Ο Ισάκ άνοιξε τα μάτια του, αφήνοντας το πρωινό φως να τον τυφλώσει. Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια του για να καλύψει τα μάτια του από τον καυτό ήλιο. Αμέσως, κύλησε άμμος στο πουκάμισό του και μετά στο λαιμό του. Τέντωσε τα χέρια του.«Είμαι... ζωντανός», ένιωσε αυτή τη σκέψη να αντηχεί σε κάθε σημείο του μυαλού του. "Επέζησα...εμείς..."
Πήδηξε όρθιος, νιώθοντας έναν οξύ πόνο στην πλάτη του. "Κάρολαϊν!" φώναξε ψάχνοντας μανιωδώς γύρω του. Ευτυχώς την εντόπισε μερικά μίλια κοντά στο σημείο του. Σηκώθηκε όρθιος, έτοιμος να τρέξει, αλλά αμέσως έπεσε κάτω από τα μουδιασμένα πόδια του. «Στο διάλο..», έσφιξε μέσα από τα δόντια του και άρχισε να σέρνεται προς το μέρος της. Μόλις έφτασε κοντά της, παρατήρησε ότι δεν κινούνταν καθόλου, κάνοντας την καρδιά του να αναπηδήσει. Άρχισε να την κουνάει. Συνειδητοποιώντας ότι δεν είχε καμία επίδραση, έβαλε τα χέρια του στο στήθος της και άρχισε να σπρώχνει προς τα κάτω. Μετά από μερικές προσπάθειες, ένας μικρός πίδακας νερού βγήκε από το στόμα της και ακολούθησε μια μεγάλη εισπνοή. Ο Ισάκ ανακουφίστηκε. «Πού είμαστε», είπε με αδύναμη φωνή.
Ο Ισάκ δεν είχε κάνει τον κόπο να κοιτάξει γύρω του μέχρι τώρα. Έμοιαζαν να βρίσκονται στην ακτή ενός νησιού. Υπήρχε επίσης ένας δρόμος γεμάτος με κάθε λογής χλωρίδα που έμοιαζε να ανεβαίνει... Αναφώνησε, όταν παρατήρησε πού οδηγούσε. Ήταν το κάστρο που είδε σε εκείνο το παράξενο όνειρο. Είχαν ακολουθήσει τη σωστή διαδρομή ή ήταν από τύχη εδώ;
"Είμαστε στο μέρος που είδα στο όνειρό μου, Κάρολ. Κατά βάθος ήξερα ότι ήταν αληθινό, αλλά βλέποντάς το από κοντά...είναι σουρεαλιστικό." Η Κάρολαϊν σηκώθηκε όρθια, με τη βοήθεια του Ισάκ και σήκωσε το κουρασμένο της βλέμμα προς το κάστρο. «Λοιπόν...Είμαι χαρούμενη που είμαστε ζωντανοί προς το παρόν...πώς ξέρουμε αν ζουν άνθρωποι μέσα; "Υποθέτω ότι δεν μας μένει άλλη επιλογή παρά να πάμε να ελέγξουμε", αναφώνησε ο Ισακ με ελπίδα. "Αλλά, πώς θα ξέρουμε αν είναι φιλικοί; Το νησί μοιάζει αρκετά έρημο... δεν θα ήταν έκπληξη αν οι κάτοικοι έχουν ήδη τρελαθεί εδώ...". Ο Ισακ αναστέναξε. "Το να κάνουμε εικασίες δεν βοηθάει όμως... δεν θα ξέρουμε αν δεν πάμε να δούμε τι βρίσκεται εκεί πάνω...".
Πήγε πίσω στο κατεστραμμένο πλέον σκάφος για να δει τι είχε σωθεί από τη συντριβή. Κατάφερε να βρει τη μικρή λεπίδα που είχε φέρει μαζί του για παν ενδεχόμενο, καθώς και μερικά από τα νόστιμα δαμάσκηνα που αγαπούσε η Κάρολαϊν. Αν μπορούσαν να της χρησιμεύσουν ως μια αίσθηση παρηγοριάς, θα ήταν ευτυχισμένος. Αφού της έδωσε δύο, τα κοίταξε με θλίψη στα μάτια και δάγκωσε αργά μια μπουκιά. Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν αμέσως, μετά από αυτό και ο Ισάκ την αγκάλιασε. Δεν μπόρεσε να βρει κάποια παρηγορητικά λόγια. Στάθηκαν έτσι για μια στιγμή, αφήνοντας τον αέρα να στροβιλίζεται στα μαλλιά τους. Ο Ισάκ εξέτασε τον προορισμό τους.
Το κάστρο είχε ένα περίεργο σχήμα. Φαινόταν σαν να γέρνει ελαφρώς προς τα δεξιά, αλλά για μια στιγμή φάνηκε σαν να γέρνει στη συνέχεια προς τα αριστερά. Ο Ισάκ το απέριψε, σκεπτόμενος ότι ήταν απλώς κουρασμένος από το ταξίδι τους για να φτάσουν σε αυτό το μέρος. Οι σχεδόν κατεστραμμένοι τοίχοι του άρχισαν να γίνονται πιο αισθητοί καθώς έφταναν όλο και πιο κοντά στην πύλη. Ούτε τα παράθυρα ήταν στην καλύτερη κατάστασή τους. Κάποια από αυτά είχαν ραγίσει και άλλα είχαν σπάσει εντελώς. Πώς ήταν δυνατόν να ζει κάποιος εδώ; Το αμυδρό του χρώμα ήταν αποκρουστικό. Αν δεν ήταν τόσο αποφασισμένος να ανακαλύψει το μυστήριο πίσω από το όνειρο που είδε, δεν θα είχε μπει στον κόπο να κάνει τόσο δρόμο, πόσο μάλλον να φέρει την αδελφή του μαζί του. Αυτή η περιπέτεια την είχε ήδη καταπονήσει. Τον ακολουθούσε μόνο και μόνο για να βεβαιωθεί ότι είναι καλά, στο κάτω κάτω... Αλλά εκείνος ήταν αυτός που θα την προστάτευε.
''Είσαι σίγουρος ότι αυτό είναι το σωστό μέρος;'', είπε καθώς σκούπιζε τα μάτια της με το μανίκι της. ''Είμαι σίγουρος'' είπε ο Ισάκ καθώς γύρισε το κεφάλι του για να το κοιτάξει και μετά πάλι πίσω σε εκείνη. ''Το όνειρο που είδα ήταν ακριβώς αυτό το κτίριο και αν έχω δίκιο, το εσωτερικό του είναι πολύ πιο ζωντανό από αυτή την αποκρουστική εμφάνιση." ''Τι είδες μέσα;'', ρώτησε η Καρολίνα. ''Δεν θυμάμαι ακριβώς...μόνο ένα κόκκινο χρώμα έχει κολλήσει στο μυαλό μου από τότε που το είδα. Πλησιάζουμε, όπως και να 'χει, οπότε θα το μάθουμε σε λίγο''.
Ο Ισάκ ήταν προσεκτικός στο δρόμο τους προς τα εκεί, αφού ήταν γεμάτος με όμορφα λουλούδια που δεν ήθελε να καταστρέψει. Η Κάρολαϊν μάζεψε μερικά όμορφα γαλάζια στο δρόμο προς τα εκεί και τα έβαλε σε ένα μικρό δερμάτινο τσαντάκι, που είχε φροντίσει να έχει μαζί της.
Μετά τη βόλτα μέχρι το λόφο, ένα γιγάντιο έμβλημα που έμοιαζε με λύκο ήταν πλέον εμφανές κάτω από τη σκουριά, καθώς χωριζόταν από την πύλη στα δύο. Ήταν παραδόξως εκφοβιστικό και για τους δύο. Ο Ισάκ δίστασε να χτυπήσει στην αρχή, αλλά έπειτα το έκανε, τοποθετώντας το χέρι του στο μαχαίρι που ήταν δεμένο στη ζώνη του. Αφού περίμεναν για λίγο δεν έλαβαν καμία απάντηση. Ενοχλημένος, άρχισε να σπρώχνει την πύλη, χωρίς να έχει αποτέλεσμα. "Κάρολ, μπορείς να με βοηθήσεις;". Μετά από λίγη επιμονή η πόρτα άνοιξε αποκαλύπτοντας το εσωτερικό.
BẠN ĐANG ĐỌC
Η Άβυσσος (GR)
Người sóiΛένε ότι τα όνειρα δεν πρέπει να τα παίρνουμε τόσο σοβαρά... αλλά έχουν δίκιο; Αφού ο Ισάκ είδε ένα τρομακτικό όνειρο, ο ίδιος και η Κάρολαϊν ξεκίνησαν να βρουν τη μητέρα τους σε ένα μέρος μακριά από το σπίτι. Θα γίνουν μάρτυρες πραγμάτων πέρα από...