Eve varmışdık. Hatta ben artık yerleşmişdim. Çağlarla aynı odada kalmıyıcaktım. Ne kadar evlensek bile. Bence sahte bir evlilik için birlikte yatmak gereksizdi. Odama yerleşmişdim. Kıyafetimi, makyaj masam her şeyim hazırdı. Aşağıya salona inmişdim. Salonda hiç kimse yoktu. Bende mutfağa geçtim. Kendime kahve yapmak için. Akşam olduğu için çalışanlar gitmişdi. Kahve makinesini kapsülü koydum. Kahvem hazır olduğunda fincanı elime alarak salona geçtim. Pencereden bahçeye bakıyordum. Yağmur yağırordu her zamanki gibi hafif şimşek çakıyordu. Ama sessizdi. Sesli deyildi. İyikide deyildi zaten şimşekden korkuyordum. Bazen geceleri ağlamışlığım bile var.
Telefonuma bildirim geldi. Açtığımda bilinmeyen numaradan mesajdı. Açtım isteksiz şekilde.
Bilinmeyen Numara:Öncelikle merhaba. Anne ve babanı katilini bulmak istermisin?
Ben:Sen kimsin? Geçen beni tehtid eden adammısın?
Bilinmeyen Numara: Hayır ben sana bulman için ipuçları veren adamım hahahah
Ben: Neymiş o ip uçları?
Bilinmeyen numara: Şimdi tabiki söylemiyiceyim. Hahahah. Ama benimle buluşman gerekiyor. Bir hafta içinde sana haber veririm HAHAHAH.
Ben: ...
Telefonu kenara bırakıp düşünmeye başladım yine yeşilliklerim yada maviliklerim sanki denizde kayb olmuşdu.
&
Kolumda bir el hiss etmemle irkildim. Yüzümü çevirip baktığımda Çağlardı.
''İyimisin? Sabahdan beri sesleniyorum. Cevap vermiyorsun ne oldu?''
''Hiç.'' Hiçmi olmuşdu benim için. Yine birisi çıkıp ipucu vericem demişdi. Niye yardım etmek istiyordu. Belki beni üzmek isteyen adamlardan biridir. Anlam vermiyordum. Çağalar ellerimden tutup koltuğa oturttu beni. O da yanıma geçip kendiside oturdu. Hala ellerimi bırakmamışdı.
''Yeşim. Ne oldu söylesene. Yine niye daldı maviye dönmüş gözlerin. Yine neden okyanusların içinde kayb olmuş gibisin. Bana neden açık olarak söylemiyorsun ne olduysa. Lütfen kırma beni''dedi.
Telefonu açtım. Bilinmeyen numaradan gelen mesajları açıp ona uzattım. Telefonu elimden alıp okumaya başladı. Okuyup bitirdikden sonra telefonu sehpanın üzerine bıraktı. Bana dündü.
