Kaptanla konuşuyorum.
Yoruldum be kaptan, insanları güldürmekten, sevgisizlikten, korkmaktan, üzülmekten, yaşamaktan yoruldum be kaptan.
Istemiyorum kaptan bütün bunları.
Büyük bir ev, pahalı bir araba, 3000 liralık bir telefon, yüzlerce liralık kıyafetler, bir fahişenin kalçası kadar büyük bir televizyon.
Hiçbirini istemiyorum be kaptan.
İnsanlar ne haz alıyor bunlardan?
Sol yanımda sigaram sağ yanımda biram varken başka ne isteyebilirimki? Bu benim haddimemi?
Ama istiyorum be kaptan onu istiyorum hergece rüyamda gördüğüm bana acı çektiren insanı istiyorum.
Beni kıskançlık krizine sokabilen o insanı istiyorum. Başkasında veya hiçbirşeyde gözüm yok. O yanımda olsun nefes almaya ne gerek var?
Yırttım attım içimdeki insan sevgisini parçaladım tek tek .
Saçtım etrafa bir daha bulamamak için.
Ölümü sonsuz bir şehvetle kucaklıyordum...
Ta ki onu tanıyana kadar.
Topladım yerlerden parçaladığım insan sevgilerini.
Hepsini tek tek buldum.
Birleştirdim hepsini bir kalp şeklinde.
Ona verdim o kalbi.
Damarlarımdaki kanı akıtan kalbi.
Seviyorum be kaptan ama öylesine değil ölesiye.
