Bloemenmoord -Bankzitters

5.

Sander
Ik sta weer voor de verhoorkamer. Deze keer zonder Jesse, ook al wilde hij hier heel graag bij zijn. We moeten gewoon nog zo veel dingen regelen. We moeten nog heel veel formulieren invullen, agenten regelen en mensen bellen. Het is gewoon beter dat hij dat nu even doet. Ik stuur de audio-opname van het verhoor wel naar hem op, voor als hij het nog wil beluisteren.

Ik kijk door de confrontatie spiegel heen. Daar zit Milo, de 21 jarige YouTuber. Hij ziet er heel slecht uit. Hij heeft gigantische wallen onder zijn ogen. Ook is hij heel erg bleek. Het lijkt alsof hij al een week niet meer gegeten en geslapen heeft.
Hij staart nu al 5 minuten recht voor zich uit. Hij heeft geen millimeter bewogen. Ik dacht echt dat hij de moordenaar kon zijn, maar nu weet ik het niet zo zeker meer.

Ik trek de deur van de verhoorkamer open. Milo staart nog steeds levenloos voor zich uit. Ik blijf even in de deuropening staan, ik weet echt niet wat ik moet doen. Hij ziet er zo leeg uit.

Ik doe de deur van de verhoorkamer zachtjes dicht en loop naar de stoel tegenover hem. Eindelijk kijkt hij me aan.
'Milo, ik kom even wat vragen stellen.' Zeg ik. Hij kijkt langzaam weg.
Nou fijn dit, dan ga ik maar gewoon verder.

'Ik gok dat je het nieuws van Rutger heb gehoord?' Ik kijk Milo vragend aan.
Ik zie een klein knikje.
'Jij bent het laatst gezien bij zijn huis, kan je me uitleggen wat je daar deed?' Vraag ik.

Milo antwoordt niet. Hij staart nog steeds naar de muur. Zijn gezichtsuitdrukking is somber, maar neutraal op het zelfde moment.
Oké, nu begint het irritant te worden, hij moet wel gewoon mijn vragen beantwoorden. Ik knip met mijn vingers.
Hij schrikt en kijkt me met wijde ogen aan.
'Huh?' Mompelt Milo.
Moet ik mezelf nu serieus herhalen?
'We hebben jou als laatst op de camerabeelden van Rutger gezien. Wat deed je daar.' Zeg ik, deze keer met een wat strengere toon.

'We waren gewoon allebei aan het rouwen om Roel. Hij vroeg of ik langs wilde komen na zijn concert. We hebben gewoon gepraat en wat gedronken. Meer niet.' Zegt Milo.

Het lijkt echt alsof hij elk moment in slaap kan vallen. Zijn ogen zakken telkens dicht.
'Koen heeft mij vertelt over een "prank" dezelfde dag dat Raoul is overleden. Kan jij me daar meer over vertellen?' Ik kijk Milo vragend aan.
'Ik wist al dat het een prank was, Matthy had het me vooraf al verteld.' Hij begint steeds zachter te praten. 'Ik kan gewoon goed acteren. Ik had niet verwacht dat ze er ruzie om gingen maken toen ze thuis kwamen.'
Dus Matthyas wist dat Milo gewoon acteerde?

Ik kijk Milo aan. Hij ziet er nu wel heel bleek uit.
'Hey jongen, gaat het wel? Wil je misschien iets drinken?' Vraag ik aan Milo.
'Nee, nee, het gaat prima.' Zegt Milo, bijna fluisterend.
Ik kijk de jongen even aan. Volgens mij gaat het helemaal niet prima. Ik zie Milo's ogen langzaam wegdraaien.
Shit.
Ik schuif mijn stoel naar achter en grijp Milo's schouder vast voordat hij van zijn stoel af valt. Zijn hoofd hangt naar voren en zijn ogen zijn gesloten.

Is hij nou flauwgevallen?

Ik probeer Milo wakker te schudden. Ik zie zijn ogen langzaam weer open gaan. Hij kijkt me verward aan. Gelukkig, hij was gewoon in slaap gevallen.

Het verhoor gaat op deze manier echt niks worden.
'Ik breng je wel naar huis jongen.' Zeg ik terwijl ik Milo de verhoorkamer uit help.

Matthy
Ik kijk uit het raam, ik zie een auto het terrein op rijden. Ik loop de gang in en open de voordeur. Ik zie de rechercheur uit de auto stappen.
'Matthyas, kom even.' Roept de rechercheur. Ik kijk hem vragend aan. Is er iets gebeurd? Ik trek snel mijn schoenen aan en loop naar hem toe.

'Is het mogelijk dat Milo tijdelijk bij jullie verblijft?' Zegt de Rechercheur. Hij trekt de achterdeur van zijn auto zachtjes open. Ik zie Milo op de achterbank liggen.
'Hij zag er zo slecht uit tijdens verhoor. Hij viel telkens bijna in slaap. Dus ik wilde hem naar huis brengen, maar ik durf hem niet alleen thuis te laten. Kan hij alsjeblieft bij jullie blijven?' De rechercheur kijkt me smekend aan.