Η Άβυσσος (GR)

Παλίρροια.

Η θάλασσα είχε παλίρροια εκείνο το βράδυ.

Ο Ισάκ κρατούσε σφιχτά τα σχοινιά της βάρκας. Τα χέρια του κόντευαν να τα παρατήσουν και ήταν πολύ κουρασμένος για να δει πώς τα πήγαινε η αδερφή του στο πίσω μέρος της βάρκας. Περνούσαν πάνω από τα κύματα που ανέβαιναν από πίσω τους, με αποτέλεσμα να κρατιούνται και οι δύο πιο σφιχτά κάθε φορά.

Δεν είχαν ποτέ πολύ μεγάλη εμπειρία με μια βάρκα, δεδομένης της ηλικίας τους. Ο Ισακ είχε μόνο κάποια εμπειρία από τις φορές που πήγαινε για ψάρεμα με τον πατέρα τους, αλλά αυτό ήταν όλο. Δεν είχε εκπαιδευτεί για ακραίες περιπτώσεις όπως αυτή, ούτε συνειδητοποίησε τι επρόκειτο να συμβεί αφού πήραν την έκλεψαν για να φτάσουν το κάστρο. Το μόνο πράγμα που τον απασχολούσε εκείνη την στιγμή ήταν να κρατήσει και τους δύο ασφαλείς.

Ένιωθε ένοχος. Ένοχος που τους έφερε και τους δύο σε αυτήν την κατάσταση. Κάτι τον φώναζε έξω από το νησί τους όμως...η πιθανότητα να είναι εκεί η μητέρα τους είχε κολλήσει στο μυαλό του, μετά από εκείνο το παράξενο όνειρο. 

Ένα ελαφρώς μεγαλύτερο κύμα τους σήκωσε με αποτέλεσμα τα ήδη κουρασμένα χέρια του να γλιστρήσουν στο σχοινί και να του προκαλέσει έγκαυμα. "Είσαι καλά;'', ρώτησε με ανησυχία η αδερφή του. Ο ίδιος σηκώθηκε όρθιος, κρατήθηκε από το ξύλο και έγνεψε καταφατικά. ''Είμασταν απερίσκεπτοι να μην ελέγξουμε καν τον καιρό'', είπε εκείνη.

''Λυπάμαι πολύ, Κάρολ. Σου υπόσχομαι, θα οδηγήσω αυτό το σκάφος στην στεριά!''. Ο Ισακ έσφιξε ξανά την γροθιά του γύρω από το σχοινί, νιώθοντας ξανά τον πόνο από το κάψιμο. Έριξε μια απελπισμένη ματιά στον ορίζοντα. Όλα ήταν κατάμαυρα. Άρχισε να νιώθει νευρικός αλλά προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία του για εκείνη.

Ξαφνικά, ένα φως έλαμψε πάνω τους, πηγαίνοντας από αριστερά προς τα δεξιά. Φως ενός φάρου, πιθανόν. Ήταν αρκετό για να τους ανάψει μια σπιθαμή ελπίδας μέσα τους. Ο Ισακ γύρισε χαμογελώντας αισιόδοξα, προτού καταλάβει το γιγάντιο κύμα που τους έριξε και τους δύο από την βάρκα.