Η Άβυσσος (GR)

Η Άβυσσος.

Τα δύο παιδιά άνοιξαν την πόρτα.

Μπροστά τους απλωνόταν ένα μακρύ πέτρινο δρομάκι, το οποίο έκανε ελαφριές κλίσεις δεξιά και αριστερά. Το αγόρι πήρε την πρωτοβουλία και έκανε το πρώτο βήμα, πατώντας το πόδι του στο νέο δωμάτιο. Σκοτεινό όπως ήταν, σήκωσε το φαναράκι του για να δει το περιεχόμενο. Ξαφνιάστηκε όταν κατάλαβε ότι το φαναράκι δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στο δωμάτιο. Το σκοτάδι έμοιαζε λες και το κατάπινε ολόκληρο. Δεν υπήρχε καμία ένδειξη κάποιου τοίχου. Το μετέφερε στην δεξιά μεριά, αλλά είχε το ίδιο αποτέλεσμα.

"Αδύνατον" αναφώνησε. Έκανε ένα βήμα προς τα εκεί, αλλά ξαφνιάστηκε όταν δεν ένιωσε έδαφος κάτω από το πόδι του. Το μόνο που υπήρχε ανάμεσα στην φτέρνα του η οποία βρισκόταν, ευτυχώς, ακόμα πάνω στο πέτρινο πάτωμα και στο πέλμα του, ήταν κενό.

Τρομαγμένος, έκανε πίσω και σταθεροποιήθηκε ξανά πάνω στην πέτρα. Γύρισε προς την αδελφή του, φωτίζοντας το πρόσωπο της. "Μην κάνεις βήμα παρά πέρα" της είπε με τρεμάμενη φωνή. Αυτή τον κοίταξε παραξενευμένη. "Φάντασμα είδες;". "Ναι" απάντησε αυτός. "Δεν υπάρχει πάτωμα, μόνο κενό πέρα από αυτό το σημείο". Εκείνη συνέχισε να τον κοιτάει με έκπληξη στο πρόσωπό της. Μετά από λίγο, το βλέμμα της ξεκόλλησε από το δικό του και κοίταξε στον ορίζοντα, προσπαθώντας να δει το τέλος του διαδρόμου. "Πώς γίνεται να μπορούμε να δούμε τόσο μακριά στον δρόμο χωρίς φως".

Ο Ισάκ κοίταξε και αυτό τον ορίζοντα. Ήταν αλήθεια. Πως ήταν δυνατόν; Σε τι είδους δωμάτιο...όχι, μέρος βρέθηκαν αυτήν την φορά; Οτιδήποτε συνέβαινε εκεί μέσα αψηφούσε οτιδήποτε γνώριζαν για τον κόσμο τους μέχρι εκείνη την στιγμή, όπως και στο όνειρο που είδε.

"Ξέρω ότι θα ακουστεί επικίνδυνο...", είπε, "αλλά προτείνω να συνεχίσουμε".

Η Κάρολ σταύρωσε τα χέρια της και σούφρωσε τα χείλη της. "Δεν ξέρω...", είπε χαμηλόφωνα.

"Κοίτα...", πετάχτηκε ο αδελφός της και έβγαλε έναν στεναγμό, "φτάσαμε ως εδώ και αν η μαμά βρίσκεται στο τέλος αυτού του διαδρόμου...εγώ θα συνεχίσω μπροστά. Δεν θα ένιωθα καλά με τον εαυτό μου αν τα παρατούσα τώρα."

Η ίδια τον άκουσε με ενδιαφέρον και όρθωσε το σώμα της.

"Θέλω μόνο μια χάρη από εσένα...κράτα μου το χέρι σε όλη την διαδρομή."

Εκείνος χαμογέλασε και μαζί ξεκίνησαν προς το άγνωστο της αβύσσου.