Η Άβυσσος (GR)

Ένα ασυνήθιστο όνειρο.

Ο Ισάκ περιβαλλόταν από σκοτάδι.

Στην αρχή το σώμα του ήταν ελαφρύ. Τα πόδια του δεν μπορούσαν να βρουν έδαφος ούτε μπορούσε να δει. Ένιωθε μουδιασμένος, σαν να είχε μόλις ξυπνήσει από έναν μακρύ ύπνο. Τα άκρα του άρχισαν σιγά σιγά να κινούνται ξανά. Προσπάθησε να κουνήσει το κεφάλι, τα χέρια και τα πόδια του, αλλά τίποτα δεν συνέβη. Ήταν ακόμα στον αέρα, αιωρούμενος πάνω από το ατελείωτο κενό κάτω του. Άρχισε να πανικοβάλλεται. Φώναξε για βοήθεια, αλλά καμία φωνή δεν ακούστηκε. Προσπάθησε ξανά. Τίποτα. Η καρδιά του χτυπούσε τώρα πιο γρήγορα. Φώναξε ξανά. Τίποτα... Άρχισε να κατεβαίνει. Προσπάθησε να ουρλιάξει. Τίποτα.

Τα πόδια του τώρα άγγιζαν κάτι. Κοίταξε κάτω και είδε μια πέτρινη πλατφόρμα. Ένιωσε ανακουφισμένος. Την άγγιξε με τις παλάμες του σαν να ήταν το μεγαλύτερο δώρο που είχε πάρει. Πήρε μια βαθιά ανάσα, ανοιγόκλεισε τα μάτια του και τώρα φαινόταν ότι ήταν μεγαλύτερη από πριν. Μπροστά του σηκωνόταν ένας χοντρός ξύλινος πάσσαλος και το βλέμμα του τον ακολούθησε. Πρόσεξε πρώτα τα πόδια, μετά το σώμα, με ένα μακρύ σπαθί καρφωμένο μέσα του, μετά το κεφάλι με τα μαύρα μαλλιά που κάλυπταν το πρόσωπο και το στήθος.

Πάγωσε. Τι είναι αυτό, σκέφτηκε. Ποιος...

Το σώμα του άρχισε να τον σπρώχνει προς τα πίσω, σαν ένα γιγάντιο κύμα αέρα. Βρισκόταν πλέον χιλιόμετρα μακριά και μια μικρή κουκκίδα ήταν πλέον ορατή στο σημείο που βρισκόταν πριν, υποδεικνύοντας πόσο πολύ είχε σπρωχτεί. Η όρασή του τότε γέμισε με όλα τα είδη των διαφορετικών χρωμάτων, κόκκινο και κίτρινο. Ένα κομψό δωμάτιο αναβόσβησε ξαφνικά μπροστά του, μετά ένας πύργος, μετά η απέραντη θάλασσα. Τον έσπρωχναν όλο και πιο μακριά... και πιο μακριά...

Αφού άνοιξε τα μάτια του, ο Ισαάκ ήρθε αντιμέτωπος με την Κάρολαιν. Ήταν ξαπλωμένος στους μηρούς της. Πόση ώρα ήταν αναίσθητος; Αφού τον πρόσεξε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Αγκάλιασε σφιχτά το κεφάλι του.

''Εγώ... νόμιζα ότι εσύ...'', με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει μέσα από τους λυγμούς της.

''Είμαι καλά, Κάρολ. Τέτοια πράγματα δεν μπορούν να με σκοτ...'', σήκωσε το πληγωμένο του χέρι ψηλά και ένας οξύς πόνος τον διαπέρασε. Η Κάρολαιν είχε αφαιρέσει το μαχαίρι και το είχε τυλίξει με ένα κομμάτι από τα ρούχα της. Τότε ήταν που κατάλαβε ότι χωρίς εκείνη, τα πράγματα θα είχαν μάλλον άσχημη τροπή. Της χάιδεψε το κεφάλι με το αριστερό του χέρι.