Kırılmış Çiçek Ağıtı

Bölüm 1.1: Doğum Günü

19 Temmuz 2018

"
Gözlerimi denize dikmiş bir şekilde, sarıldığım bacaklarıma yaslı olan kafamın bana ne kadar ağır geldiğini düşünüyordum. Saatlerdir buradaydım, henüz hava hafif aydınlıkkenden şu ana kadar nefes almak dışında herhangi bir canlılık belirtisi bile göstermemiştim. Saat gece yarısını biraz geçmişti. Hava olması gerekenden de daha karanlıktı. Bense akrebin de yelkovanın da biri vurmasını ve yeni yaşıma girmeyi bekliyordum. Kimse görmeyecek olmasına rağmen yaptığım doğum günü makyajımla yaşımdan daha büyük durduğuma emindim. Neden bu özeni gösterdiğimi ya da neden bunca şeye rağmen doğum günümü bu kadar önemsediğimi kendim de anlayamıyordum.

Günün sonunda gideceğim yer belliydi, orada neyle karşılaşacağımı biliyordum. Ama bunları bilmiyormuş gibi kendimi kandırmak daha iyi hissetmeme yardım ediyordu. Daha doğrusu bu çabam yalnızca kısa bir süre için etkili olsa da bununla bile elimden geldiğince yetinmem gerekiyordu.

Düşünmekle geçen dakikaların ardından telefonumdan gelen bildirim sesiyle kendime geldim. Daldığımı, dünyadan soyutlandığımı fark edemeyecek kadar bu duruma alışmıştım artık. Bütün bunların sebebi yalnızca basit bir dikkat sorunu muydu yoksa daha fazlası mı vardı, emin olamıyordum. Ama daha önce denediğim dikkat ilaçlarının pek bir işe yaramamış olmaları ilk ihtimalden uzaklaşmama sebep oluyordu. İkinci ihtimali değerlendirdiğimdeyse kafam daha fazla soruyla meşgul oluyordu. Şimdiki hayatımı mı kaldıramıyordum yoksa hatırlamadığım geçmişimde saklı olanlar mı beynimi bu denli uyuşturuyordu? Orada nelerin saklı olduğunu ve onlara nasıl ulaşabileceğimi bilmiyordum, kendimi düşünmekten alıkoyamıyordum da.

Telefonu elime aldığımda dudaklarıma hafif bir tebessüm oturttum. Uzakta ya da değil, en azından doğum günümü kutlayan ve beni önemsediğini her an hissedebildiğim biri vardı hayatımda. Bir an bunu ilk yaşayışım değilmiş, daha önce farklı kişilerle farklı zamanlarda deneyimlemişim ve sonunda çok üzülmüşüm gibi bir his içime çökünce yüzümü buruşturdum. Böyle bir şey yaşasam bilirdim, diyemeyeceğim için kendimi daha da kötü hissetmeye başladım. Ama bir önemi yoktu, bütün varsayımlarımı ve bütün kuruntularımı sanki hiç hissetmemişim gibi kaldırıp aklımın tozlu raflarına koyardım. Bu yolu seçmesem kafamda çakan şimşeklerle savaşacak gücüm yoktu. Geçmişimi aramaya başlarsam, gerçekliği tamamen kaybedeceğimin farkındaydım. O yüzden sadece anda yaşıyordum. Seçtiğim şey doğru olan mıydı yoksa yapmam gerekenin tam tersini mi yapıyordum..? Bu sorulara da hiçbir cevabım yoktu.

Barkın: Sare
Barkın: İyi ki doğdun bir tanem

Gülümsedim. Saat tam 01.01'di. Barkın her zamanki gibi benimleydi ve kendimi bildiğimden beri benimle olan tek kişiydi. İşin en komik yanı da, kendimi bildiğim ilk zamanların bile çok eskiye dayanmamasıydı.

Sare: Emin değilim

Şaka yapmıyordum, emin değildim. Bazı anlar gerçekten de hiçbir zaman var olmamam gerekmiş gibi hissettiğim de olmuştu, ama artık o kadar da kötü düşünmüyordum. Sadece bilmiyordum çünkü kendi hayatımın benden aldıklarını ya da bana verdiklerini bile tam anlamıyla bilmeyecek kadar uzağındaydım. Bir annem yoktu, babamın var olduğunu da söyleyemezdim. Barkın hariç arkadaşım yoktu.

Uzun bir süre hastanede kalmıştım, çıktıktan sonra da çoğu şey yasaktı. Okula bile gitmemiştim bu süreçte. Sosyal medya olmasa şu an Barkın dâhi hayatımda olmayacaktı belki de.. Kısacası bugün doğum günümü sadece tek bir kişinin kutlama sebebi, bugüne kadar sosyalleşmek için şansımın olmaması da olsa şu an yalnızdım işte.

Ama hayatın bana verdiği iyi yanları düşününce kimsenin görmesini umursamayacak olsam da güzeldim. Geceleri kendime engel olamadığım düşünceler beni kemirdiğinden saatlerce uyuyamasam da içinde kıvrılabileceğim bir yatağım da vardı. Mental ve fiziksel olarak hiçbir zaman tamamen iyi olamasam da sağlıklı sayıldığımı da söyleyebilirdim. Saydıkça daha da kolay fark ediyordum ki hayatımın artı ve eksilerini tartmaya başlamazsam her şey daha iyiydi. Çünkü her güzel şeyden sonra illa bir "ama" geliyordu ve neyse ki masaya yatırılmayan her dert daha kolay atlatılabilirdi; ya da ben böyle sanmıştım her zaman.