur!
_neden?!
_çünki babam beni dövüyor her gün her gün bana şiddet uyguluyor beni bu duruma düşüren o şimdi evime gidemem
Diye ağlamaya başladı nede olsa benimde bir kalbim vardı onu bir süreliyine evime misafir ede bilirdim.

_baksana ne diyeceğim? Gel 1-2 gün bende kal sonra sana bir ev ve iş ayarlarım.
_çok teşekkür ederim.
_bir şey değil. Birde sen kaç yaşındasın?
_20 yeni oldum.
_anladım o zaman seni evime götüreyim.

Rinayı arabama bindirdim ve evime götürdüm. Neden bilniyorum ama içimden öyle geldi. Diyeceksiniz ki, aşıkmı oldun? Hayır olmadım sadece acıdım ben kadınlara zarar veren biri değilim sadece suçluları cezalandırıyorum. Eve gelmiştik. Rinayı arabadan indirdim. Ve villama geldik. Kapıyı açıp eve girdik. Etrafı bir hayli süzdü ,masum bir bebek gibiydi adeta. Buda beni güldürüyordu. Hizmetçiyi çağırdım.
_Esma çabuk gel.
_buyurun Ata bey. Ne istemiştiniz?
_Yukarıdaki odalardan birini hazırla gördüğün gibi misafirimiz var.
_tabi efendim hemen.

Rinadan

Bu hizmetçiyi hiç beğenmemiştim. Bana ters ters bakıyordu ve hiç hoş değildi.
_şşey... ben?
_sen?-diye adını Ata bildiğim adam bakışlarını bana yönlendirdi. Neden böyle bakıyordu ki?
_ben evden kiyafetlerimi almalıydım.
_oraya bir daha gitmene izin veremem o yüzden evde duracaksın. Kiyafetlerinide korumalara aldırırız merak etme.

Kafamı salladım. Etrafa biraz bakındım. Çok güzel bir evdi. Ve çok büyüktü. 3 katlı bir ev..... hizmetçi kadın merdivenlerden aşağıya iniyordu.  Üstünde göğüs dekolteli beyaz bir t-shirt, küçücük dar etek ve uzun topuklu ayakkabı vardı. Çok iğrenç duruyordu.
_efendim oda hazırdır.
_tamam Rina hanıma odayı göster.
_tabi efendim.

Ata onunla gitmemi işaret etdi. Hizmetçi yukarıya çıkıyordu. Bende onu takip ettim. Kolidorun solun beyaz bir kapı vardı orada durduk.
_burası senin odan.-diyip aşağıya indi.

Kapıyı açıp odaya girdim. Oda güzeldi. Eski odam pembe rengliydi. Ama bu oda beyaz rengdeydi.  Üstümde hastane kiyafetleri vardı. Yatağın üzerine oturdum. Yatağımın tam karşısında büyük bir pencere vardı benim boyumdan büyükdü. Oradan aşağıdaki manzaraya bakıyordum. Pencereyi açtım su sesi içimi rahatlatıyordu. Sandalyeye oturup dışarıyı seyr ettim
Bu zaman kapı çalındı. "Gir" dedim. Bu başka bir hizmetçiydi. Biraz yaşlıydı.

"Buyurun yemeğiniz"-iyi bi kadına benziyordu. "Teşekkür ederim efendim" dedim gülümseyerek. Oda gülümsedi "ne demek kızım" sonra odadan çıktı.

Yemeğim bitmişdi. Canım çok sıkılıyordu. Aşağıya inmek istedim ama korkuyordum. Çünki tanımadığım bir adamın evindeydim. Korkmam normaldi. Hizmetçilerin yanında otururum belki onlara yardım ederim deyip aşağıya indim. Ata yoktu. Bende bildiğim kadarıyla mutfağa girdim. Kadınların ikiside yemek yapıyordu. İsmi Esma olan kız patlıcan doğruyordu. Yaşlı kadın ise ocak başındaydı. Benim geldiğimi gören Esma başını kaldırıp soran gözlerle baktı. "Neden geldiniz? Ne istemiştiniz?"

"Şey benim canım çok sıkıldıda belki yardım-" sözümü tamamlamadan Esma konuşmaya başladı. "Gördüğünüz üzere yardımınıza ihtiyacımız yok hanımefendi." ne diyeyim biraz kırılmıştım. Zaten bu hayat ne zaman yüzüme güldü ki? Yaşlı kadın Esmanın kolunu cimcikledi."Esma sus kız! Gel kızım sen gel bir şey olmaz sen onun kusuruna bakma" biraz gülümsedim sonra boş bir sandalyeye oturdum. "Adın ne kızım senin?" Diye teyze soru sordu. "Ee benim adım Rina."

"Hmm ne güzel bir isim. Benim adım Hatice bana Hatice teyze diye bilirsin. Buda benim kız kardeşimin kızı Esma. Kendisi 24 yaşında." Kafamı salladım. "Ee kızım hayatından bahsetsene"

"Hayatım bahsedilecek kadar iyi değil efendim. Annem ben küçükken bizi bırakıp gitti. Ve babam beni hiç sevmedi. Bana her gün şiddet uyguluyor bana bağırıyor. 20 yaşındayım ama hiç bir arkadaşım yok. Üniversite okuyordum avukatlık. Ama oradanda aldı beni. Okuyamadım. Sonra bugün sinirlenip beni sokağa attı ve Ata bey sağolsun beni buraya getirdi" Hatice teyze biraz üzülmüştü. Esma söze girdi. "Benim babam annemi benim gözlerim önünde kaynar tavayla dövdü. O zamanlar ben 5 yaşındaydım o zamandan beri Hatice teyzeyle yaşıyorum. Üzgünüm sana sert davranmış ola bilirim ama bu benim elimde değil" kafamı salladım sadece."anlıyorum seni ve açıkcası üzüldüm"

"Üzülmen için anlatmadım yani senin acın benimkinden küçük" ne? Gerçekten bunu demişmiydi? Ah bu insanlar neden bu kadar anlayışsızlar?

Hikayeyi beğenenler lütfen vote koysun. Şimdilik hoşca kalın.👑