Η Άβυσσος (GR)

Άλλος Κόσμος.

Ένα τεράστιο κόκκινο χαλί τους υποδέχτηκε.

Με την πρώτη ματιά φαινόταν σαν να ανέβαινε κάποια σκάλα, που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο. Το ίδιο έμβλημα του λύκου που συνάντησαν στην πύλη ήταν κάτω από τα πόδια τους μερικά εκατοστά μπροστά τους, αλλά τώρα χρωματισμένο μπλε, δίνοντάς του μια ακόμα πιο σαγηνευτική όψη από ό,τι είχε ήδη. Πάνω τους, ένας χρυσός πολυέλαιος φωτιζόταν έντονα, από μερικές από τις φλόγες των κεριών που εξακολουθούσαν να καίνε. Γύρω τους, τέσσερις πόρτες που οδηγούσαν κάπου στο άγνωστο. Δύο αριστερά και δεξιά και δύο ακριβώς κάτω από τις δύο πλευρές των σκαλοπατιών. Οι τοίχοι, ακόμα και το ταβάνι, ήταν διακοσμημένοι με κάθε λογής μαρκετερί και το χρώμα κόκκινο, επικρατούσε . Αυτό που τράβηξε συγκεκριμένα την προσοχή του Ισάκ ήταν ένα κυκλικό ψηφιδωτό στο ταβάνι, το οποίο φαινόταν να απεικονίζει κάποιο είδος ανώτερου όντος. Έμοιαζε με άνθρωπο και θηρίο μαζί. Γύρω του υπήρχαν αμυδρές, κόκκινες φλόγες, σχεδιασμένες τόσο ρεαλιστικά που ο Ισακ νόμιζε ότι έβλεπε μέσα από κάποιο κολασμένο τοπίο. Ήταν... ένα χαοτικό θέαμα. Ήταν αυτό το κόκκινο χρώμα που είχε κατοικήσει στο μυαλό του; Όσο κι αν ήθελε να κοιτάξει αλλού, δεν μπορούσε. Κάτι σε αυτό του δημιούργησε ακόμη περισσότερες ερωτήσεις. Ποιος ζούσε εδώ; Γιατί και ποιον λατρεύουν; Τότε ήταν που ένιωσε ένα χέρι στον ώμο του.

"Είσαι καλά;", είπε η Κάρολαϊν. ''Σε φωνάζω εδώ και δέκα δευτερόλεπτα χωρίς καμία ανταπόκριση''. 

Ο Ισάκ κοίταξε έντονα στα μάτια της, πριν κουνήσει το κεφάλι του και συνέλθει. ''Ναι'' απάντησε καθώς έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. ''Σίγουρα δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν.'' Η Κάρολαϊν έγνεψε. ''Σε σύγκριση με το εξωτερικό μέρος του είναι σαν τη μέρα με τη νύχτα. Είναι σαν το κάστρο να δέχτηκε επίθεση, αλλά μόνο έξω. Μπορώ μόνο να φανταστώ πώς είναι τα άλλα δωμάτια''.

Ο Ίσακ σταύρωσε τα χέρια του και το σκέφτηκε για μια στιγμή. Πώς πήγενε το όνειρο; Θυμήθηκε το πιο σημαντικό θέαμα: Τη μητέρα τους πάνω στο σταυρό. Μετά από αυτό η εικόνα μετατοπίστηκε στο εσωτερικό του κάστρου στο οποίο βρίσκονταν αυτή τη στιγμή. Μετά ήταν η θάλασσα, το νησί που γεννήθηκαν και μετά... τίποτα. Ξύπνησε. Αν μπορούσε να μαντέψει, ο σωστός δρόμος ήταν από την πόρτα δίπλα στα αριστερά της σκάλας. Δεν ήταν ακριβώς σίγουρος όμως. Απλά ένιωθε ότι ήταν ο σωστός δρόμος. ''Ακολούθησέ με'', είπε ο Ισάκ και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Έβαλε το χέρι του στο πόμολο και δίστασε για μια στιγμή. Τι θα μπορούσε να τον περιμένει στην άλλη πλευρά; ''Και μείνε κοντά μου'', είπε πριν το γυρίσει.

Μια σκάλα τους περίμενε και τους δύο, που οδηγούσε κάπου κάτω. Μόλις ακούμπησαν τα πόδια τους πάνω σε αυτές, ακούστηκε ένα τρύξιμο. Η Κάρολαϊν σταμάτησε απευθείας νιώθοντας ένα ρίγος να διατρέχει το σώμα της. Ο Ισάκ την κοίταξε και του βγήκε ένα μικρό χαχανητό. Η Κάρολαϊν έγινε εμφανώς κόκκινη αλλά και θυμωμένη μαζί του. ''Δεν είναι αστείο, εντάξει; Δεν είναι ότι ερχόμαστε σε αυτά τα μέρη για πλάκα ή κάτι τέτοιο. Είμαι εντυπωσιασμένη που είσαι τόσο ήρεμος. Από την άλλη, τίποτα δεν περνάει από το άδειο κουφάρι που λες μυαλό, έτσι δεν είναι;". "Λοιπόν, ένας από εμάς πρέπει να είναι ήρεμος". Συνέχισαν να περπατούν προς τα κάτω καθώς ο Ισάκ ένιωθε πιο τρομαγμένος από ποτέ. Όλα αυτά ήταν τόσο σουρεαλιστικά γι' αυτόν. Το όνειρο, το εσωτερικό του κάστρου και οι εικόνες στους τοίχους του, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το πιο απόκοσμο πράγμα που είχε βιώσει. Δεν ήξερε για πόσο ακόμα θα μπορούσε να κρατήσει την μάσκα του γενναίου. Όσο χρειάζεται, σκέφτηκε.

Μια ακόμη πόρτα τους περίμενε στο τέλος της σκάλας. Για άλλη μια φορά ο Ισάκ έβαλε το χέρι του στο πόμολο. Αυτό κουνήθηκε για μια στιγμή. Πρέπει να είμαι δυνατός, αντήχησε η φωνή στο μυαλό του, καθώς το έστριβε.