Bloemenmoord -Bankzitters

11.

Sander
Ik overhandig Jesse een blad, die hij moet ondertekenen, en een blauwe pen. Hij legt het papiertje voor zich neer en leest het rustig door. De blauwe pen beweegt langzaam heen en weer in zijn hand en zijn gezicht staat lichtelijk nerveus. Hij speelt straks een grote rol in het beschermen van de mogelijke volgende slachtoffers, en daar hoort een hoop papierwerk bij.
Hij trekt de dop van de pen af en zet de punt van het blauwe schrijfmiddel op het papier. Zijn tong steekt een klein beetje uit wanneer hij de pen over het blad heen beweegt.

'Ben ik nu eindelijk klaar?' Zeurt Jesse wanneer hij me het blad overhandigt.
'Ja, we zijn klaar hier. Ga maar alvast je tas inpakken.' Zeg ik terwijl ik naar het klokje op mijn bureau kijk. Over twee en een half uur is het zo ver. Mijn zenuwen hopen zich al de hele dag op. Ik heb het gevoel dat ik straks een belangrijke toespraak moet houden voor het koninklijk huis, zo spannend vind ik het. Er zijn ook zoveel manieren hoe dit fout kan gaan. Iemand kan het busje achtervolgen, of de jongens plaatsen iets op hun Instagram of YouTube account over hun locatie, etc. En al dit gezeik zet ook mijn reputatie op het spel. Straks sta ik bekend als "de rechercheur die heeft gefaald".
Dit moet goed gaan. Er kunnen niet nog meer slachtoffers vallen.

Jesse schuift zijn stoel naar achteren en hijst zichzelf op.
'Prima, dan zie ik u bij de overplaatsing.' Hij graait zijn jas van de grond en loopt naar de deur toe.
'Is goed, en zeg maar jij hoor.' Ik zie een grote glimlach op zijn gezicht verschijnen.
'Oké!' Lacht hij.
Hij knikt nog even snel naar me, trekt de deur open en verdwijnt de hal in.

Zuchtend laat ik mijn hoofd op mijn bureau vallen. Zoveel chaos ben ik niet gewend hoor. Met dit werk leer ik meestal hoe mensen met elkaar omgaan in deze samenleving, of hoe ik iemand het best af kan lezen tijdens een verhoor, wat ik al best lastig vind. Maar ik heb nooit geleerd hoe ik met zulke stres om moet gaan. Stres gaat mij sowieso al moeilijk af, maar nu word ik er gewoon mee overspoeld. Nederland is meestal zo rustig, waar komt dit opeens vandaan?

Ik kijk naar het blad in mijn handen. Onder op het blad zie ik de handtekening van Jesse staan. Het is me nooit opgevallen hoe slecht zijn handtekening eigenlijk is. Het is zijn naam, geschreven met een verschrikkelijk handschrift, met twee scheve krassen erdoorheen. Je kan jezelf zoveel goede handtekeningen aanleren, en hij doet dit?
Ik vouw het blad grinnikend dubbel en leg het naast mijn toetsenbord.

Met mijn handen op de leuning van mijn stoel, duw ik mezelf omhoog. Ik pak mijn koffertje, die naast mijn bureau staat, van de grond af en houd het stevig in mijn hand vast.
Het begint nu zo langzamerhand wel tijd te worden om naar de 5 jongens toe te gaan.
Ik trek mijn politiejasje aan en loop mijn kantoor uit. Onderweg naar de uitgang groet ik nog een paar agenten, die mij met een grote glimlach terug groeten.
Ik loop de balie tegemoet, waar ik Mary zie zitten. Ze staat te praten met een jongen, die nonchalant tegen de muur geleund staat. Hij komt me bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen.

Mary wijst naar mij en de jongen draait zich met een ruk om. Dan zie ik die irritante blauwe ogen, die mij de laatste 2 dagen zo arrogant aangestaard hebben. Het is die YouTuber van gisteren. Zijn bruine Gucci jasje staat open en hij heeft een blauwe muts op. Een grote grijns verschijnt op het gezicht van de YouTuber, waar ik de naam van ben vergeten.
'Rechercheur van Leeuwen!' Begint hij terwijl hij zijn 2 handen in elkaar vouwt.

Ik hoor mezelf dramatisch uitzuchten, dit kan toch niet waar zijn. Verschrikkelijke timing. Ik heb op dit moment géén tijd en zin in een dom interview, al helemaal niet met deze gast. Ik heb nog helemaal niks aan hem gehad! Geen van deze gesprekken hebben nog in mijn voordeel gewerkt, en toch blijf ik hem telkens helpen.

'Tijd voor een interview?' Zegt de jongen terwijl hij zijn armen over elkaar heen slaat.
Zoals ik al dacht, hij is hier om mij te interviewen. Ik zet een paar stappen naar voren en zie dan ook zijn cameraman om de hoek staan. Hij heeft zich gefocust op zijn cameratoestel. Een memory card verlaat het apparaat, en niet veel later wordt er een nieuwe ingestopt.