regendruppels - robbie van de graaf

04 • stukgeslagen ruiten

- als je wil kan je 'fine line' van harry styles luisteren als je dit leest♡

*
Noor;

Ik nurie op de muziek die door mijn woonkamer galmt. Zachtjes hoor ik mijn potlood streken op het papier zetten. Voor de zoveelste keer duw ik mijn haar achter mijn oor. Ik blaas de gumresten van het papier af. Mijn kaars brandt al de hele nacht. Buiten is er geen sein van leven. Ik twijfel. Twijfel over Robbie. Wil ik een relatie. Twijfel over mijn hele leven. Slechte dagen zijn kut, en vooral als je geen zin hebt om met iemand te praten. Heel veel mensen denken dat ik extravert ben, maar ik ben juist introvert. Met de juiste mensen ben ik heel druk en laat ik mijn echte persoonlijkheid zien, maar bij mensen die ik niet ken, of een hele grote groep, kruip ik weg. Ik hou niet van sociale interactie. Ik hou niet van alleen over straat lopen, als je omringt ben met mensen. Mijn adem wordt steeds zwaarder en sneller. Ik laat mijn potlood vallen, en snel naar mijn telefoon. Met trillende handen tikken mijn pincode in. Ik zoek door mijn contacten. Stefan, stefan, stefan, verdomme waar staat stefan. Als ik hem eindelijk heb gevonden, klik ik hem aan, bellen. Heb ik enige hoop dat hij wakker is? Om kwart over drie? Tuurlijk niet. Maar nu heb ik hem nodig. De telefoon gaat over. Vaak. Ik zucht diep. "Verdomme stefan," tril ik.
Mijn hoofd ligt op de rand van mijn koffietafel.

"Wa- wat is er Noor?"

O mijn god.

"Stefan, ik- uh."
"Rustig, rustig, Noor."
"Ik ben al zo lang wakker, en ik kan niet meer, ik ben op steef, op."
"Oh Noor toch,"

Ik breek in tranen uit.

"Schat, kom alsjeblieft nu naar mij."
"Ik- ik kom eraan."

Ik hang op en sta wiebelend op. Ik trek mijn trui over mijn hoofd en doe mijn badslippers aan. De deur vliegt open en ik gooi hem achter me dicht. Mijn keel doet pijn als ik hoest. De tranen stromen over mijn wangen. Ik ren bijna richting
Stefan's appartement. De natte straat van de regendruppels glinstert in het licht van de lantaarnpalen. Ik ren naar binnen bij de hal van het appartementencomplex. Mijn handen drukken op het lift knopje. Zeven, zeven, zeven. De lift komt met een schok tot stilstand en de deuren openen. Ik loop de lange gang in en loop langs alle deuren. Als ik bij de goede kom, klop ik aan. Nog geen seconde later wordt de deur geopend. Ik gooi mezelf naar binnen en Stefan trekt me in een knuffel. "Oh meisje," ik huil nog harder. Stefan zet me neer op de bank en loopt naar de keuken voor en glas water. Ik pak het glas water aan. Stefan komt. Naast me zitten. Na een flinke slok water kruip ik bij hem. Mijn adem vindt weer rust. Ik probeer mezelf af te leiden, en kijk naar buiten hoe de regendruppels op het raam spatten. Als ik het glas op de tafel voor me zet begin ik met praten. "Ik weet het niet Steef, ik heb soms zulke terugvallen, maar ik wil echt niet terug naar vorig jaar en-" "rustig." "Ik heb gewoon zoveel last van sociale interactie, en het wordt zoveel. En ik wist niet meer wat ik moest dus ik belde jou," zeg ik in een rap tempo. "En waarom belde je mij?" vraagt Stefan met de nadruk op mij. "Je helpt me altijd. Je bent mijn enigste familielid die ik eigenlijk mag. Je bent mijn beste vriend. Je zou mij nooit uitlachen. Je luistert goed, ik hou gewoon zoveel van jou," zucht ik. "Dan, Noorie, altijd als je een terugval hebt, kom je naar mij. Ik ben zo trots op jou. Waar jij doorheen bent gegaan, is te heftig voor woorden. Tuurlijk is je leven nu anders. En dat is oké. Bij welke momenten heb je zoiets van; dit voelt goed?" "Bij jou, bij Juul, bij opnames vooral, bij.. Robbie," Stefan's gezicht licht op. Hij glimlacht. "Dan, doe je toch zoveel mogelijk mee? Als jij hier beter door wordt, en je leven hierdoor beter is, dan doe je mee. En Juul en ik zijn er voor jou. En misschien kan je als je er klaar voor bent Robbie je verhaal vertellen. Hij helpt je. Honderd procent. Je bent aan het helen Noor, ik zie het aan je," Stefan geeft mee een stevige knuffel. "Ik weet dat. Langzamerhand. Ik ben zo blij met jou Steef. Deze gesprekken zijn fijn. Dat voelt goed."

*
Stefan;

"Daar zit potentie in," roep ik terwijl ik in de woonkamer staat te springen. Noor filmt een stukje voor haar story. Ze lacht me uit. Daarna staat ze op om samen met mij te dansen. Haat trui is ondertussen weer droog. Dr haar vliegt rond. Ik zie haar ogen weer glinsteren. Ze lacht breed als we samen in de woonkamer staan te kloten. Mijn kleine breekbare nichtje. Ze springt op de maat van de muziek.

Zo gaan we tot misschien wel half vijf door. Daarna vallen we beide in slaap, nu al onze gevoelens eruit zijn gewerkt. Noor glimlacht nog een beetje. Ik loop naar mijn bed, en ga liggen. De muziek galmt nog in mijn hoofd. De lach, de echte lach van Noor galmt nog in mijn hoofd. Het breekt me om te zien hoe verdrietig ze nog elke dag is. Hoe zwaar ze het nog elke dag heeft. Maar ze heelt. Ze krijgt langzaam haar leven weer terug.