Bloemenmoord -Bankzitters

8.

Matthy
'Waar de fuck waren jullie?!' Schreeuw ik naar 1 van de agenten. Hij neemt nonchalant een hap van zijn donut.
'We hadden pauze.' Mompelt de agent met zijn mond vol. Een andere agent haalt ongeïnteresseerd zijn schouders op. Ik voel woede door mijn lichaam stromen. Ik kan ze wel in hun gezicht slaan. Zijn dit de soort mensen die ons beschermen? Die ons veilig moeten laten voelen? Hoe onprofessioneel kan je zijn!
'Ja, godverdomme! Door jullie is Nathan nu dood hé?' Gromt Rob. De rechercheur kijkt de 3 agenten wreed aan.
'Jullie mogen blij zijn als ik jullie niet per direct ontsla.' Zegt de rechercheur. Eén van de agenten spuugt verschrikt een stuk donut uit. Hij kijkt de rechercheur zuur aan.
'U kunt niet serieus zijn!' Roept hij.
'Wacht maar tot we terug op het bureau zijn. Je zal zien hoe serieus ik nu ben.' De agent valt gelijk stil. De ogen van de rechercheur staren dwars door de agent heen. Ik voel de tensie in de kamer stijgen. De agent stopt snel zijn donut in een plasticzak en zet verloren een stap naar achter.

De rechercheur draait zich om naar ons. Ik zie de blik in zijn ogen veranderen naar een veel zachtere blik.
'Kunnen jullie mij vertellen wat er precies is gebeurd?' Vraagt de rechercheur. Ik draai me om naar Milo die stilletjes naast mij zit. Met wijde ogen staart hij voor zich uit. Hij tikt zachtjes met zijn vinger op de tafel. Ik merk dat hij op hetzelfde ritme als de oude klok naast de keuken tikt.
'Milo.' Fluister ik. Ik tik hem zachtjes aan. Ik zie aan hem dat hij er niet bij is met zijn hoofd. Ik tik hem nog een keer aan, deze keer reageert hij wel. Zijn normaal helder blauwe ogen zien er een stuk doffer uit.

Milo rouwt heel anders dan ik, dan ons allemaal eigenlijk. Wij kunnen niet stoppen met janken, vooral ik. Rob kan niet stoppen met vreten en Koen probeert ons op te vrolijken met herinneringen van Raoul, wat mij alleen maar meer laat huilen. Maar Milo niet. Hij zondert zich mentaal af. Helemaal alleen in zijn eigen wereld. Hij kan niks anders doen dan simpelweg voor zich uit staren. Hij houdt al zijn gevoelens binnen. Ik zou dat nooit aankunnen, maar volgens mij kan hij het zelf ook niet aan.

'Gaat iemand nog antwoord geven?' Vraagt de rechercheur. Hij trekt 1 wenkbrauw omhoog.
'Oh ja, sorry. Ik weet niet precies wat er is gebeurd eigenlijk. Iedereen ging opeens weg, alleen ik en Matt waren nog in het huis. Het ging gewoon fout.' Zegt Koen. De rechercheur staart Koen doordringend aan.
'Hoe bedoel je iedereen was weg? Jullie horen dit huis niet te verlaten.' Zegt de rechercheur. Zijn wenkbrauw schiet weer omhoog.
'Ik weet het ook niet. Nathan en Milo liepen gewoon weg en Rob was boodschappen halen.' Ik zie Koen zachtjes op zijn lip bijten.

'Milo, Robbie, ik wil even privé met jullie praten.' Zegt de rechercheur. Hij schuift zijn stoel naar achteren en staat op. Robbie kijkt Koen wanhopig aan maar staat dan ook op.
'Volg mij.' Roept de rechercheur terwijl hij richting de gang loopt.
Ik kijk opzij. Milo staart nog steeds voor zich uit. Hij heeft zich geen haar bewogen.
'Milo, kom.' Fluistert Robbie in Milo's oor. Hij trekt Milo met veel moeite omhoog.
'Oké.' Zegt Milo droog. Robbie pakt Milo's arm vast en loopt achter de rechercheur aan de gang in.

Ik draai me om naar Koen. Hij heeft de capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd getrokken. Hij heeft die hoodie al 3 dagen aan. Hij draagt hem best vaak als hij zich niet goed voelt, of dat nou fysiek is of mentaal.
Met zijn hand houdt hij zijn hoofd overeind. Zijn arm leunt op de tafel. Hij ziet er best moe uit.
Hij draait zijn hoofd naar mij. Zijn mond gaat open. Het lijkt alsof hij iets wil zeggen maar het niet precies kan plaatsen.
'Ik begrijp hier echt niks van.' Stamelt Koen. Hij wrijft in zijn ogen.
'Ik ook niet.' Zeg ik.

De laatste paar dagen voelen echt als een waas voor mij. Een waas van angst en verdriet. De dagen gaan snel, maar tegelijkertijd ook veel te langzaam.
Ik begrijp het gewoon niet meer.
Ik wil dat het weer terug gaat zoals het eerst was, zoals het een paar dagen geleden was. Video's opnemen met elkaar voor ons YouTube kanaal. YouTuber zijn is gewoon een baan waar je lol kan trappen met je vrienden en tegelijkertijd heel veel geld kan verdienen. Dit was echt onze droom.
Raouls droom.
Zijn droom was nog maar net begonnen en het is nu al afgelopen. Misschien wel voor ons allemaal. Ik denk niet dat ik verder kan gaan zonder Raoul. Ik bedoel, we zijn verder gegaan zonder Mark en Matthijs maar dat is anders. Dat was een keuze, dit niet.
Raoul wilde nog zo veel doen. Hij had zoveel plannen. Hij wilde video's maken waar hij mensen kon motiveren, net zoals hij ons altijd had gemotiveerd. Hij wilde gaan trouwen met Lieke, ook al had het nog lang geduurd voordat het echt zou gebeuren. Hij wist zeker dat zij de ware was.
Hij stond zo positief in het leven. Hij wist precies wat hij wilde doen. Hij verdiende dit niet.
Ik mis hem zo erg.